Ενθύμια αλλαγής.

*

Μια φορά κι ένα καιρό, και πιο συγκεκριμένα κατά τους τελευταίους χρόνους της προηγούμενης χιλιετίας, τότε που πρωτοξεκινούσε για την ιστορική πορεία του το λαοσωτήριο τρένο της αλλαγής. Που με μοναδική ατμομηχανή το ακατάβλητο ρωμαίικο φιλότιμο, πάσχιζε σφυρίζοντας όλο φούρια, να διανύσει τις ράγες ανάμεσα στα λασπωμένα και δαιδαλώδη στενά του βαλκανικού ορίζοντα. Παρότι αρχικός προορισμός ήταν τα ασαφή και δυσδιάκριτα όρια του τρίτου δρόμου. Το πράσινο τρένο της αλλαγής, έμελε τελικά να σύρει σε μια Ελλάδα νέα, το ένθερμο πλήθος των επιβατών, που κατέκλυζε ασφυκτικά, κάθε βαγόνι της ελπιδοφόρας αμαξοστοιχίας. Το πλήθος των πράσινων αγωνιστών του κινήματος, κατόρθωσε γρήγορα να κυριαρχήσει, διαμορφώνοντας δραματικά το τοπίο ολόκληρης της μεταπολιτευτικής εποχής. Δεν αρκούσε πλέων, παρά μόνον να σημάνει η πολυπόθητη ώρα της σήμανσης, από το πράσινο φως του σηματοδότη της ιστορίας, που θα επέτρεπε πλέον, την δίχως οικονομικά κολλήματα, απρόσκοπτη διέλευση του σοσιαλιστικού ιδεώδους, μακριά από ΝΑΤΟ και Ε.Ε, προς ένα μακαριστό αύριο. Και όταν επιτέλους «ἤγγικεν ἡ ὥρα» η ταπεινή αλλά πάντα φιλότιμη ατμομηχανή, μεταπηδώντας στις ράγες του εκσυγχρονισμού, εν μια νυχτί, μετατράπηκε σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή υπέρ ταχεία. Πλην όμως μεταμορφώθηκε, και η κινητήριος δύναμης η οποία αποτελούταν από το πάλε ποτέ ακατάβλητο ρωμαίικο φιλότιμο, που έως τότε ανταποκρινόταν αποτελεσματικά στις ανάγκες και στα δύσκολα, σε μια δυτικότροπη καρικατούρα σουρεαλιστικού βλαχομπαρόκ, (αυτά, για όσους ενδιαφέρονται για ασήμαντες λεπτομέρειες). Στο εξής, το συμπαθητικό πράσινο τρενάκι μας, μεταμορφωμένο πλέων σε ταχεία, μεθυσμένο από την ραγδαία του πορεία, τα έδωσε όλα, αναπτύσσοντας ξέφρενη ταχύτητα, κι όπως όλοι φυσικά καταλαβαίνουμε, σύντομα παρεκτράπηκε εντελώς. Από αυτό το σημείο και έπειτα μετρούσαν μόνο τα φράγκα τα λεφτά τα μπικικίνια,(τα πετσετάκια λίγο αργότερα). Ίσως συμπτωματικά επειδή εκείνη την εποχή απέκτησαν απότομα πάρα πολλά λεφτά, δηλαδή άφθονο χοντρό χρήμα, (δεν εξετάζουμε τώρα πως και γιατί) προφανώς με τον ιδρώτα της τίμιας εργασίας τους (ούτε θα κρίνουμε το μορφωτικό επίπεδο και το ποιον του κάθε ένα ) προφανώς εξάλλου θα επρόκειτο για καλλιεργημένους αποφοίτους ανωτάτων σχολών, στυλοβάτες άμεμπτου ηθικής και προπάντων διόλου στερημένους. Τότε απαξιώθηκαν πλήρως τα ιδανικά και αρχές, στοιχεία άξιων εργατικών ανθρώπων αυτούς που συλλήβδην χαρακτηρίζονται ως μαλάκες δηλαδή. Κάπου εκεί είναι που ξεχαρβαλώθηκε τελείως η αξιοκρατική δομή σε όλο το κοινωνικό υπόβαθρο. Κάπως έτσι εξυψώθηκαν τα μοτίβα των σκυλάδικων και των παραμάγαζων της νύχτας, και όλων χαρακτηριστικών συμπεριφορών που συνθέτουν πλέον τον κυρίαρχο τρόπο ζωής. Τέλος πάντων, να ήταν μόνον αυτό δεν θα μιλούσαμε παρά μόνο για πταίσμα, διότι βλέποντας να διαδραματίζεται αυτό το ξέφρενο φαγοπότι, έπιασαν πρώτο τραπέζι πίστα, στα “μαγαζιά” της διαπλοκής, οι διαφόρων τύπων θέσεων και ειδικοτήτων μεγαλοπιασμένοι. Τότε ήταν που το παιχνίδι χόντρυνε κατά πολύ. Με ιδιαίτερη μαεστρία τα μεγαλόσχημα αδηφάγα όρνεα, επιδόθηκαν ασύστολα στο να καταβροχθίζουν κάθε πόρο που θα μπορούσε να αποτρέψει την διαφαινόμενη ολοκληρωτική συντριβή, που οσονούπω θα μετέτρεπε την εκτροχιασμένη γαλαζοπράσινη ατμομηχανοταχεία σε μια άμορφη μάζα από ροζ παλιοσίδερα.

*Διευκρινίζω ότι ο σκοπός μου πρωτίστως ήταν να αναρτήσω αυτήν την πολύ ωραία φωτογραφία, των περήφανων φαντάρων του πυροβολικού, που καμαρώνουν πάνω στο αντιαεροπορικό πυροβόλο Bofors 40mm από μια άλλη εποχή. Όχι μόνο πολύ παλαιότερης, αλλά και εντελώς άσχετης από τα τεκταινόμενα του κειμένου που προέκυψε για να την συνοδεύει, αλλά σαν γνήσιο θρέμμα και εγώ της εποχής του βλαχοσουρεαλιστικού μπαρόκ, που να καταλάβω...