Μας καίνε, δεν μας καίνε.

Η αλλιώς  «διαίρει και κυρίευε» με πολλά λόγια.

Την ώρα που συνεχίζω να παρατηρώ, από τούτον εδώ τον μικρό μου κόσμο, τα έκδηλα σημεία παρακμής, που εκδηλώνονται στις αλλοτριωμένες εκφάνσεις μίας αποπροσανατολισμένης κοινωνίας. Μιας και ομολογούμενος όντας αδόκιμος επιφυλλιδογράφος, δεν επιχειρώ καν να δικαιολογήσω τον λόγο που ευθαρσώς καταστρατηγώ το ρητό «έκαστος εφ’ ω ετάχθη». Εντούτοις υπεισέρχομαι άμεσα στο θέμα αναφέροντας την βεβαιότητα, ότι στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» διαχέονται υποβολιμαίοι “ψίθυροι”, ώστε να επιχειρούν να επηρεάζουν κακόβουλα τις ευέξαπτες χορδές του ανάδελφου θυμικού μας, “παίζοντας” με την καταραμένη επιρρέπεια που έχουμε ως λαός, προς τον διχασμό και την διχόνοια.

Επειδή είτε μας καίνε άλλοι, είτε δεν μας καίνε, το αποτέλεσμα είναι ότι καιγόμαστε, σε ανάλογου μεγέθους, κρίσιμες εθνικές καταστάσεις, πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψην η περίπτωση δολιοφθοράς, στα πλαίσια της εφαρμογής μεθόδων ασύμμετρης καταστροφής. Ξεκαθαρίζω πως με τα “τραβηγμένα” λεγόμενα μού δεν διατίθεμαι να μεταθέσω τις ευθύνες κανενός “υπευθύνου”, καθώς θεωρώ πως «πρώτα φταίμε εμείς, και όχι οι άλλοι », κατά συνέπεια είμαστε «άξιοι της μοίρας μας». Αν και δεν παραμένει ανερμήνευτο, το πώς, με περισσή ευκολία, αντίπαλες ομάδες της κοινωνίας μας, εμπλέκονται σε μεταξύ τους συγκρούσεις με λυσσαλέα μάνητα, καθώς το βλέπουμε να  συμβαίνει και να  ξανασυμβαίνει όχι μόνο σε κρίσιμες περιστάσεις, αλλά ακόμα και «περί όνου σκιάς». Βιώνοντας εξάλλου εντός του κάδρου του συλλογικού μας κατατρεγμού, εκ των πραγμάτων συγκατανεύω στο ότι : «Όπως και άλλες έριδες, προκλήθηκε και εμβαθύνθηκε και αυτή στην βάση γενικής αμάθειας». Έτσι και τώρα αφορμής  δοθείσης της μεγάλης καταστροφικής πυρκαγιάς, ξεχωρίζουν οι εμπρηστικές ιαχές*, ένθεν κι ένθεν, που δυναμιτίζουν την ήδη εκρηκτική ατμόσφαιρα από την ανεξέλεγκτη πύρινη λαίλαπα, ενόσω συνεχίζει να μαίνεται κατακαίγονταν τον ελάχιστο εναπομείναντα δασικό πλούτο της Ελλάδας. Το μένος που επιδεικνύεται (παρ’ όλη την καταστροφή) δεν συνάδει με την κοινή λογική, καθώς παρατηρούνται αισχρές εκφράσεις, ύβρεων και απειλών. Παρακολουθώντας τέτοιου είδους ακραίες “αντιδράσεις” δεν μπορώ παρά να υποθέσω, (εξαιρούμενους βέβαια ως υπαίτιους, αλλά όχι ως ανεύθυνους, τους συνήθεις χρήσιμους ηλίθιους), ότι πρόκειται για έμμισθους “έξωθεν” υπηρεσιών, εντεταλμένους να προκαλούν οργανωμένα και μεθοδικά, σπέρνοντας το μίσος και την διχόνοια, με στόχο να καλλιεργούν έντεχνα, τεχνικό κλίμα ρήξης και διχασμού, στο κοινωνικό σύνολο. Όσοι προκαλούν με εμπρηστικές ρητορικές, ασχέτως με πια αφορμή “αγανακτούν”, και ασχέτως από ποιον “χώρο” προέρχονται, εφόσον επιδίδονται ξεκάθαρα στην δημιουργία όξυνσης και πόλωσης, πρέπει κάθε φορά να επισημαίνονται και να απομονώνονται, πρώτα από όλα από τις ίδιες τις διαδικτυακές κοινότητες. Διευκρινίζω ξανά  ότι δεν έχει σημασία από ποιόν χώρο, η προς ποια κατεύθυνση απευθύνονται τα βέλη, οι εστίες των προκλήσεων εναλλάσσονται αλληλοπροκαλώντας.

*Σαφώς δεν αναφέρομαι σε πληγέντες και θύματα φυσικών καταστροφών, που επάνω στην απόγνωση  τους δικαίως ξεσπούν κατά δικαίων και αδίκων.