«Ο Τζουλάκης»
 |
|
Ο
Ταγματάρχης Τζουλάκης
(φωτογραφία από το αρχείο
της οικογένειάς του) |
Τη στιγμή που ο Ταγματάρχης Τζουλάκης την
21ην Μαΐου 1941 - τώρα και δέκα ακριβώς χρόνια - παρέκαμπτε την παρά
το κατάστημα Γκίκα γωνίαν για να βαδίση μόνος και ακάλυπτος εναντίον των ενεδρευόντων,
λίγα μέτρα πιο κάτω, επιδρομικών ταχυβόλων, ορθώθηκε μπροστά του ξαφνικά
περίφροντις, ανήσυχη και αγωνιώντας, η Σύνεσις.
Τραβούσε από τα χέρια νέα σύζυγο και μικρό παιδί και στα μάτια της, τα μεγάλα γιομάτα γλύκα και ελπίδες μάτια της, κατοπτριζότανε η απαντοχή μιας ευτυχισμένης ζωής ενός μέλλοντος που μόλις είχεν αρχίσει:
-Ταγματάρχα Τζουλάκη είπεν η Σύνεσις, φράσσοντάς του το δρόμο με το κορμί της γυναίκας του και του παιδιού του. Σταματήστε και καλυφθείτε...
Τραβούσε από τα χέρια νέα σύζυγο και μικρό παιδί και στα μάτια της, τα μεγάλα γιομάτα γλύκα και ελπίδες μάτια της, κατοπτριζότανε η απαντοχή μιας ευτυχισμένης ζωής ενός μέλλοντος που μόλις είχεν αρχίσει:
-Ταγματάρχα Τζουλάκη είπεν η Σύνεσις, φράσσοντάς του το δρόμο με το κορμί της γυναίκας του και του παιδιού του. Σταματήστε και καλυφθείτε...
Λίγα μέτρα πιο κάτω σας παραμονεύει ο
θάνατος...
Ένα δευτερόλεπτο μονάχα χρειάστηκε ο Έλληνας αξιωματικός για να παραμερίση ήσυχα ήσυχα με το χέρι το αριστερό -γιατί με το δεξί κρατούσε το όπλο του -και Σύνεσι και οικογένεια και ζωή και μέλλον για να του αφήσουν το δρόμο ελεύθερο προς το θάνατο... Και ακόμα άλλο ένα να τον ανταμώση...
Η Κρήτη –του Μάη του 1941-δεν ήταν ένα άψυχο νησί πεταμένο όπως τόσα νησιά, σε μιαν άκρη της άσπρης θάλασσας. Ήταν ένα είδος ζωντανού συνόλου που αποτελούσαν μερικές χιλιάδες Τζουλάκηδες. Τζουλάκηδες μικροί ή μεγάλοι, στρατιωτικοί ή πολίτες, άνδρες ή γυναίκες και παιδιά ακόμη... Για αυτό όταν η Φρόνησις παρουσιάσθηκε μπροστά της απελπισμένη και ανήσυχη και θέλησε να της φράξη το δρόμο προς την καταστροφή και τη δόξα η Κρήτη γέλασε με την καρδιά της και είπε με τις χιλιάδες στόματα των χιλιάδων λογής λογής Τζουλάκηδων προς τη Φρόνησι:-Έχω καμιά πενηνταριά αιώνες στην πλάτη μου -περισσότερους μπορεί λιγότερους όχι-μα δεν το θυμάμαι να κάτσω ποτέ να λογαριάσω τον αριθμό ή το βάρος των σιδηρικών των εχθρών μου...
Και θα κάτσω τώρα επειδή τάχατες κίνησε κόντρα μου στα καλά καθούμενα ο μισός κόσμος; Δεν πα να κινήσει κι ο άλλος μισός!
Τόσο το χειρότερο για αυτόν. Όχι για μένα... Παραμέρισε λοιπόν κυρά μου με τα άσπρα μαλλιά και την πολλή τη γνώσι και κάμε τόπο στους Τζουλάκηδες... Δεν σε γνωρίζω... Δεν μαθητέψαμε ποτέ μαζί στο ίδιο σχολειό...
Ένα δευτερόλεπτο μονάχα χρειάστηκε ο Έλληνας αξιωματικός για να παραμερίση ήσυχα ήσυχα με το χέρι το αριστερό -γιατί με το δεξί κρατούσε το όπλο του -και Σύνεσι και οικογένεια και ζωή και μέλλον για να του αφήσουν το δρόμο ελεύθερο προς το θάνατο... Και ακόμα άλλο ένα να τον ανταμώση...
Η Κρήτη –του Μάη του 1941-δεν ήταν ένα άψυχο νησί πεταμένο όπως τόσα νησιά, σε μιαν άκρη της άσπρης θάλασσας. Ήταν ένα είδος ζωντανού συνόλου που αποτελούσαν μερικές χιλιάδες Τζουλάκηδες. Τζουλάκηδες μικροί ή μεγάλοι, στρατιωτικοί ή πολίτες, άνδρες ή γυναίκες και παιδιά ακόμη... Για αυτό όταν η Φρόνησις παρουσιάσθηκε μπροστά της απελπισμένη και ανήσυχη και θέλησε να της φράξη το δρόμο προς την καταστροφή και τη δόξα η Κρήτη γέλασε με την καρδιά της και είπε με τις χιλιάδες στόματα των χιλιάδων λογής λογής Τζουλάκηδων προς τη Φρόνησι:-Έχω καμιά πενηνταριά αιώνες στην πλάτη μου -περισσότερους μπορεί λιγότερους όχι-μα δεν το θυμάμαι να κάτσω ποτέ να λογαριάσω τον αριθμό ή το βάρος των σιδηρικών των εχθρών μου...
Και θα κάτσω τώρα επειδή τάχατες κίνησε κόντρα μου στα καλά καθούμενα ο μισός κόσμος; Δεν πα να κινήσει κι ο άλλος μισός!
Τόσο το χειρότερο για αυτόν. Όχι για μένα... Παραμέρισε λοιπόν κυρά μου με τα άσπρα μαλλιά και την πολλή τη γνώσι και κάμε τόπο στους Τζουλάκηδες... Δεν σε γνωρίζω... Δεν μαθητέψαμε ποτέ μαζί στο ίδιο σχολειό...
Α. Κ. Γραμματικάκης, Εφημ. «Μεσόγειος», Κυριακή 20 Μαΐου 1951
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως