Κουζουλάδες : Τσικριτσής Δημήτρης οπλαρχηγός απάνω Ρίζας Καινουρίου

18 Ιουλίου 2015

Τσικριτσής Δημήτρης οπλαρχηγός απάνω Ρίζας Καινουρίου

Τσικριτσής, Δημήτριος; (1839-1897)

Γέννημα θρέμμα του Ζαρού ήταν ο Καπετάν Δημήτρης Τσικριτσής, (Ζαρός 1839-Αρχάνες 1897). Ο ιστορικός Κριάρης, περιγράφοντας τον καπετάνιο, αναφέρει ότι ήταν ο αγαπητός οπλαρχηγός του Κόρακα, που πάντα εκτιμούσε το συγκροτημένο χαρακτήρα, τη δραστηριότητα, την αφοβία και την ανδρεία του Τσικριτσή.

Νέος και παράτολμος, με το αίμα να βράζει στις φλέβες, σαν λιονταρίσια καρδιά και με άφοβη την ψυχή του, έχοντας μέσα του την "κρητική κουζουλάδα" ορμούσε στη μάχη γεγονός που έκαμε και τον Κόρακα ακόμα να φοβάται μη χάσει αυτό το παλικάρι. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Αρχηγού Μιχ. Κόρακα προς τον Μαστραχά, που μας διασώζει ο Π. Κριάρης: "Φραγκίο, ο κοντοχωριανός σου είναι από τα καλλίτερα παλικάρια να τον συμβουλεύεις όμως να μην εκτίθεται τόσο πολύ στους κινδύνους...."

Την προσωπογραφία του Καπετάνιου λίγο πριν τον θάνατο του το 1897 στις Αρχάνες μας περιγράφει ο Κ.Χαριτάκης: "Ενθυμούμαι μόλις τον γηραιόν τούτον αγωνιστήν κατά την τελευταία επανάστασιν ιππεύοντα αρχοντικός με την χλωμήν όψιν του και σταθερούς δεικνύοντας οφθαλμούς του ότε μου τον έδειξαν.

Διευθύνετο τότε εις Αρχάναις μετ΄αρκετών άλλων Μεσαριτών".

Μοναδική είναι η σκηνή του ηρωικού θανάτου του καπετάν Τσιγκριτσή, όπως την καταγράφει ο Η. Βουτιερίδης στο "Ημερολόγιο του Τάγματος Επιλέκτων Κρητών". Ο καπετάνιος σε ηλικία ήδη 58 χρόνων,.."ακάθεκτος έχων την μάχαιρα μεταξύ των οδόντων, πολύ προς των πολεμιστών του, ωρμά εναντίον των εχθρών." Χωρίς καμιά προφύλαξη καλπάζει εναντίον των Τούρκων και πέφτει, ηρωικά μαχόμενος, από τα βόλια των έχθρων που λυσσαλέα τρέχουν να σκυλεύσουν το νεκρό ήρωα, επισφραγίζοντας και με το θάνατο του το αγωνιστικό φρόνημα και τους αγώνες για τη λευτεριά μιας ολόκληρης ζωής.

Όταν η καπετάνισσα στο Ζαρό έμαθε πως ο καπετάνιος σκοτώθηκε και τάφηκε στις Αρχάνες, πήρε κόσμο και έφτασε στις Αρχάνες και απαίτησε, όπως και έγινε, την εκταφή του καπετάνιου, το σκήνωμα του οποίου μετέφερε εν πομπή στο Ζαρό, εν μέσω πρωτοφανών εκδηλώσεων όλων των χωριών απ” όπου περνούσε, και τελικά, με πάνδημη παρουσία όχι μόνο των Ζαριανών, αλλά και όλης της ευρύτερης περιοχής, τάφηκε στον αγαπημένο του Ζαρό, έξι ολόκληρες μέρες από την ημέρα του θανάτου του.