Κουζουλάδες : Οι Γαριβαλδινοί στην κρητική επανάσταση του 1866:

20 Ιουλίου 2015

Οι Γαριβαλδινοί στην κρητική επανάσταση του 1866:

Τό παιχνίδι τών αριθμών

Μετά τή συμμετοχή χιλίων περίπου Γαριβαλδινών εθελοντών στον ' Ελληνοτουρκικό Πόλεμο τοϋ 1897 ύπό τίς διαταγές τοϋ Ricciotti Garibaldi, ό γιος τοΰ Στρατηγού1 συγκέντρωσε τίς αναμνήσεις του σ' ένα βιβλίο τιτλοφορούμενο La Camicia Rossa nella guerra greco-turca, πού κυκλοφόρησε στή Ρώμη τό 1899. Στον πρόλογο αυτής της έκδοσης, πού υπογράφει ό E. Socci, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «Nel 1866, dopo la campagna del Trentino, isola di Creta essendo insorta, oltre 2000 volontari italiani ed 80 ufficiali vi si recarono»2.

Φαίνεται πώς ή φράση αυτή δημιούργησε τό μύθο τών 2000 Γαριβαλδινών πού ήρθαν στην Κρήτη τό 1866 μύθο πού μεταγενέστερα δημοσιεύματα συντήρησαν ώς τίς μέρες μας3.

Μερικά δεδομένα καταρχήν, ώστε νά πλαισιωθεί καλύτερα τό ζήτημα: ' Η Κρήτη ξεσηκώθηκε τό 1821 ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία, ταυτόχρονα μέ τό ξέσπασμα της επανάστασης στην κυρίως ' Ελλάδα. Μέ τή συνδρομή όμως τών Αιγυπτίων, οι Τούρκοι κατέπνιξαν τήν εξέγερση στά 1823-24, καί οι συνθήκες τοϋ 1829,1830 καί 1832 δέν περιέλαβαν τό νησί στά όρια τοϋ νέου ελληνικού βασιλείου.

' Ο Μοχάμετ "Αλυ, Βαλής της Αιγύπτου, εκτιμώντας ότι οι υπηρεσίες πού προσέφερε στην ' Υψηλή Πύλη ενάντια στην ' Ελληνική ' Επανάσταση δέν είχαν επαρκώς ανταμειφθεί, υποχρέωσε δυναμικά τό Σουλτάνο νά τοϋ αναθέσει τή διοίκηση της Συρίας καί της Κρήτης. Αλλά μετά τόν πόλεμο τοϋ 1839-1840 ανάμεσα στό Σουλτάνο καί τό φιλόδοξο υποτελή του καί μέ τήν ευρωπαϊκή παρέμβαση, ό Μοχάμετ "Αλυ διατήρησε τό πασαλίκι τής Αιγύπτου γιά λογαριασμό τοΰ ίδιου καί τών απογόνων του, μέ τήν προϋπόθεση νά αποδώσει τίς υπόλοιπες επαρχίες. "Ετσι ή διοίκηση τής Κρήτης αναλήφθηκε πάλι άμεσα άπό τήν Κωνσταντινούπολη.

' Η συνθήκη πού υπογράφτηκε στό Παρίσι τό 1856, μέ τό τέλος τοϋ Κριμαϊκού Πολέμου, έγγυόταν τήν ακεραιότητα της 'Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προβλέποντας ταυτόχρονα τή βελτίωση τών συνθηκών ζωής τών χριστιανών υπηκόων τοϋ Σουλτάνου, ό όποιος υποχρεώθηκε νά εκδώσει ένα φιρμάνι, τό περίφημο Hatti Houmayoun, πού υποσχόταν μεταρρυθμίσεις. 'Αλλά τό φιρμάνι αυτό, όπως κι εκείνο τοΰ 1839, έμεινε σέ μεγάλο βαθμό γράμμα νεκρό, ύπονομευμένο άπό έναν απροσάρμοστο διοικητικό μηχανισμό καί μιά κοινωνία εχθρική προς κάθε αλλαγή4,

Αυτό πού ξεχώριζε τήν Κρήτη μέσα στην ' Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν, μεταξύ άλλων, ή παρουσία σέ μιά περιοχή σαφώς όριοθετημένη — ένα νησί — ενός πληθυσμού σέ μεγάλη πλειοψηφία ομογενούς σ' ό,τι αφορούσε τή γλώσσα (ελληνική), τή θρησκεία (ορθόδοξη) καί τή συνείδηση ότι ανήκε σέ μιά συγκεκριμένη εθνική ενότητα. Στά μέσα τοΰ 19ου αιώνα, οι χριστιανοί αποτελούσαν τή μεγάλη πλειοψηφία τών 300.000 περίπου κατοίκων τοϋ νησιοϋ. Οι στατιστικές τής εποχής5, αν καί σπάνια συμφωνούν μεταξύ τους στους ακριβείς αριθμούς, συμπίπτουν στή διαπίστωση μιας χριστιανικής πλειοψηφίας πού κυμαινόταν, ανάλογα μέ τήν πηγή, ανάμεσα στό 62 καί τό 77%. Αυτό εξηγεί έν μέρει τους αλλεπάλληλους ξεσηκωμούς (1821, 1841, 1858, 1866, 1878, 1889, 1895), σ' αντίθεση μ' άλλες οθωμανικές επαρχίες, όπου οι κυριαρχούμενοι πληθυσμοί δέν παρουσίαζαν θρησκευτική καί εθνική ομοιογένεια.

Στις αρχές τοΰ 1866, ή ατμόσφαιρα στό νησί ήταν για άλλη μιά φορά τεταμένη. ' Η διεθνής κατάσταση έμοιαζε ευνοϊκή. Οι Ρουμάνοι αμφισβητούσαν τήν επικυριαρχία τοΰ Σουλτάνου. Οι Σέρβοι ζητούσαν τήν αποχώρηση τών τελευταίων τουρκικών φρουρών άπό τό έδαφος τους. Κι ή ' Ιταλία ετοιμαζόταν γιά πόλεμο, διεκδικώντας τή Βενετία καί τή Ρώμη. Οι εθνικές διεκδικήσεις βρίσκονταν παντού στην ημερήσια διάταξη.

Μέσα σ' αυτό τό κλίμα, ή Γενική Συνέλευση τών Κρητών ψήφιζε στις 21 Αυγούστου 1866 τήν κατάλυση τής οθωμανικής κυριαρχίας καί τήν ένωση τής Κρήτης μέ τήν ' Ελλάδα, εναποθέτοντας τήν εκτέλεση αυτής τής απόφασης στό Θεό, στην ανδρεία τοΰ κρητικού λαοϋ, στή μεσολάβηση τών Μεγάλων Δυνάμεων καί στή συνδρομή τών Ελλήνων «καί πάντων τών φιλελλήνων»7.

Τήν εποχή πού ή Κρητική Συνέλευση απηύθυνε τήν έκκληση της προς «πάντες τους φιλέλληνες», ή 'Ιταλία έβγαινε άπό τόν άδοξο πόλεμο μέ τους Αυστριακούς. Μετά άπό μισό αιώνα εξεγέρσεων καί πολέμων, τά περισσότερα ιταλικά εδάφη είχαν ενωθεί στά 1861 κάτω άπό τό σκήπτρο τοΰ Vittorio Emmanuele τής Σαρδηνίας, πρώτου Re d'Italia, μέσα στό θυελλώδες κίνημα τοΰ Risorgimento, τοΰ όποιου ό Vittorio Emmanuele αποτελούσε τή «δεξιά» καί ό Giuseppe Garibaldi, επικεφαλής τών έρυθροχιτώνων του, τήν «αριστερή» εκδοχή. ' Η περιοχή τής Βενετίας, ύπό αυστριακή κατοχή, καί οι περιοχές τοΰ παπικού κράτους (Ρώμη καί Λάτιο), ύπό γαλλική προστασία, έμειναν έξω άπό τά σύνορα τής νέας ' Ιταλίας, πού είχε ταυτόχρονα ξεπληρώσει μέ τήν παραχώρηση τής Νίκαιας (πατρίδας του ίδιου τοΰ Garibaldi) καί τής Σαβοΐας (πανάρχαιου οικογενειακού φέουδου τοΰ ομώνυμου οίκου πού άνηκε ό VittorioEmmanuele), τή συνδρομή τοΰ Ναπολέοντα III στην ενοποίηση.

Ή αναθέρμανση ενός άλλου μεγάλου ευρωπαϊκού ζητήματος, μέσα σ' αυτόν τόν αιώνα τών εθνοτήτων, πρόσφερε στην 'Ιταλία τήν ευκαιρία νά κάνει άλλο ένα βήμα προς.τήν εθνική ολοκλήρωση. Μέ τήν άνοδο τοΰ Βίσμαρκ στην εξουσία τό 1862, ή Πρωσία προωθούσε τό ζήτημα τής γερμανικής ενότητας, αναζητώντας ταυτόχρονα τήν ευκαιρία νά αποκλείσει άπό αυτήν'τόν κύριο αντίπαλο στην πάλη γιά τήν ηγεμονία τής νέας Γερμανίας, τήν Αυστρία. 'Επικείμενου τοΰ πρωσο-αυστριακοΰ πολέμου, ή 'Ιταλία σύναψε τόν 'Απρίλιο τοϋ 1866 συμμαχία μέ τήν Πρωσία, αποβλέποντας στην προσάρτηση τής Βενετίας. Ό πόλεμος ξέσπασε τόν 'Ιούνιο καί κράτησε τέσσερις σχεδόν μήνες. Στάθηκε άτυχης γιά τους Ιταλούς, πού υπέστησαν αλλεπάλληλες ήττες στή στεριά καί τή θάλασσα. ' Η σύγκριση μέ τίς θριαμβευτικές νίκες τών Πρώσων (Sadowa) ήταν επώδυνη καί ή είσοδος στή Βενετία, στηριγμένη ουσιαστικά στά πρωσικά όπλα, δέν άρκεσε γιά νά κατασιγάσει τή βαθιά απογοήτευση τής ιταλικής κοινής γνώμης.

Στή διάρκεια αύτοϋ τοΰ πολέμου, ένα σώμα εθελοντών, κάτω άπό τίς διαταγές τοΰ Garibaldi, πολέμησε στην περιοχή τοΰ Τυρόλου. Ή εκστρατεία αυτή, πού κράτησε άπό τίς 3 'Ιουλίου έως τίς 9 Αυγούστου (ν.ή.), στάθηκε επίπονη, πολύνεκρη καί τελικά απογοητευτική. ' Η ορμητικότητα τών, σέ μεγάλο βαθμό, νεαρών καί άπειρων Γαριβαλδινών συγκρατήθηκε μ' επιτυχία άπό τίς μικρότερες σέ αριθμό αλλά καλύτερα οργανωμένες αυστριακές δυνάμεις, οχυρωμένες κατά μήκος ενός δύσβατου ορεινού όγκου διακεκομμένου άπό μικρές κοιλάδες καί στό μέσο ενός πληθυσμού όχι πάντα φιλικού. Κατά τήν υπογραφή τής ανακωχής, οι απώλειες τών Γαριβαλδινών έφταναν τίς 2.400, αριθμός εξαιρετικά ψηλός γιά μιά εκστρατεία πέντε εβδομάδων. Μέσα σ' ένα κλίμα γενικής δυσαρέσκειας, διατάχθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου (ν.ή.) ή διάλυση τοΰ σώματος τών εθελοντών, πού πραγματοποιήθηκε χωρίς δυσκολίες8.

Μέσα σ' αυτές τίς συνθήκες, κι ένώ ò Garibaldi έστρεφε ξανά τήν προσοχή του στό ζήτημα τής Ρώμης, τό ξέσπασμα τής Κρητικής επανάστασης δέν μπορούσε ν' αφήσει ασυγκίνητη τήν ιταλική κοινή γνώμη. "Αλλωστε οι σχέσεις ανάμεσα στό κίνημα γιά τήν πολιτική ενοποίηση τοΰ κατακερματισμένου ιταλικού έθνους καί τόν αγώνα γιά τήν ελληνική ανεξαρτησία καί τή διεκδίκηση τών «αλυτρώτων» εδαφών άπό τό ελληνικό κράτος, είχαν ήδη μιά ιστορία σαρανταπέντε χρόνων, μέ πρόσφατο αποκορύφωμα τους αγώνες τής ιταλικής ένωσης — Risorgimento9.

' Επιτροπές συγκροτήθηκαν κι έρανοι πραγματοποιήθηκαν σέ πολλές ιταλικές πόλεις, όπως στή Γένοβα, τό Μιλάνο, τή Φλωρεντία, τή Νάπολη, τό Λιβόρνο, τή Μεσσίνα, τή Βενετία καί τή Ρώμη, ένώ κάποιες εφημερίδες τής εποχής φέρουν καί τό ίδιο τόν Vittorio Emmanuele νά προσφέρει 500.000 φράγκα υπέρ τής κρητικής υπόθεσης10. Σέ μιά χαρακτηριστική προκήρυξη, ή επιτροπή τής Φλωρεντίας, άφοΰ υπενθύμιζε τους ιταλούς εθελοντές τοϋ 1821 κάί τή φιλοξενία πού βρήκαν οι ιταλοί πολιτικοί πρόσφυγες στην ' Ελλάδα τό 1849, τόνιζε ότι ή ' Ιταλία δέν θά 'ταν άξια νά υψώσει τή σημαία της στή Βενετία, αν έμενε ασυγκίνητη στην κραυγή τοΰ κρητικού λαοΰ11.

Ό Στρατηγός Garibaldi έδωσε στή δημοσιότητα ένα θερμό χαιρετισμό υπέρ τών «γενναίων τέκνων τής Ίδης»12, φρόντισε γιά τήν αποστολή όπλων13 καί κάλεσε τους εθελοντές του νά συνδράμουν τήν επανάσταση14. Έτσι λοιπόν τέθηκε τό ζήτημα τών Γαριβαλδινών εθελοντών.

' Η στάση τοΰ Garibaldi εντασσόταν απολύτως μέσα στά πλαίσια τής γενικότερης πολιτικής του αντίληψης, όπου έθνικοεπαναστατική δράση καί διεθνιστική αλληλεγγύη ήσαν άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Κάθε επανάσταση, σ' οποιοδήποτε σημείο τής γής, ήταν μιά μάχη τοΰ πανανθρώπινου αγώνα γιά τήν ελευθερία. ' Η κοσμοπολίτικη αυτή αντίληψη, κοινοτυπία ως ένα βαθμό γιά τους επαναστατικούς κύκλους τήν εποχή εκείνη — άλλα καί μέχρι σήμερα θά 'λέγε κανείς — είχε οπωσδήποτε ιδιαίτερα βαθιές ρίζες στον Garibaldi, επηρεασμένο κι άπό τίς ιδέες τοϋ Mazzini, σύμφωνα μέ τίς όποιες ενάντια στην Ιερά Συμμαχία τών ηγεμόνων θά 'πρεπε νά ορθωθεί ή ' Ιερά Συμμαχία τών Λαών15. Άρκεί νά υπενθυμίσουμε τή συμμετοχή του στίς λατινοαμερικάνικες επαναστάσεις μεταξύ 1835 καί 1848. "Οταν ό Marx τοϋ έστελνε στά 1864 τό καταστατικό τής Διεθνούς, ό Garibaldi δήλωνε: «'Ανήκω στή Διεθνή άπό τήν εποχή πού βρισκόμουν στην υπηρεσία τών Δημοκρατιών τοΰ Rio Grande καί τοΰ Montevideo»16.

Ειδικότερα σέ σχέση μέ τό ελληνικό ζήτημα, δέν ήταν ή πρώτη φορά πού ό Garibaldi εϊχε τήν ευκαιρία νά εκδηλώσει τό ενδιαφέρον του. ' Η πιό πρόσφατη —ώς προς τά γεγονότα πού εξετάζουμε — περίπτωση ήταν τό σχέδιο μιας βαλκανικής εκστρατείας στά 1861 -62. Σύμφωνα μέ τό σχέδιο αυτό, ή εισβολή τών Γαριβαλδινών στην τουρκοκρατούμενη "Ηπειρο θά προκαλούσε, μέ τήν βοήθεια ' Ελλήνων, 'Αλβανών καί Σλάβων, μιά γενικότερη εξέγερση στά Βαλκάνια καί τήν Ουγγαρία μέ αποτέλεσμα τήν καθήλωση τών αυστριακών στρατευμάτων στό Δούναβη, δίνοντας έτσι τήν ευκαιρία στον ιταλικό στρατό νά καταλάβει τή Βενετία17.

Δέν θά 'πρεπε τέλος νά λησμονηθεί τό γεγονός ότι οι αγώνες τοΰ Risorgimento είχαν δημιουργήσει ένα δυναμικό γαριβαλδινών εθελοντών μέ τά χαρακτηριστικά τοΰ ρομαντικού επαναστάτη — ή άπλα τοϋ επαγγελματία πολεμιστή — απροσάρμοστου στίς συμβατικότητες τής ειρηνικής ζωής, ό όποιος σέ περιόδους απραξίας ήταν έτοιμος νά σπεύσει, όπου διεξαγόταν κάποια σύγκρουση, τής όποιας οί σκοποί δικαιολογούσαν ιδεολογικά τήν παρουσία του. Πρόσφατο παράδειγμα ή συμμετοχή τους στην πολωνική επανάσταση τοΰ 1862-64.

Τό ζήτημα τοΰ αριθμού τών εθελοντών πού πήραν μέρος στην κρητική επανάσταση, ' Ελλήνων καί ξένων18, απόκτησε ήδη άπό τήν εποχή εκείνη μιά πολιτική σημασία κι έγινε αντικείμενο οξύτατης πολεμικής. Οί αντίπαλοι τής εξέγερσης, στην προσπάθεια τους νά τήν εμφανίσουν ώς αποτέλεσμα εξωτερικών δολοπλοκιών, επιδίωκαν νά τονίσουν ιδιαίτερα τόν αποφασιστικό ρόλο τών ξένων εθελοντών:

«'Αναμφίβολα τά πράγματα θα εξελίσσονταν όπως στά 1858», σημειώνει ό ανώνυμος συγγραφέας μιας προπαγανδιστικής έκδοσης τοΰ 1870, «αν ή κυβέρνηση τών 'Αθηνών δέν είχε εξαπολύσει στην Κρήτη τους ληστές πού συγκέντρωνε άπ' όλα τά σημεία τοϋ βασιλείου της, κι όλους τους εθελοντές πού οί φιλελληνικές επιτροπές στρατολογούσαν σέ διάφορα σημεία τής Ευρώπης. Αυτή ή εισβολή ξένων εθελοντών [...] εμπόδισε κάθε συνδιαλλαγή»19. ' Η αποστολή τών υποστηρικτών τοϋ ξεσηκωμού ήταν περισσότερο πολύπλοκη. Άφ' ενός, ήθελαν νά προβάλουν τή διεθνή κινητοποίηση, ώς απόδειξη τής απήχησης πού είχε ή επανάσταση στην παγκόσμια κοινή γνώμη:

« Άναγγέλλομεν ύμΐν ευχαρίστως ότι μέ όλα τά διαδοθέντα εσχάτως ό ενθουσιασμός τών ' Ελλήνων διατηρείται ακμαίος», γράφει ή 'Επιτροπή τών 'Αθηνών προς τήν Κρητική Συνέλευση στίς 5 Νοεμβρίου 1866,

«καί έθελονταί προσέρχονται καθ' ήμέραν ού μόνον έκ τής ελευθέρας καί δούλης ' Ελλάδος αλλά καί έξ όλων τών μερών τής οικουμένης όπως δρά-μωσιν εις Κρήτην. Ό Συνταγματάρχης ΚύριοςΒυζάντιος [...] έχει μεθ' έαυ, τοΰ ώς σας έγράψαμεν καί Γάλλους καί Ούγγρους καί Πολωνούς καί ' Ελβετούς [...] Έφθασαν απόψε καί αδελφοί Μαυροβουνιώται»20. Ταυτόχρονα όμως απόφευγαν νά υπερτονίζουν δημόσια τή συμμετοχή ξένων εθελοντών, ώστε νά μήν δίνουν επιχειρήματα σ' όσους υποστήριζαν ότι τήν αταξία στό νησί συντηρούσαν «συμμορίες αποτελούμενες άπό ξένους ληστές πού διάλεξαν τό νησί τής Κρήτης ώς θέατρο τών επαναστατικών τους ραδιουργιών»21.

Ο "Αγγλος δημοσιογράφος κι εθελοντής J.E. Hilary Skinner, ταξιδεύοντας μέ τό καταδρομικό 'Αρκάδι στην Κρήτη τό Μάρτιο τοΰ 1867, σημειώνει: «Οί πλείστοι τών επιβατών είναι έθελονταί. Πολλοί τόν αριθμόν δέν είναι ή φήμη Ίσως θέλει αυξήσει αυτούς έπταπλασίως»22.
-------------------------------------------------------------

Εθελοντικά σώματα στην Κρήτη τό 1866-69

ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΗΜ. ΑΦΙΞΕΩΣ

Π. Κορωναϊος 8-10 24/9/1866

Ι. Ζυμβρακάκης 272-300 1/10/66

Χ. Βυζάντιος 400* 7/11/66

Σαράτζογλου 200* 12/11/66

Σ. Γενήσαρλης 345* 27/11/66

Δ. Πετροπουλάκης 505-600 27/12/66

Δ. Παπατζώνης -Άθ. Τζάνης 200 21/1/67

Ή. Δημητρακαράκος 600-650 30/4/67

Γ. Κουρμούλης - Β. Σαπουντζάκης 250 17/5/67

Ά. Μήτσας — Τ. Ζήκος 527 12/6/67

Ή. Στεκούλης 330 14/6/67

(εθελοντές άπό Φθιώτιδα) 150-200 23/6/67

Ν. Νικολαΐδης 300 1/7/67

Γάκης 150 7/6/68

Δ. καί Γ. Πετροπουλάκης (2ο) 1000 28/11/68

Σύνολο 5367-5599

--------------------------------------------------------------------------

Πηγές: ΓΑΚ, φ. Κ12α, άρ. 223, 262, 301• Ι Π. Μαμαλάκης, Ή Κρητική Έπανάστασις του 1866-1869, Χανιά 1983, πολ.• Ι.Η. άρ. 66, 76• ΙΑΚ, Αρχείο Κορωναίου, άρ 3 Ballot, ο.π., ο. 15

* "Εχει εντοπιστεί ή παρουσία Γαριβαλδινών εθελοντών.

----------------------------------------------------------------------------

Δεκαπέντε εθελοντικά σώματα συγκροτήθηκαν συνολικά στή διάρκεια τής επανάστασης κι αποβιβάστηκαν στην Κρήτη, ύπό τίς διαταγές κυρίως ' Ελλήνων αξιωματικών. "Αν καί ή Κεντρική υπέρ τών Κρητών Επιτροπή τών 'Αθηνών23, στή λογοδοσία πού δημοσίευσε μέ τό τέλος τής επανάστασης, αποφεύγει νά αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς εθελοντών24 — ένώ καταγράφει μέ λογιστική ευσυνειδησία τό τελευταίο άρδέπιο κουκκιά πού φορτώθηκε στά καράβια της — φαίνεται ότι δέν ξεπέρασαν τους 5.500 έως 6.000, σ' όλη τή διάρκεια τής επανάστασης25.

'Αλλ' ας προσπαθήσουμε νά ανασυγκροτήσουμε μιά χρονολόγηση σέ ό,τι αφορά τους Γαριβαλδινούς εθελοντές26.

Στίς 24 'Οκτωβρίου 1866 αποβιβάστηκαν στην Κρήτη 130 εθελοντές μ' επικεφαλής τόν "Ελληνα ανθυπολοχαγό Λεονταρίδη, στην πλειοψηφία τους Έλληνες φοιτητές27. 'Ανάμεσα τους βρισκόταν ένας Γάλλος εθελοντής πού συστήθηκε μέ τό όνομα Jules Anemos, ελληνικής καταγωγής καί πρώην Γαριβαλδινός. Ό Anemos εγκατέλειψε σύντομα τήν ομάδα του καί αποφεύγοντας νά ενσωματωθεί σέ κάποια μονάδα, προτίμησε νά περιφέρεται στό νησί καί νά συγκεντρώνει πληροφορίες γιά τους επαναστάτες καί τους άλλους εθελοντές. ' Επιστρέφοντας στή Γαλλία έκδοσε ένα βιβλίο28, υπογράφοντας το μέ τό πραγματικό του όνομα, Jules Ballot, μέ στόχο τή δικαιολόγηση τής αναγκαιότητας τής τουρκικής κατοχής τής Κρήτης. Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν πράκτορας τής Γαλλικής κυβέρνησης29.

Στίς 7 Νοεμβρίου, 400 εθελοντές αποβιβάστηκαν στην Κρήτη, ύπό τίς διαταγές τοϋ συνταγματάρχη Χρ. Βυζάντιου30. Τό σώμα αυτό περιλάμβανε καί τό Λόχο τών Φιλελλήνων τοϋ 1866, αποτελούμενο κυρίως άπό Γαριβαλδινούς αλλά καί κάποιους άλλους ξένους εθελοντές, μεταξύ τών όποιων βρισκόταν κι ό Gustave Flourens, άπό τους ηγέτες, στή συνέχεια, τής Κομμούνας τοϋ Παρισιού31.

Τό πρώτο αυτό συγκροτημένο τμήμα τών Γαριβαλδινών εϊχε επικεφαλής ένα Γάλλο υπαξιωματικό πού είχε πολεμήσει στό πλευρό τοϋ Garibaldi, τόν Léon Poinsot32.

' Ο ακριβής αριθμός αυτών τών πρώτων Γαριβαλδινών παραμένει ένα πρόβλημα, άλλα νομίζω πάντως ότι μπορούμε νά προσεγγίσουμε μέ σαφήνεια τήν τάξη του. Ό Flourens μιλά γιά 30 33, τό ίδιο κι ένας άλλος Γάλλος εθελοντής, ό Edmond Desmaze34. Ό Ballot, πού ήρθε σ' επαφή μαζί τους, ανεβάζει τόν αριθμό στους 70 .Ό ίδιος ό Poinsot μοιάζει νά συμφωνεί μ' ένα δημοσίευμα, σύμφωνα μέ τό όποιο ήσαν 5036. Μεταξύ 30 καί 70 λοιπόν. Αυτός ό Λόχος τών Φιλελλήνων, ύπό τίς διαταγές τοϋ είκοσιτριάχρονου τότε ανθυπολοχαγού Κωνσταντίνου Σμολένσκη37, ανέλαβε τήν φρούρηση τοΰ πυροβολικού τών εθελοντών — τέσσερα κανόνια — καί διακρίθηκε στην πολιορκία τοΰ Καστελλιοϋ Κισσάμου38.

Πέντε μέρες αργότερα έφτανε στην Κρήτη ό λοχαγός Σαράτζογλου, μέ 235 εθελοντές, μεταξύ τών οποίων ήσαν 22 Γαριβαλδινοί39. Στίς 27 Νοεμβρίου 1866 τέλος, αποβιβάστηκαν 345 εθελοντές μέ τόν αντισυνταγματάρχη Σπ. Γενήσαρλη καί 4 Γαριβαλδινούς αξιωματικούς40. Αυτή είναι ή τελευταία φορά πού οί πηγές τίς όποιες συμβουλεύτηκα αναφέρουν τήν άφιξη στην Κρήτη κάποιας ομάδας Γαριβαλδινών. Μεμονωμένοι εθελοντές έφτασαν οπωσδήποτε κι αργότερα, δέν φαίνεται όμως νά πρόκειται γιά συγκροτημένα τμήματα. Σύμφωνα μέ τους υπολογισμούς τοΰ Ίταλοΰ πρεσβευτή στην 'Αθήνα, Della Minerva, 200 Γαριβαλδινοί πήγαν συνολικά στην Κρήτη ώς τόν 'Ιανουάριο τοΰ 1867 41.

Ό χειμώνας εκείνος τοΰ '66-'67 στάθηκε τρομερός γιά τους επαναστάτες, πού είχαν υποχρεωθεί ύπό τήν πίεση τοΰ έχθροΰ νά υποχωρήσουν στά ορεινά. Οί εθελοντές βρέθηκαν περιπλανώμενοι στά χιονισμένα φαράγγια, ένώ τά υποταγμένα χωριά42 τους αρνιόνταν τήν φιλοξενία. ' Εξαντλημένοι, χωρίς τροφές καί πολεμοφόδια, ήσαν υποχρεωμένοι νά πορεύονται αδιάκοπα, καταδιωκόμενοι απ' τόν εχθρό καί τήν πείνα. Πολλοί πέθαναν43. ' Η κρισιμότητα τής κατάστασης κι ή μιζέρια όξυναν τά προβλήματα καί τις διαφωνίες ανάμεσα στους αρχηγούς.

Μέσα σ' αυτές τίς συνθήκες, κάποιοι εξαντλημένοι κι αποθαρρυμένοι εθελοντές ήρθαν σ' επαφή μέ τους Τούρκους καί διαπραγματεύτηκαν τήν παράδοση τους, ύπό τόν όρο νά μεταφερθούν στην ' Ελλάδα. Πράγματι στίς 8 ' Ιανουαρίου 1867 δύο τουρκικά καράβια, μέ συνοδεία γαλλικού πολεμικού, αποβίβασαν στον Πειραιά 350 περίπου εθελοντές, οί οποίοι δέχτηκαν τήν επίθεση ενός εξαγριωμένου πλήθους44. Ανάμεσα τους βρίσκονταν τουλάχιστον 8 Γαριβαλδινοί45, μ' επικεφαλής τόν ταγματάρχη Ferdinando Cirafo, πού έστειλε λίγες μέρες αργότερα ένα γράμμα στίς εφημερίδες γιά νά εξηγήσει τους λόγους τής ενέργειας τους «far saldo di onore italiano»46.

'Αρχές Μαρτίου τοϋ 1867, έφτασε στή Σύρα ό Ricciotti Garibaldi μέ σαράντα περίπου Γαριβαλδινούς. ' Ο αριθμός αυτός μαρτυρεΐται έμμεσα άπό τόν ίδιο τό γιό τοϋ Στρατηγού47, ένώ αγγλικές πηγές μιλούν γιά διαδοχική άφιξη σέ διάστημα λίγων ήμερων, δύο ομάδων πού περιλάμβαναν συνολικά εκατό περίπου εθελοντές . Ό Ricciotti, αναφερόμενος στίς οδηγίες τοΰ πατέρα του, μιλά γιά τό ενδεχόμενο νά χρησιμοποιηθούν αυτοί οί εθελοντές σέ μιά εξέγερση στην "Ηπειρο καί τήν 'Αλβανία49. Φαίνεται όμως ότι οί συνομιλίες του μέ τήν ' Επιτροπή τών ' Αθηνών κατέληξαν στό συμπέρασμα ότι, έπί τοΰ παρόντος ή παρουσία του στην Κρήτη ή άλλου θά 'ταν «μάλλον επιβλαβής» 50, καί ό νεαρός Garibaldi σαλπάρησε ξανά μέ τους συντρόφους του γιά τήν Ιταλία. Κατά τόν ίδιο τόν Ricciotti, οί τουρκικές απειλές γιά αντίποινα κατά τής ' Ελλάδας έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην αναχώρηση του51. "Οπως κι αν είναι, σέ ό,τι μας άφορα, οί εθελοντές αυτοί δέν πήγαν στην Κρήτη.

Στό μεταξύ, οί ιταλικές εκλογές έφερναν στην εξουσία τό Μάρτιο τοϋ 1867 τήν Κυβέρνηση Rattazzi, καί ό Garibaldi συγκέντρωνε τους εθελοντές του στά' παπικά σύνορα μέ σύνθημα «Roma ο la morte». Μετά άπό βίαιες γαλλικές αντιδράσεις, ό Garibaldi συνελήφθη τό Σεπτέμβριο καί τέθηκε σέ περιορισμό κατ' οίκον, γιά νά αποδράσει ενα μήνα αργότερα καί ν' αναλάβει πάλι τή διοίκηση τών ανδρών του. "Ετσι, καθώς προχωρούσε τό 1867, τό ενδιαφέρον τών Γαριβαλδινών στρεφόταν ξανά προς τήν ιταλική χερσόνησο, μακριά άπό τά κρητικά βουνά.

"Εξάλλου, θά πρέπει νά σημειωθεί σ' αυτό τό σημείο ότι οί απαιτήσεις τοΰ πολέμου στην Κρήτη, ή πείνα καί οί κακουχίες, είχαν κατευνάσει τόν πρώτο ενθουσιασμό τών ξένων εθελοντών. Οί Γαριβαλδινοί είχαν άλλωστε δυσκολίες προσαρμογής καί στίς ιδεολογικές ιδιαιτερότητες τής κρητικής επανάστασης. Σέ μιά κοινωνία καθυστερημένη, όπως ή οθωμανική, όπου ή διαίρεση ανάμεσα σέ κυρίαρχους καί κυριαρχούμενους ταυτίζεται σέ μεγάλο βαθμό, σύμφωνα καί μέ τόν ισλαμικό νόμο, μέ τή διάκριση ανάμεσα σέ μουσουλμάνους καί χριστιανούς, είναι φυσικό τό θρησκευτικό ζήτημα ν' αποκτά μιά ιδιαίτερη βαρύτητα. Αυτή ή συλλογιστική διέφευγε σέ πολλούς Γαριβαλδινούς, σέ μιά περίοδο μάλιστα πού τό άντικληρικό αίσθημα ήταν πολύ ισχυρό στίς τάξεις τους, κι ό ίδιος ό Garibaldi συγκρουόταν μέ τόν παπισμό, τελευταίο εμπόδιο στην απελευθέρωση τής Ρώμης. Θά 'ταν ενδιαφέρον, άπό τήν άποψη αυτή, νά δεϊ κανείς τίς εντυπώσεις κάποιων Γαριβαλδινών, μετά τήν επιστροφή τους στην 'Ιταλία:

«Αυτή ή επανάσταση τίποτα τό κοινό δέν έχει μέ τίς μοντέρνες επαναστάσεις μας. [...] Μέ τήν κραυγή Ζήτω οί Χριστιανοί52 οί περισσότεροι τους δέν θά 'ταν σέ θέση νά πουν αν είναι γιά τή θρησκεία πού πολεμούν ή γιά τήν εθνότητα. [...] Αυτοί οί άνθρωποι δέν είναι ακόμα άξιοι γιά τήν ελευθερία. [...] Βρεθήκαμε μπλεγμένοι ο' αυτή τή θλιβερή διαδοχή αθλιοτήτων πού ονομάζουν κρητική επανάσταση, σ' αυτή τή σκληρή ζωή τών βουνών, δίχως καμιά ικανοποίηση, χωρίς δόξα, ανάμεσα σέ όντα πού κατάγονται περισσότερο άπό τόν κροκόδειλο παρά άπ" τόν άνθρωπο»53. Αυτές οί σκέψεις, δημοσιευόμενες σ' ένα τόμο μέ μέριμνα τοΰ εθελοντή Αdolfo Bruzzone, προκάλεσαν τήν άμεση αντίδραση τοΰ Garibaldi, πού αποκήρυξε τους συγγραφείς54. "Ομως κάποιοι Γαριβαλδινοί προτίμησαν «αυτή τή σκληρή ζωή των βουνών δίχως καμιά ικανοποίηση καί χωρίς δόξα». Καί μερικοί έχυσαν τό αίμα τους γι αυτήν τήν υπόθεση. Δύο τουλάχιστον Γαριβαλδινοί σκοτώθηκαν τό Δεκέμβριο τοΰ 1866 55. Ό Ιταλός πρεσβευτής μιλά γιά 28 νεκρούς ώς τόν Ιανουάριο τοΰ 1867 56 Δύο άλλοι, ό Paolo Boltagia57 κι ò Cesare Cesari58, σκοτώθηκαν στή διάρκεια μαχών στό Μαλεβύζι, τόν 'Απρίλιο τοϋ 1867.

Στή διάρκεια τής πολυήμερης κι αιματηρής μάχης στό Λασήθι, τέλη Μαΐου 1867, πέθανε μαρτυρικά, πέφτοντας τραυματισμένος στά χέρια τοϋ έχθροϋ, ό υπολοχαγός Achille de Grandi. Ή περίπτωση του είναι ενδεικτική. Μιλανέζος, πολέμησε ύπό τίς διαταγές τοϋ Garibaldi στά 1859 καί στή συνέχεια πήγε εθελοντής στην 'Αμερική στίς γραμμές τών Βορείων κατά τόν 'Εμφύλιο Πόλεμο. 'Επιστρέφοντας στην ' Ιταλία, πήρε μέρος στον Αυστριακό Πόλεμο, γιά νά έρθει κατόπιν νά σκοτωθεί στην Κρήτη, σέ ηλικία 27 χρονών59.

"Αν οί υπολογισμοί τοϋ Ίταλοΰ πρεσβευτή ανταποκρίνονται στά πράγματα, μπορούμε λοιπόν νά μιλάμε γιά 31 εξακριβωμένους νεκρούς. Ο ακαταπόνητος Léon Poinsot, παρασημοφορημένος στό Solferino, πού βρήκε κι ό ίδιος τό θάνατο λίγα χρόνια αργότερα στή Λατινική 'Αμερική, πολεμώντας στό πλευρό τοΰ Lopez60, αναφέρει σ' ένα γράμμα του τό Φεβρουάριο τοϋ 1868:

«Σέ σύνολο 70 Γαριβαλδινών πού ήρθαν στην Κρήτη, έχουμε απομείνει 8. Αρκετοί σκοτώθηκαν, άλλοι τραυματίστηκαν καί μερικοί επέστρεψαν στά σπίτια τους»61.

Διατηρώντας όλες τίς νόμιμες επιφυλάξεις γιά τήν ακρίβεια τών συγκεκριμένων αριθμών, καί χωρίς νά υποστηρίζω σέ καμία περίπτωση ότι εξάντλησα τό σύνολο τών πηγών, πιστεύω παρ' όλα αυτά ότι φυλλομετρώντας τήν επαναστατική άλληλογραφία, τά διπλωματικά αρχεία, τά απομνημονεύματα τών αγωνιστών καί τίς εφημερίδες τής εποχής, βρισκόμαστε μπροστά σέ .κάποια μεγέθη. Καί, στό μέτρο πού μπορούμε νά επιχειρήσουμε κάποιες συγκρίσεις, θά 'χε ίσως ενδιαφέρον νά εξεταστούν αυτά τά μεγέθη σέ σχέση μέ τίς πραγματικότητες τής εποχής. Μ ' άλλα λόγια, τό ερώτημα θά μπορούσε νά τεθεί κι έτσι: Θά μπορούσαμε νά βρούμε 2.000 Γαρφαλδινούς οτήν Κρήτη τοϋ 1866;

Μιλώντας γιά τήν κατάσταση πού επικρατούσε στην Κρήτη, ένας άπό τους αρχηγούς τών εθελοντών, ό ταγματάρχης Ι. Ζυμβρακάκης, σημειώνει:

«Τά μέσα, όσα έχορηγοϋντο προς τους τρεις γενικούς αρχηγούς τών τριών διαμερισμάτων ήσαν πάντη ανεπαρκή• μόλις έκαστος ήδύνατο νά έχη παρ' αύτώ 250 ή τό πολύ 300 διαρκώς άνδρας. Τόσην έγώ εΐχον πάντοτε δύναμιν, έπί δύο έτη εμμένων απέναντι τών Τούρκων. ' Η δύναμις αϋτη ήτο τό κέντρον, εις ό ώς έπί τό πλείστον συνήρχοντο πολεμισταί 1000-2000, τών όποιων ή δύναμις μετά 10 ή τό πολύ εϊκοσιν ημέρας ήλαττοΰτο πάλιν μέχρι τοϋ τετάρτου αυτής, πρώτον δι' έλλειψιν τροφών καί δεύτερον διά τήν άταξίαν τοϋ στρατοπέδου, συνέπειαν άφευκτον τών τοιούτων πολέμων, γινομένων διά στρατών άτακτων, έν οΐς έκαστος κύριος ών έαυτοϋ, λειποτακτών πάντοτε, όπου καί όταν θέλη, μή άνεχόμενος τάς κακουχίας, τήν πεΐναν καί τόσα άλλα προφανή κακά»62. Σ' ένα άλλο γράμμα πού έστειλε ό Ζυμβρακάκης προς τό συνταγματάρχη Π. Κορωναΐο, τονίζει ότι παρά τίς επανειλημμένες εκκλήσεις του δέν έχει συγκεντρώσει παρά 500 άνδρες, ένώ ταυτόχρονα παραπονείται:

«Ποΰ τά χρήματα νά διατρέφη τις ουχί πολλούς, τουλάχιστον 500 άνδρας; ' Εδώ έρχονται καθ' ήμέραν άπό τά διάφορα χωρία 10 ή 20 άνδρες, αλλά, μή ευρίσκοντας ούτε ψωμί, αναγκάζονται νά φεύγουν»63. Σέ σειρά ολόκληρη επιστολών μεταξύ Π. Κορωναίου, Μ. Σκουλά καί Ι. Δημητρακόπουλου, παραμονές τής αποφασιστικής μάχης στό 'Αρκάδι, οί επικεφαλής τών επαναστατών ασχολούνται μέ τό φλέγον θέμα, άν θά έρθουν ή όχι προς ενίσχυση τους, 100 Μυλοποταμΐτες. ' Ο Σκουλάς γράφει στον Κορωναΐο ότι θά προσπαθήσει, όσον είναι δυνατόν, νά τους συγκεντρώσει64. Ό Δημακόπουλος τόν διαβεβαιώνει ότι στάλθηκε ή σχετική διαταγή «εις τους οπλαρχηγούς Μυλοποτάμου, όπως ένεργήσωσι τήν άποστολήν 100 Μυλοποταμιτών» σημειώνοντας ότι «ενταύθα [στό Αρκάδι] δέν έχομεν σήμερον πλέον τών 30 ανδρών καί φροντίζομεν περί συγκεντρώσεως, δέν δύναμαι όμως νά σας βεβαιώσω, άν θά κατορθωθη συγκέντρωσις πολλών»65. ' Ο Κορωναϊος ζητά μέ αγωνία νά τοϋ σταλεί «ή ύποσχεθεΐσα βοήθεια τών Μυλοποταμιτών, όσον τάχιον, τουλάχιστον εκατόν»66. ' Ο Δημακόπουλος τόν πληροφορεί ότι έστειλε ξανά απεσταλμένο νά τους παρακινήσει, όμως «άν δέν άποφασίσωσιν οί Μυλοποταμίται νά έλθωσιν οί 100»,67, θά γίνει προσπάθεια νά ενισχυθεί μέ άλλη δύναμη. Τελικά «ήλθον 40 Μυλοποταμίται προς φρούρησιν τής Μονής»68.

' Η μάχη τοϋ Βαφέ, στίς 12 'Οκτωβρίου 1866, μία άπό τίς σπουδαιότερες μάχες τής επανάστασης, συγκέντρωσε 300 εθελοντές καί 280 Κρητικούς, τό όλον «πεντακόσιους όγδοήκοντα πειναλέους έπαναστάτας»69. Ή φρουρά τοϋ Αρκαδίου στίς 8 Νοεμβρίου 1866, όταν ό Μουσταφά πασάς κύκλωσε τό μοναστήρι, έφτανε συνολικά τους 250 άνδρες70. Κατά τή μάχη τοϋ Θέρισσου, στίς 21 Μαρτίου 1867, ό Ζυμβρακάκης συμμετείχε μέ τήν ισχυρότερη δύναμη πού συγκέντρωσε ποτέ ύπό τίς διαταγές του, τήν όποια αυτόπτες μάρτυρες ονομάζουν εντυπωσιασμένοι «στρατιά», καί ή όποια περιλάμβανε 380 εθελοντές καί 1750 Κρητικούς71. Στά τέλη Μαΐου 1867 διεξάχθηκε στό Λασήθι ή μεγαλύτερη καί σημαντικότερη μάχη όλου τοΰ αγώνα. Κράτησε δέκα μέρες καί πήραν μέρος 5.000 Κρητικοί κι εθελοντές. Σύμφωνα μέ τόν 'Αμερικάνο πρόξενο στην Κρήτη, πρόκειται γιά τήν πολυπληθέστερη δύναμη πού συγκέντρωσαν ποτέ οί επαναστάτες72.

Θά 'ταν ενδιαφέρον, νομίζω, νά παραθέσουμε μερικά ακόμη παραδείγματα στό ίδιο πνεύμα.

Τό Μάιο τοΰ 1867 ό Σουλτάνος, κάνοντας χρήση τοΰ επικυριαρχικού του δικαιώματος, ζήτησε άπό τόν 'Ισμαήλ πασά, Βαλή τής Αιγύπτου, νά τοϋ διαθέσει στρατό γιά τήν ενίσχυση τής επικείμενης επέμβασης στή Ρουμανία, όπου είχε εκλεγεί νέος ' Ηγεμόνας, ό Karl Hohenzollern, χωρίς τήν προβλεπόμενη έγκριση τής Πύλης73. Διευθετηθέντος όμως τοϋ ζητήματος τών ' Ηγεμονιών, τά αιγυπτιακά στρατεύματα κατευθύνθηκαν τελικά, τόν Ιούλιο τοϋ 1866, στην Κρήτη όπου είχε ήδη αρχίσει νά εκδηλώνεται ή εξέγερση74. ' Η αιγυπτιακή αυτή δύναμη χρησιμοποιήθηκε άπό τόν ' Ισμαήλ όχι μόνο ώς εκβιαστικό μέσο πίεσης γιά νά εδραιώσει καί νά διευρύνει τήν αυτονομία του απέναντι στην Κωνσταντινούπολη, αλλά καί ώς μέσο διαπραγμάτευσης, μέ δεδομένη τήν παρουσία τών στρατευμάτων του στό νησί, γιά τήν ενδεχόμενη προσάρτηση τής Κρήτης στην Αίγυπτο. Χωρίς βέβαια νά παραγνωρίζει κανείς τόν ουσιαστικό ρόλο τών Μ. Δυνάμεων καί άλλων παραγόντων στή διελκυστίνδα ανάμεσα στό Σουλτάνο καί τόν προβληματικό υποτελή του, δέν μπορεί νά μήν παρατηρήσει κανείς ότι τά διεθνή αυτά παιχνίδια παίζονταν καί μέ τό χαρτί τών αιγυπτιακών αυτών στρατευμάτων φυλαγμένο στό μανίκι. Κι όλα αυτά μέ μιά δύναμη πού περιλάμβανε λιγότερους άπό 8.000 άνδρες75.

Νά υπενθυμίσουμε, τέλος, ενδεικτικά ότι ή δύναμη τής Ουγγρικής Λεγεώνας πού πολέμησε στην ' Ιταλία τό 1859-60 καί τής οποίας ή δράση απασχολούσε όλες σχεδόν τίς ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έπί οκτώ συνεχή έτη (1859-1867), είτε ώς διαπραγματευτικό ατού, είτε ώς απειλή πού επανερχόταν στήν επικαιρότητα ανάλογα μέ τίς εξελίξεις, κυμαινόταν μεταξύ 700 καί 2.200 ανδρών76. Καί ότι τό σύνολο τής τακτικής δύναμης τοΰ ' Ελληνικού Στράτου στά 1866 ανερχόταν, στά χαρτιά, σέ 12.000 άνδρες77, αλλά λόγω τών λιποταξιών καί τών ποικίλων απαλλαγών κι εξαγορών, ό πραγματικός αριθμός κυμαινόταν μεταξύ 5.000 κι 6.000 78.

"Αν καί ή παράθεση αυτών τών αριθμητικών δεδομένων είναι εξαιρετικά ανεπαρκής καί επιλεκτική γιά νά συγκροτεί κάποια σειρά, μας θέτει πάντως, κατά τή γνώμη μου, μπροστά σ΄ ένα ενδεικτικό πλαίσιο. Καί νομίζω ότι μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, ή παρουσία 2.000 Γαριβαλδινών δέν θά μπορούσε νά 'χε περάσει απαρατήρητη.

Άφοΰ δέν τους βρίσκουμε στά 1866, πρέπει ίσως νά τους ψάξουμε στά 1899. Κάνοντας τόν καταθλιπτικό απολογισμό τοΰ «άτυχου» ελληνοτουρκικού πολέμου τοΰ ' 97, οί συντάκτες τοΰ βιβλίου La Camicia Rossa nella guerra greco-turca, πρέπει νά αισθάνονταν έντονη τήν ανάγκη τής αρωγής ενός παρελθόντος ηρωικού κι ελαφρά μυθοποιημένου.
---------------------------------------------------------------

Προσωρινός κατάλογος ξένων εθελοντών στην Κρητική Επανάσταση 1866-1869

ΟΝΟΜΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΑΦΙΞΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

1.Alessandrowitz Κροατία Λοχαγός σερβ. στρατού

2.Allegretti Giulio Ιταλία Γαριβαλδ. σπουδαστής.Εγκατέλειψε τήν Κρήτη τό 1867.

3.Ardemagni Luciano Ιταλία Γαριβαλδινός Μάχες Κισσάμου (20.11.66), Μυλοποτάμου (6.5.67) Λασηθίου (20.5.67)

4.Ballot-Anemos Jules Γαλλία Γαριβαλδινός 24.10.66 Πράκτορας γαλλ. κυβέρνησης•συγγραφέας βιβλίου κατά τής επανάστασης (1868

5.Baltagia Paolo Ιταλία Γαριβαλδινός Μάχη Μαλεβυζίου (4.4.67) .Σκοτώθηκε στην Κρήτη (4.4.67).

6.Bianchi Brescia Ίτ. Γαριβαλδινός Σκοτώθηκε στην Κρήτη (1866).

7.Bourgoin Γαλλία 7.11.66 Μάχη Κισσάμου (20.11.66)

8.Bruzzone Adolfo Ιταλία Γαριβαλδινός Δεκ. 1866 Εκδότης βιβλίου κατά της επανάστασης μέ κείμενα τών 2, 33, 34, 36 καί 40 (1867).

9.Buri Antonio Ιταλία Γαριβαλδινός. Ίταλοαλβανός• πέρασε μέ τους Τούρκους (Ιαν. 1867).

10.Calogerovitz Μαυροβούνιο Λοχαγός Μάχη Σαβουρέ (30.11.66) . Τραυματίστηκε καί πέθανε στην 'Αθήνα (Ίούλ. 1868).

11.Cesari Cesare Ιταλία Γαριβαλδινός. Μάχη Τυλίσου (7.4.67). Σκοτώθηκε στην Κρήτη (7.4.66).

12.Cipriani Amilcare Rimini Ίτ. Γαριβαλδινός . Επαναστάτης διεθνούς φήμης (1844-1918), Αθήνα (1862), Ιταλία (1862, 1866), Γαλλία (1870), Κομμούνα (1871), Ελλάδα (1897)• εξόριστος μετά τήν Κομμούνα (1871-79), 9 φορές βουλευτής τής αριστεράς στην Ιταλία.

13.Cirafo Ferdinando Γαριβαλδινός ταγμ/χης Εγκατέλειψε μέ άλλους 7 τήν Κρήτη μέ τουρκ. πλοίο (8.1.67

14. De Grandi Achille Milano Ίτ. Γαριβαλδ. Υπολοχαγός . Μάχες Μυλοποτάμου (3.5.67), Λασηθίου (20-30.5.67) (1840-67)• Ιταλία (1859,1866),

εμφύλιος Αμερικής fcl 861 -65)• σκοτώθηκε στην Κρήτη (Μάιος '67).

15.De Kay Sidney Η.Π.Α. Ταγματάρχης Η.Π.Α. Σφακιά (12.5.67, 7.7.67) Αξιωματικός βορείων στον εμφύλιο 'Αμερικής (1861-65)• χρήση πειραμ. τορπίλλης κατά τουρκ. στόλου (12.5.67)• τραυματίστηκε στην Κρήτη (7.7.67). Σκοτώθηκε στην Κρήτη (1866).

16. De Paoli Abruzzi Ίταλία Γαριβαλδινός . Σκοτώθηκε στην Κρήτη (1866).

17. Desmaze Edmond Lyon Γαλ. 'Αξιωματικός άφιξη 16.3.67 Μάχη Τυλίσου (7.4.67), Σφακιά (12.5.67) Δράση στην 'Αλγερία• συγγραφέας 2 βιβλίων γιά την κρητ. επανάσταση (1878-1893).

18. De Taglio Ιταλία Γαριβαλδινός. Μάχη Μυλοποτάμου (3.5.67) . Τραυματίστηκε στην Κρήτη (3.5.67).

19. Di Falco Rosolino PalermoΊτ. Γαριβαλδ. Σπουδαστής. Μάχη Γερακαρίου (10.2.67). Σκοτώθηκε στην Κρήτη (10.2.67).

20. Fargiolli Γαριβαλδινός Μάχη Κισσάμου (20.11.66) .Αιχμαλωτίστηκε (20.11.67), αφέθηκε ελεύθερος στην Κων/λη.

21. Favale Genova Ιτ. Γαριβαλδινός . Σκοτώθηκε στην Κρήτη (1866).

22.Fay Edward Η.Π.Α. Δρ. μηχανικός Μάχη Γάζι (16.5.68) Χρήση πειραματικής νάρκης κατά τουρκ. στρατευμάτων (16.5.68).

23. Flourens Gustave Paris Γαλ. Καθηγητής Φυσ. Ιστορίας Μάχες Κισσάμου (20.11..66), Μυλοποτάμου (1.5:67), Σφακιά(16.5.68) 'Επαναστάτης (1838-71) μέ πλούσια πολιτική καί συγγραφ. δράση• φυγόδικος στήν Τουρκία, Ιταλία, Γαλλία κι Ελλάδα• βουλευτής Κρήτης (30.4.68), στρατηγός της Κομμούνας, όπου καί σκοτώθηκε (4.4.71).

24. Fontana Ιταλία Γαριβαλδινός Μάχη Μυλοποτάμου (3.5.67)

25. Giunti Ιταλία Γαριβαλδινός Σκοτώθηκε οτήν Κρήτη (1866 ή 67).

26.Howe Samuel G. Η.Π.Α. Γιατρός Παλαίμαχος εθελοντής (1825-28).

27. Lissena Nicola Ιταλία Γαριβαλδινός Δεκ. 1866

28. Marcel Γαλλία 7.11.66 Μάχη Κισσάμου (20.11.66). Πνίγηκε στην Κρήτη (Δεκ. 1866).

29.Marco Μαυροβούνιο. Μάχη Λασηθίου (20-30.5.67). Σκοτώθηκε στην Κρήτη (Μάιος 67)

30.Mereu Luciano Ιταλία Γαριβαλδ. ταγμ/ρχης. Πολέμησε μέ τό σώμα τοΰ Π.Κορωναίου.

31.Michalovich Ilia Μαυροβούνιο . "Αγ. Βασίλειος (22.1.68). Πολέμησε μέ τό σώμα τοΰ καπετάν Μαρικάκη.

32.Poinsot Léon Dijon Γαλ. Γαριβαλδ. ύπαξιωμ/κός. 7.11.66 Μάχες Κισάμου (20.11.66), Μυλοποτάμου (3.5.67), Λασηθίου (20-30.5.67). Ιταλία (1859), Λ. 'Αμερική (1870) παράσημο ανδρείας στό Solferino (1859)· σκοτώθηκε στην "Αργεντινή (1870).

33.Ravaglia Stefano Ιταλία Γαριβαλδ. Λογιστής. 'Εγκατέλειψε τήν Κρήτη πριντίς 16.2.67.

34.Rungoli-Siro Ιταλία Γαριβαλδ. Ζωγράφος. 'Εγκατέλειψε τήν Κρήτη πριν τίς 11.3.67.

35. Ruspini Ιταλία Γαριβαλδινός. Σκοτώθηκε στην Κρήτη (1866).

36.Runka Paolo Ιταλία Γαριβαλδ. έμπορου/λος. Μάχη Τοπολιών (2.3.67). Αιχμαλωτίστηκε στην Κρήτη·αφέθηκε ελεύθερος στην Κων/λη (1867).

37.Savcovich Stefan Μαυροβούνιο. "Αγ. Βασίλειος (22.1.68). Πολέμησε μέ τό σώμα τοϋ καπετάν Μαρικάκη.

38. Skinner J.E. Hilary Αγγλία Δικηγόρος/δημοσ/φος 16.3.67 Μάχες Τυλίσου (7.4.67), Μυλοποτάμου (1.5.67), Σφακιά (12.5.67, 29.6.68). Συγγραφέας βιβλίου γιά την κρητικ. επανάσταση (1868)

39. Sotfried Ferdinand Ουγγαρία Συνταγμ/χης 16.3.67 Μάχες Τυλίσου (7.4.67), Μυλοποτάμου (1.5.67, 6.5.67), Σφακιά (12.5.67), Κάμπος (30.8.67), Άργυ-ρούπολη (22.10.67) Νοεμ. 1866 Μάχη Τοπολιών (2.3.67)

40.Vito-Honorato Ιταλία Γαριβαλδ. έμπορου /λος. Εγκατέλειψε τραυματισμένος τήν Κρήτη (Μάρτ. 1867).

Πηγές. IAK, Αλληλογραφία 1866-69 IH άρ. 41. 49, 70, 81. 113.117,125 J Ballot, on A Bruzzone. on. E Desmaze, on Ιλ. Σκίννερ, ό.π. Σ. Καλλονας, ό π: Ε Socci. on
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Η δημοσίευση αυτή βασίζεται στό κείμενο ανακοίνωσης πού είχε παρουσιαστεί (στά γαλλικά) στά πλαίσια της εκδήλωσης Indipendenza e unità nazionale in Italia ed in Grecia, οργανωμένης από τήν Società Toscana per la storia del Risorgimento καίτό Istituto Italiano di Cultura στην 'Αθήνα άπό τίς 2 εως τίς 7 'Οκτωβρίου 1985.

1. Ricciotti Garibaldi (1847-1924), δευτερότοκος γιος τοΰ Στρατηγού Giuseppe Garibaldi καί κύριος ηγέτης τοΰ γαριβαλδινοϋ κινήματος μετά τό θάνατο τοϋ πατέρα του (1882).

2. Βλ.E. Socci, Grecia e Italia nelle tradizioni delia Camicia Rossa, πρόλογος στό Ricciotti Garibaldi, La Camicia Rossa nella guerra greco-turca 1897, Ρώμη 1899, α 10.

3. Βλ.Costas Kerofilas, La Grecia e l'Italia nel Risorgimento Italiano, Φλωρεντία 1919, α 250 καί τίς ανακοινώσεις "Α. Λιάκου καί Ν. Σβορώνου στό Istituto Italiano di Cultura, Garibaldi e il filellenismo italiano nel XIX secolo, 'Αθήνα 1985, α 64 καί α 120.

4. Βλ. μεταξύ άλλων, S.J. Shaw—Ε.Κ. Shaw, History of the Ottoman Empire and Modern Turkey, τ. Β', Καίμπριτζ 1977. σ. 69 κ.έξ.

5. Βλ. Ν. Σταυράκη, Στατιστική Νήσου Κρήτης, 'Αθήνα 1890, σ. 3,191,192• Bourquelot, Candie, Παρίσι 1863, σ. 50• Α. Cahuet, La Question d' Orient, Παρίσι 1905, σ. 325• E. Πρεβελάκης, «Ή Μεγάλη Κρητική 'Επανάσταση 1866-69», Κρητική 'Επιθεώρηση, Χανιά 1967, α 72.

6. Στην παρούσα εργασία χρησιμοποιώ τό ϊουλιανό ημερολόγιο. Όπου κρίθηκε αναγκαίο νά αναφερθεί ή γρηγοριανή ημερομηνία, σημειώνεται μέ τήν ένδειξη (ν.ή.).

7. Βλ. Ν. Τσιριντάνης, Ή πολιτική καί διπλωματική ιστορία τής έν Κρήτη εθνικής επαναστάσεως 1866-1868, τ. Α', ' Αθήνα,1950, σ. 370. Γιά τό πολύμορφο φαινόμενο τοϋ φιλελληνισμού στό 19ο αιώνα, κάποιες σκέψεις είχαν διατυπωθεί στό βιβλιοκριτικό μου σημείωμα στό προηγούμενο τεύχος τών Ιστορικών Β2, 1985, σ. 458-461. Νά κρατήσουμε έδώ τό γεγονός ότι κάποιος φιλελληνισμός στάθηκε, τότε, μία άπό τίς εκφράσεις τοΰ επαναστατικού διεθνισμού, ιδιαίτερα σέ περιόδους απραξίας στό ευρωπαϊκό κέντρο. Πρόκειται γιά φαινόμενο πού χαρακτηρίζει γενικότερα τήν πρακτική τοΰ επαναστατικού κινήματος κι όχι αποκλειστικά τήν ελληνική περίπτωση

8. Βλ. Etat Major Italien, La Campagne de 1866 en Italie, Παρίσι 1869, καί συμπληρωματικά στοιχεία στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, 9 Αυγούστου 1906 (ν.ή.).

9. 'Ανάμεσα στά πρόσφατα δημοσιεύματα βλ. τή συλλογή Istituto Italiano di Cultura, Garibaldi e il filellenismo italiano nel XIXsecolo, 'Αθήνα 1985, καί Ά. Λιάκος, Ή Ιταλική

Ενοποίηση καί ή Μεγάλη 'Ιδέα, Αθήνα 1985.

10. Συνολικά άπό τήν ' Ιταλία στάλθηκαν 40.483,92 δρχ. σέ μετρητά (βλ. Λογοδοσία τής έν Αθήναις υπέρ τών Κρητών Κεντρικής Επιτροπής, ' Αθήνα 1869, σ. 8). Τά 500.000 φράγκα τοΰ βασιλιά της ' Ιταλίας δέν εμφανίζονται στή λογοδοσία αυτή. Σχετικά βλ. τή γαλλόφωνη αθηναϊκή εφημερίδα L'Indépendance Hellénique, άρ. 51, 7 Φεβρουαρίου 1867 (ν.ή.). Στή συνέχεια οι παραπομπές σ' αυτή τήν εφημερίδα δηλώνονται μέ τήν ένδειξη: Ι.Η.

11. Βλ Ι.Η., άρ. 51, 7 Φεβρουαρίου 1867 (ν.ή.).

12. Βλ. [Palmerston, Garibaldi, Hugo], The Statesman, The Warrion and The Poet, Λονδίνο 1867, σ. 14.

13. «Ό Στρατηγός Γαριβάλδης μας αποστέλλει χίλια τουφέκια δι' υμάς προσδιορισμένα, έξ ων μέρος είναι βελονωτά, καί κηρύττει εαυτόν έτοιμον νά έλθη νά πολεμήση υπέρ υμών άμα προσκληθή» (βλ. επιστολή τής αθηναϊκής υπέρ τών Κρητών Κεντρικής ' Επιτροπής προς τήν Κρητική Συνέλευση μέ ημερομηνία 5 Νοεμβρίου 1866 στό Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, 'Αρχείο Κορωναίου, άρ. 3).

14. Βλ. Ι.Η., συμπλήρωμα στον άρ. 39, 15 Νοεμβρίου 1866 (ν.ή.).

15. Βλ. E. Morelli, Introduzione, στό Istituto Italiano di Cultura, ο.π., σ. 19, Ά. Λιάκος, ô.n, σ. 52.

16. Βλ. E. Tersen, Garibaldi, Παρίσι 1962, σ. 29.

17. Βλ. Ά. Λιάκος, ο.π., ο. 70-89.

18.0 όρος ξένοι υπονοούσε τότε όλους τους έκτος Κρήτης εθελοντές, τών λοιπών Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων.

19. Βλ. [Par un Ancient Diplomat en Orient], Les Grecs à toutes les époques, Παρίσι 1870, σ. 371. Βλ. επίσης ενδεικτικά Documents Diplomatiques, Παρίσι 1867, ' Επιστολή του Fuad Pacha τής 20.6.1867, Jules Ballot, Histoire de Γ Insurrection Cretoise, Παρίσι 1868, σ. 303 καί 315. Τό ζήτημα αυτό στάθηκε έξαλλου ή αφορμή τής ελληνοτουρκικής κρίσης τόν Δεκέμβριο τοΰ 1868. Βλ. Documents Diplomatiques sur le Conflit Gréco-Turc, Αθήνα 1868.

20. Βλ. Ιστορικό 'Αρχείο Κρήτης, 'Αρχείο Κορωναίου, άρ. 3.

21. Διάταγμα τοΰ Μ. Βεζύρη Άαλή-Πασά της 20.10.1867. Βλ. Jules Ballot, ο.π., σ. 304.

22. Βλ. Ίλαρ. Σκίννερ, Σκληραγωγίαι έν Κρήτη κατά τό 1867, 'Αθήνα 1868, σ. 14.

23. Ή Επιτροπή αυτή, σέ συνεργασία μέ τήν 'Επιτροπή έπί τών αποστολών τής Σύρου, είχαν αναλάβει τό έργο τής συγκέντρωσης συνδρομών καί τής αποστολής όπλων, εφοδίων κι εθελοντών στό επαναστατημένο νησί, μέ τά καταδρομικά Ύδρα, Πανελλήνιον, Αρκάδι, "Ενωσις καί Κρήτη, διασπώντας τόν αποκλεισμό τοΰ οθωμανικού στόλου. Βλ. Λογοδοσία..., ο.π.

24. "Αναφέρει πάντως ότι, «εις έξοδα προς καταρτισμόν καί άποστολήν εις Κρήτην 14 σωμάτων εθελοντών ύπό διαφόρους αρχηγούς [καί] εις έξοδα μεταβάσεως εις Κρήτην αρχηγών τίνων καί διαφόρων εθελοντών [διετέθησαν αντιστοίχως] Δρ. 405.701,92 [καί] 18.877,95». Βλ. Λογοδοσία..., ό.π., σ. 18-19.

25. Δική μου εκτίμηση, βασισμένη σέ συνυπολογισμό τών ανδρών τών εθελοντικών σωμάτων πού αναφέρονται διάσπαρτα σέ απομνημονεύματα, έγγραφα καί δημοσιεύματα τής εποχής, καθώς καί σέ έργα σχετικά μέ τήν ιστορία τής επανάστασης. Βλ. παραπομπές τοΰ πίνακα 1. "Ας σημειωθεί έδώ ότι ό Γάλλος εθελοντής E. Desmaze υπολογίζει σέ 1.300 έως 1.400 τό μέσο αριθμό τών εθελοντών πού ήσαν παρόντες σέ μιά δεδομένη στιγμή, κατά τή διάρκεια τής επανάστασης. Βλ. Ε. Desmaze, Études et Souvenirs Helléniques, Παρίσι-Λυών 1878, σ. 313.

26. Πρέπει νά τονιστεί ότι στά κείμενα τής εποχής, ό όρος Γαριβαλδινός δέν έξυπονοεΐ πάντοτε καί Ιταλό.

27. Βλ. Jules Ballot, ο.π., σ. 6.

28. Βλ. πλήρη τίτλο στην υποσημείωση 16.

29. Βλ. [Ε. Desmaze], Souvenirs d' un Philhellène, Λυών 1893, σ. 343.

30. Πρόκειται γιά τόν αγωνιστή τοΰ '21, συγγραφέα τής Ιστορίας τοΰ Τακτικού Στρατού τής Ελλάδος 1821-1833κΛ. έργων. Ήταν 61 χρονών όταν πήγε στην Κρήτη. Νά σημειώσουμε ότι τό 1876, σέ ηλικία 71 χρονών, πήρε μέρος στην επανάσταση τής Σερβίας, άπ' όπου επέστρεψε στην 'Αθήνα άρρωστος καί πέθανε τό 1877

31. Βλ. IH, άρ. 41, 29 Νοεμβρίου 1866 (ν.ή.).

32. Βλ. J. Ballot, ο.π., σ. 6 καί Ι.Η., άρ. 56, 14 Μαρτίου 1867 (ν.ή.).

33. Βλ. Ι.Η., άρ. 52, 14 Φεβρουαρίου 1867 (ν.ή.).

34. Βλ. Ε. Desmaze, Etudes et Souvenirs..., ο.π., σ. 313.

35. Βλ. J. Ballot, ο.π., ο. 6.

36. Βλ. Ι.Η., άρ. 95, 12 Δεκεμβρίου 1868 (ν.ή.).

37. Τριάντα χρόνια αργότερα, ό Σμολένσκης, συνταγματάρχης πιά, θά συμπολεμήσει πάλι μέ Γαριβαλδινούς, στον πόλεμο τοϋ 1897.

38. Κατά τή διάρκεια αυτής τής πολιορκίας, ό ' Ιταλός εθελοντής Fargiolli αιχμαλωτίστηκε άπό τους Τούρκους καί μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αφέθηκε ελεύθερος «sur sa simple parole qu' il ne prendrait plus les armes contre les Turcs». Βλ. [Adolphe Bruzzone], La Vérité sur Γ Insurrection de Crète par des Garibaldiens qui y ont pris part, Παρίσι 1867, α 14.

39. Βλ. ΓΑΚ, φ. Κ 12α, άρ. 223.

40. Βλ. ΓΑΚ, φ. Κ12α, άρ. 262. Αυτοί οί Γαριβαλδινοί πήραν μέρος στή μάχη τοΰ Σαβουρέ, στίς 29.11.1867, καί δύο απ' αυτούς σκοτώθηκαν έκεΐ. Βλ. Ν. Σ. Ψύχας, Επαναστατική είκών τών δυτικών τής Κρήτης διαμερισμάτων, Αθήνα 1870, σ. 37. Βλ. επίσης μιά ανταπόκριση τοϋ G. Flourens, Ι.Η., άρ. 52,14 Φεβρουαρίου 1867 (ν.ή.): «Τριάντα νέοι τοϋ στρατού του Garibaldi ήρθαν πρώτοι στην Κρήτη. Περίπου είκοσι ενώθηκαν ύστερα μαζί τους. Κατόπιν δύο ή τρεϊς Γαριβαλδινοί αξιωματικοί».

41. Βλ. ASMAE, 1342, Grecia, Della Minerva προς Visconti Venosta, 19.1.1867. Πρωτο-δημοσιεύτηκε άπό τόν * Α. Λιάκο, Ό Φιλελληνισμός τοΰ Garibaldi καί οί σχέσεις του μέ τήν

Ελλάδα στό Istituto Italiano di Cultura, ο.π, σ. 64.

42. Βλ. Γρ. Παπαδοπετράκη, Ιστορία τών Σφακιών, 'Αθήνα 1888, ρ. 512-515.

43. 'Ανάμεσα στά τέλη Δεκεμβρίου 1866 καί στίς αρχές 'Ιανουαρίου 1867, τουλάχιστον 117 επαναστάτες πέθαναν άπό πείνα. Βλ. Γρ. Παπαδοπετράκη, ο.π., ο. 508.

44. Βλ. Γρ. Παπαδοπετράκη, ο.π, α. 514, J. Ballot, ο.π., σ. 147.

45. Κατά τόν Ε. Desmaze, παραδόθηκαν κι άλλοι ' Ιταλοί, γιά τους όποιους τονίζει ότι ήσαν «Ιταλοί, αλλά όχι Γαριβαλδινοί». Βλ. Ε. Desmaze, Etudes..., ό.π., σ. 307.

46. Βλ. Ι.Η., άρ. 50,31.1.1867 (ν.ή.). Σ * ένα άλλο γράμμα, ό Poinsot διαψεύδει τίς διαβεβαιώσεις τοϋ Cirafo ότι επρόκειτο γιά ασθενείς ή τραυματίες Γαριβαλδινούς. ' Ο Cirafo, σημειώνει ό Poinsot, «δέν χρειαζόταν νά διηγηθεί τό ταξίδι του μ' ενα τούρκικο καράβι γιά νά σώσει τήν τιμή τοΰ ' Ιταλικού ονόματος. Τό όνομα αυτό χαίρει εκτιμήσεως καί σεβασμού άπό μέρους όλων καί δέν θά μπορούσε νά τό ατιμάσει ή αδυναμία ή ή άξιολύπητη συμπεριφορά κάποιων υποκειμένων». Βλ. Ι.Η., άρ. 56, 14.3.1867.

47. Βλ. Ε. Socci, ο.π., σ. 182.

•" 48. ό.π, σ. 11. Γιά τήν προϊστορία αυτής τής ιδέας, βλ. Ά. Λιάκος, Ή Ιταλική 'Ενοποίηση καί ή Μεγάλη 'Ιδέα, Αθήνα 1985, σ. 79. • 49. Βλ. J. Ballot, δ.π, α. 182. 50. ο.π, σ. 182.

51. Βλ E. Socci, δ.π., σ. 11.

52. Zito christianos, μέσα στό κείμενο.

53. Βλ. [Adolphe Bruzzone], ο.π., σ. 11, 20, 30.

54. «Όταν κάποιος γράφει ενάντια στους ήρωες τής Κρήτης», αναφέρει στις 11 ' Ιουλίου 1867 (ν.ή.) ό Στρατηγός Garibaldi, «καί ταυτόχρονα αυτοαποκαλείται φίλος μου, ψεύδεται αναίσχυντα. Σ ' ό,τι μέ άφορα, θαυμάζω τά μεγάλα κατορθώματα αυτών τών ηρώων καί θά ' θελα τό παράδειγμα τους νά τό ακολουθήσουν όλοι οί λαοί πού, όπως οί Κρητικοί, καταπιέζονται άπό τήν τυραννία. Δέν είναι ή πρώτη φορά πού ή κακία καλύπτεται μέ τή μάσκα τής αρετής• δέν πρέπει λοιπόν νά εκπλησσόμαστε βλέποντας κάποτε αχρείους νά φέρουν τό κόκκινο χιτώνιο». Βλ. Ι.Η., άρ. 76, 1.8.1867 (ν.ή.).

55. Βλ. Ν. Σ. Ψύχας, ο.π., σ. 37. Κατ' άλλους ήσαν 7. Βλ. Σ. Καλλονάς, Ή Κρήτη ολοκαύτωμα, Αθήνα 1963, σ. 148.

56. Βλ. ASMAE, 1342, Grecia, Della Minerva προς Visconti Venosta, 19.1.1867 (ν.ή.).

57. Βλ. Σ. Καλλονάς, ο.π, σ. 208.

58. ο.π, σ. 210.

59. Βλ. Ι.Η., άρ. 81, 5 Σεπτεμβρίου 1867 (ν.ή.).

60. Francisco Solano Lopez (1827-1870). Πρόεδρος τής Παραγουάης. 'Επί τής εποχής του ή Παραγουάη, στήν προσπάθεια της νά διασφαλίσει τήν ανεξαρτησία της καί βιώσιμα σύνορα, ήρθε σέ σύγκρουση μέ τή Βραζιλία, τήν 'Αργεντινή καί τήν Ουρουγουάη. Στή διάρκεια ενός εξάχρονου καταστροφικού πολέμου (1864-1870), πού σύντομα πήρε φυλετική χροιά, λόγω τής ινδιάνικης σύνθεσης τοϋ πληθυσμού τής Παραγουάης, ή τελευταία συντρίφτηκε καί ακρωτηριάστηκε άπό τό συνασπισμό τών αντιπάλων της, ένώ ό ίδιος ό Lopez σκοτώθηκε πολεμώντας τό Μάρτιο τοΰ 1870.

61. Βλ. Ι.Η., άρ. 105. 27.2.1868 (ν.ή.).

62. Βλ. Ι. Ζυμβρακάκης, Άπάντησις προς τόν Καθηγητήν Μελδέλσωνα Βάρθολδην, ' Αθήνα 1870, σ. 42.

63. Βλ. Ι.Π. Μαμαλάκης, Ανέκδοτα Ιστορικά έγγραφα ρίπτοντα νέον φώς εις τό δράμα τοϋ Αρκαδίου, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 6.

64. ό.π., σ. 11.

65. ό.π., α. 13

66. ό.π, ο. 15.

67. ό.π., ο. 16.

68. ο.π, ο. 17.

69. Βλ. Ν. Σ. Ψύχας, ο.π, σ. 18.

70. Βλ. Ι. Π. Μαμαλάκης, ο.π, α. 27.

71. Βλ. Ν. Σ. Ψύχας, ό.π, σ. 61.

72. Βλ. W.J. Stillman, The Cretan Insurrection of 1866-7-8, Ν. Υόρκη 1874, β' έκδοση Austin 1966, σ. 104.

73. Βλ. Α. Cahuet, La Question ο" Orient, ό.π., α 250.

74. Βλ. A.G. Politis, Un projet d'alliance entre l'Egypte et la Grèce en 1867, Κάιρο 1931, σ. 20.

75. Βλ. A.G. Politis, ο.π, ο. 20, 'Ακαδημία 'Αθηνών, Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας, τ. 6ος, α 54 καί 112, J.C.B. Richmond, Egypt 1798-1952, Λονδίνο 1977, α 74-75.

76. Βλ.- Ά. Λιάκος, Ή. Ιταλική Ενοποίηση..., δ.π., σ. 74.

77. Βλ. ΓΕΣ, Ιστορία τής οργανώσεως τοΰ Ελληνικού Στρατού, 'Αθήνα 1957, α. 47."

78. Βλ. Θ. Βερέμης, Ό τακτικός στρατός οτήν Ελλάδα τού 19ου αιώνα, στή συλλογή "Οψεις τής Ελληνικής Κοινωνίας τοΰ 19ου αιώνα, 'Αθήνα 1984, ο. 169. Δέν μπορώ νά μή θυμίσω επιπλέον ότι ό ίδιος ό Garibaldi επιχείρησε τήν εκστρατεία τής Σικελίας (1860-61), πού οδήγησε στή θριαμβευτική είσοδο στή Νάπολη, μέ 1.000 εθελοντές, τους περίφημους Mille.

ΠΗΓΗ

Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης