16 Ιουνίου 2021

Απο την πηγή.

Κοντοζυγώνοντας το ορόσημο των 500.000 θεάσεων,κι ενώ κάποτε ένα τόσο "ιλιγγιώδες" νούμερο φάνταζε άπιαστος στόχος, για έναν άσημο διαδικτυακό κουζουλότοπο, ένα μικροσκοπικό σημείο χαμένο κάπου στον τρισμέγιστο γαλαξία της blogοσφαίρας.
Τώρα πιο ώριμος, πιο ανανεωμένος, με μια πιο κουζουλαδερή διάθεση, προδιατίθεμαι να γιορτάσω το “επαιτειακό” γεγονός με μια ιδιοδημοσίευση.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι ο πραγματικός σκοπός ενός ιστολογίου ;
Προτίθεμαι λοιπών να αναδημοσιεύσω ένα ακόμη άρθρο από πρόσφατη αναδημοσίευση “σοβαρού” ιστολογίου , αν και παρότι αναδημοσιεύτηκε και ξαναδημοσιεύθηκε σε πολλούς διαδικτυακούς ιστότοτοπους, κι από ότι φαίνεται θα εξακολουθεί να αναδημοσιεύεται, καθόσον εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Εξού βέβαια και το φαινόμενο των συνεχών αναδημοσιεύσεων του.
Αυτός σαφέστατα είναι ο κύριος λόγος που τα άρθρα των λίγων αναδημοσιεύονται κατά κόρον από τους πολλούς , και ουχί η συνήθεις έλλειψη γνώσης, έμπνευσης, και βασικά ταλέντου, για την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ενός νέου θέματος, που θα μας ξεκολλούσε από το ευρύ και συστηματικό αναδημοσιευτικό μας βόλεμα.

«ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»

Συστήνοντας ένα ακόμη εξαίρετο αφιερωματικό ιστολόγιο τιμής και μνήμης, δημιούργημα του Αργύρη Χάλαρη Λοχίας των Ελλήνων καταδρομέων που υπερασπιστήκαν την Κύπρο κατά την Τουρκική εισβολή το 1974

«ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΩ

Άλλο δεν απόμεινε από την Ελλάδα, παρά μια εύθραυστη παραφυάδα, μίας πάλαι ποτέ κραταιάς δρυός.

Μέχρι το 1920 περίπου το ελληνικό έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος: απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: Αφανισμός του ελληνισμού της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945), εκδίωξη Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1955) και της βόρειας Κύπρου (1974), μαζική φυγή του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου σήμερα. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται αναπλήρωση:...

Με αυτά τα λόγια ο Π.Κονδυλης (Kondylis) ξεκινάει την περίληψη του έργου του :

Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Φυσικά, οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες. Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μια φορά ότι η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιγνίδι είναι χαμένο. Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι και σε άλλα πεδία στρατηγικής σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις...

14 Ιουνίου 2021

Ενωτικές προσπάθειες μετά το σχίσμα.

Το σχίσμα του 1054 είναι γεγονός συγκλονιστικό στην εκκλησιαστική ιστορία, αφού «κατέστη το δραματικό τέλος μιας μακράς διαδικασίας διαφοροποιήσεως» της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική και της εκπτώσεώς της σε «Παπισμό». Οι ιστορικοί επισημαίνουν τα ακόλουθα βασικά αίτια του σχίσματος:

α) Θεολογικό αίτιο θεωρείται η προσθήκη του Filioque στο ιερό Σύμβολο το 1009 μετά την δογματοποίησή του (809) από τους Φράγκους,

β) Εκκλησιαστική διαφορά ήταν το παπικό πρωτείο, ως απαίτηση καθολικής υποταγής της Εκκλησίας στην εξουσία και υπεροχή του Πάπα. Τα «πρεσβεία τιμής» του επισκόπου της Ρώμης ήσαν δεκτά στην Εκκλησία την πρώτη χιλιετία, ως αρχαιότερα έναντι εκείνων της Νέας Ρώμης (3ος καν. της Β’, 28ος της Δ’ και 36ος της Πενθέκτης), στα όρια όμως της ισότητος όλων των επισκόπων και της πενταρχίας.

γ) Πολιτική διαφορά ήταν το Παπικό Κράτος, μετά την ίδρυσή του (754) λόγω ιστορικής αναγκαιότητος στη Δύση και η καθαρά κοσμική εξέλιξή του. Συμφωνούμε ως ένα σημείο με τη θέση, ότι «ο πολιτικός διχασμός έφερε τον εκκλησιαστικόν χωρισμόν», διότι υπήρχε πάντα διαπλοκή θεολογικού και πολιτικού παράγοντος.
Είναι γεγονός όμως αστασίαστο, ότι το κύριο αίτιο του σχίσματος εντοπίζεται στο παπικό πρωτείο και στην αξίωση επιβολής του σ’ ολόκληρη την Εκκλησία. Το πρωτείο υπόκειται σ’ όλες τις θεολογικοεκκλησιαστικές και πολιτικές παπικές αξιώσεις. Η ανύψωση του Πάπα πάνω από τους άλλους επισκόπους, οδήγησε στην έξαρσή του και πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους, συνεπώς δε και πάνω από την Εκκλησία…

. Η πρωτοβουλία για τις ενωτικές αυτές προσπάθειες αναλαμβανόταν σχεδόν πάντοτε από την Ορθόδοξη Ανατολή υπό την πίεση της πορείας των πραγμάτων και γι’ αυτό η Ανατολή ήταν μόνιμα σε μειονεκτική θέση. Έτσι, ενώ στα τέλη του 11ου αιώνα ο παπισμός εισέρχεται στον «περί περιβολής αγώνα», που κατά την οξυδερκέστατη Άννα την Κομνηνή ήταν «αγώνας για την διεκδίκηση της παπικής κοσμοκρατορίας», η Ανατολή βρέθηκε αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της προέλασης των Σελτζουκιδών Τούρκων...

ΠΗΓΗ

Αναδημοσίευση αποσπάσματος απο την ιστοσελίδα Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος. δείτε το κύριο άρθρο του ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ εδώ: