Συλλογή μαργαριταριών

Λόγο οικονομικών πρωτίστως, αλλά και διάφορων λοιπών προσκομμάτων, «ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία» συμβιβάστηκα, εγκαταλείποντας την ιδέα να επιχειρήσω κάθε άλλη προσπάθεια, καθώς αποδέχτηκα την σκληρή πραγματικότητα, ότι αδυνατώ να ζήσω κατά τον ιδανικό τρόπο  -που κάποτε ως ανέμελος νεανίας ονειρευόμουν - (δεν εννοώ χλιδάτη ζωή ).Θα ήμουν όμως κατά κάποιον τρόπο αρκετά ικανοποιημένος, εάν θα κατάφερνα -έστω και κάπως αργά - να προσεγγίσω τον ιδανικό κατ εμέ βίο, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο επρόκειτο να συμβεί αποκλειστικά στην σφαίρα της φαντασίας μου, σε καθαρά φαντασιακό πεδίο, δηλαδή σαν να λέμε (κατά φαντασία ευζωία).
Να που και πάλι όμως, διαπιστώνω, ότι ακόμα κι αυτό το πολυπόθητο φαντασιακό κρεμαστάρι, πέφτει ψηλά, βάση των δικών μου μέτρων.
Είναι κάτι το οποίο αδυνατώ να φτάσω, έστω κι αν υποτίθεται ότι πρόκειται για μια αμιγώς πνευματική διεργασία, κάτι που δεν πρόκειται να πείσει κανέναν φυσικά, γιατί στην ουσία παραμένει συρραφή ανερμάτιστων σκέψεων, κομμένων και ραμμένων σύμφωνα με απλοϊκές εκφράσεις , όπου εντελώς υποκειμενικά μετατρέπονται σε ασύμβατες προτάσεις, ούτως ώστε ο υποφαινόμενος να δείχνει ότι καταφέρνει να δρα αποτελεσματικά παρά την απόλυτη ένδεια του.
Αλλά που! εις μάτην, ακόμη και η πιο ιδεατή εικόνα της πραγματικότητας τελικά παραμορφώνεται καθώς το είδωλο της αντικατοπτρίζεται μέσα από μια αλληλουχία εγκεφαλικών αντανακλάσεων που προβάλλονται υπό το μεταβαλλόμενο πρίσμα αλλεπάλληλων ψυχικών διακυμάνσεων.
Όπως και τώρα, κατά πως ξεκάθαρα φαίνεται πως έχουν τα πράγματα από την ανάπτυξη του παρόντος κειμένου, δεν διαθέτονται ούτε καν τα βασικά στοιχειά, από τις βασικές λογοτεχνικές διεργασίες, ώστε να αναπτυχθεί ένα κάπως συμπαθητικό αφήγημα.
Συν τοις άλλοις, θεωρώ ότι αν δεν με διακατείχε κι αυτή η ανυπομονησία να βιάζομαι να ξεμπερδεύω μια ώρα νωρίτερα από αυτήν τη βάσανο που οικειοθελώς! υποβάλλομαι καθ΄ όλη την διάρκεια επεξεργασίας του κείμενου, ίσως πάλι, υπόθετο τέλος πάντων, ότι θα μπορούσε να επιτύγχανα καλύτερες πνευματικές επιδόσεις.
Κι έτσι το παρόν κακόμοιρο κατεβατό φαντάζει να πάσχει, βαριά υποσιτισμένο, στερούμενο όχι μόνον καίριων λέξεων η σημαινουσών εκφράσεων, αλλά επιβαρυμένο από το ύφος ενός ανέκφραστου σπαστικού λόξιγκα, ο όποιος παλινδρομεί εν μέσο αχανών κενών αχρείαστων χασμωδιών, πάσης φύσεως σολοικισμών κι ένα σωρό διάφορων άλλων συλλεκτικών ατοπημάτων.
Να λοιπόν που για πολλοστή φορά ξαναβρίσκομαι στο γνώριμο σημείο απόγνωσης , βουτηγμένος μες στην απογοήτευση λίγο πριν εγκαταλείψω κι αυτήν την αποτυχημένη απόπειρα έκφρασης.
Ωστόσο μπορώ (αν μου επιτρέπεται) μετά παρρησίας να πω ακόμα, ότι κανένα από όσα από τα κλασσικά συγγράμματα κορυφαίων συγγραφέων που έχω διαβάσει, όσο κι αν δικαίως θεωρούνται πνευματικά αριστουργήματα, πέρα της αδιαμφισβήτητης πνευματικής τέρψης, δεν νομίζω να επέδρασαν πραγματικά άλλης ωφελείας, κάνοντας με κατά οιοδήποτε τρόπο κατά τι καλύτερο σαν άνθρωπο.
Στην τελική το πολύ πολύ, όπως ευελπιστώ ίσως με ωφελήσουν ώστε να κατορθώσω κάποτε κι εγώ να μορφοποιήσω τρόπον τινά κάπως πλουσιότερα την συντακτική μου ψευδεπίφαση.