Συλλέκτης σωστών

Πάντοτε προσπαθώ όταν εκφράζομαι να μιλώ με ειλικρίνεια, αν κι από ότι καταλαβαίνω, περισσότερο φαντάζω σα να παραμιλάω μόνος μου, αλλά έστω κι έτσι, έχει καλώς.Συνειδητοποιώ όμως, ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα απαιτείται να καταβάλω περισσότερη από την συνήθη προσπάθεια ώστε να καταφέρω να συγχρονίσω τις επικοινωνιακές μου ''κεραίες'', μήπως αντιληφθώ τα γεγονότα «πίσω από τις γραμμές» της τρέχουσας επικαιρότητας.
Κι αυτό νομίζω συμβαίνει επειδή για μια μακρά περίοδο έχει πια χαθεί η ''κοινή λογική'', σαν να άλλαξαν η να ''χάλασαν'' απότομα τα επικρατούντα έθη, αυτό ισχύει ακόμα και για τα πιο κλασσικά αξιακά στερεότυπα, όπως εγώ τουλάχιστον τα αντιλαμβάνομαι.
Καθόσον λοιπόν το ζήτημα αφορά τα του μέλλοντος, εξακολουθεί να ισχύει το γνωστόν, «το μέλλον αόρατον» κι όλα εντάξει ως εδώ, για το δε παρόν όμως, που ως ζητούμενο μας ενδιαφέρει περισσότερο, δείχνει ολοένα να τυλίγεται σε ένα πέπλο αβεβαιότητας, βάφοντας γκρίζες περιοχές τις περισσότερες βασικές πτυχές που επηρεάζουν τις ζωές μας, πρώτα από όλα την ''αλήθεια'' όσο σχετική κι αν είναι, γίνεται ακόμη πιο δυσδιάκριτη.
Πολύ φοβάμαι ωστόσο ότι το πρόβλημα δεν εστιάζεται σε εμένα προσωπικά, ίσως λόγο κάποιας πιθανής δυσλειτουργίας της αντιληπτικότητας μου, αντίθετος, το ανησυχητικό είναι ότι δεν μπορεί από κανένα πια να αγνοηθεί, ότι οι καταστάσεις που δημιουργούν αντιπαραθέσεις περιπλέκονται σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνεται κι από το γεγονός ότι φτάσαμε στο σημείο όπου αναγκάστηκε να παρέμβει ακόμη και η Αυτού Αγιότης του, ολόκληρος άγιος άνθρωπος, εις μάτην ως φαίνεται, αφού όλοι τους επιμένουν να συνεχίζουν ακάθεκτοι, πόσο δε μάλλον εφόσον δεν σκιάχτηκαν να αμφισβητήσουν κοτζάμ αλάθητο.