Συλλογιζόμουν περί τις πρόσφατες θλιβερές περιστάσεις πολύ κοντινών συμβάντων, με τις ξαφνικές αποδημίες δύο υγιέστατων γνωστών μου μεσήλικων, καθώς ετούτοι οι ανεπάντεχοι χαμοί συντάραζαν περισσότερο τους στενού τους κύκλους, συνειδητοποιούσα ότι ακόμα και οι πλέον ''απαγορευμένες'' ως απόλυτο ταμπού σκέψεις περί θανάτου, αργά η γρήγορα επρόκειτο όχι μόνο να εισέλθουν λαθραία στην ζώνη των άμεσων πιθανοτήτων, αλλά να εδραιωθούν σοβαρά ως ένα από τα κατεξοχήν ενδεχόμενα προβλήματα,
περιπλέκοντας περισσότερο την εξίσωση μεταξύ των πολλών και διάφορων παραγόντων που συνήθως μας απασχολούν, σε αυτόν τον κατά κοινή ομολογία «μάταιο κόσμο».Για όσους ωστόσο εξακολουθούμε να διανύομαι την οφειλομένη απόσταση προς το αναπόφευκτο, πιθανών να διαπιστώσουμε ότι στην πορεία παρεισφρέει κι ο φόβος, αν όχι για το πότε, κυρίως για τον τρόπο, η το πώς θα συμβεί το απευκταίο. Αποφεύγοντας να στήσω ψιλή κουβέντα ''μέρες που΄ναι '' με τοιαύτα μακάβρια ζητήματα, συνοψίζω μακαρίζοντας τους αποδημήσαντες, διότι κατά μια έννοια ετούτοι δύναται να θεωρηθούν ως άνθρωποι ''καλότυχοι'', παρότι στέρεψε πολύ πρόωρα «το καντήλι της ζωής» τους, έφυγαν αίφνης κι αβασάνιστα, δίχως υποψία τυραννίας, και κατά δεύτερο αλλά ουδόλως δευτερευούσης σημασίας όμως, διότι έφυγαν κυριολεκτικά μέσα στο στοιχείο τους, κατά την άσκηση των αγαπημένων δραστηριοτήτων τους, με τις οποίες τόσο πολύ παθιαζόταν. Παρά το τραγικό του γεγονότος, δεν μπορεί να μην αναφερθούμε στις συνθήκες που ορίζουν την ποιοτική διαφορά ενός καλού κατευόδιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως