Γιέ μου όντας σε γέννησα πως δεν εξαπέτησα, πως δεν έκαμα φτερά σαν του παγωνιού χρυσά, να πετάξω στα βουνά!

Υπέροχο στιχάκι τυχαία “αλιευμένο ” μέσα από την διαφυλαγμένη κληρονομιά της στερεής μνημοσύνης ενός ογκώδους τόμου.* Καταγράφεται ως αγνώστου, δίχως όμως να μας επιτρέπεται η παραμικρή αμφιβολία για το φύλλο του δημιουργού, αφού μόνο το άφατο συναίσθημα της χαράς, ιδίως μιας μικρομάνας θα μπορούσε να αποδοθεί με τόση εκφραστική ένταση. Κατά την άποψη μου πρόκειται για εξαίρετη απόδοση απέριττης λογοτεχνικής έκφρασης, πόσο μάλλον όταν λακωνικά μας υπενθυμίζει ότι «Το περίσσιο χαλάει το ίσιο».

*Από τις Εκδόσεις ΠΑΡΘΕΝΩΝ «Η ελληνική ποίηση ανθολογημένη» Γ' τόμος: Ι. Νέοι χρόνοι