Δημοκρατίες και δημοκρατίες

Επειδή ως γνωστόν «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες», αλλά και για μερικούς ακόμα απροσδιόριστους λόγους, πριν αναφερθώ στο συγκεκριμένο θέμα, αισθάνομαι πρωτίστως την αδήριτη υποχρεώσει να δηλώσω ότι, οι παρακάτω σκόρπιες σκέψεις που παραθέτω επ΄ ουδενί δεν σχετίζονται, μηδέ καμία σινάφια, ουδέ καν όσμωση έχουν με τα πολιτικά μου φρονήματα.

Το θέτω υπόψιν προπάντων των επιτήδειων κατασκευαστών βολικών εχθρών, ότι απλώς πρόκειται όπως είδη προείπα, περί φευγαλέων κι ακατέργαστων σκέψεων κι ως τέτοιες παρατίθενται. Διερωτώμαι λοιπών μπαίνοντας στο ''ψητό'', ίσως, ένα ακόμη από τα μοιραία πολιτικά λάθη που υπέπεσε ως πολιτικό σύστημα ο φασισμός, είναι ότι δεν αυτοαναγορεύθηκε ως δημοκράτης, υιοθετώντας και αυτός στον τίτλο του ένα προσωνύμιο που να αναφέρεται στο λαοφιλέστατο πολίτευμα, η έστω κάποιο παράγωγο του. Κάτι αντίστοιχο φέρ' ειπείν με τα προσχήματα των δημοκρατικών προτύπων άλλων πολιτικών συστημάτων, είτε λαϊκών, είτε σοσιαλιστικών κλπ. Ευφυέστατη τακτική που λειτουργεί ως τώρα υποδειγματικά, δεν πα΄ να ΄ναι είναι ολιγαρχικό, απολυταρχικό, αυταρχικό, η δεν ξέρω και γω τι άλλο το καθεστώς, αρκεί να αυτοχαρακτηρίζεται ως δημοκρατία, τότε όλα καλά, έστω και τύποις.
Ολοένα όμως συχνότερα με συνήθη δικαιολογία στην βάση της λογικής ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ''συλλαμβάνονται'' ως παραβάτες, έχοντας με αυταρχικούς τρόπους διολισθήσει σε απολυταρχικές πρακτικές, οι ίδιοι οι θεματοφύλακες των δημοκρατικών αξιών, δηλαδή καθαρόαιμοι δημοκρατικοί φορείς, «ψυχή τε και σώματι», δίχως αστερίσκους παρενθέσεις και υποσημειώσεις, στο κομματικό καταστατικό τους.