Μετά από την πρόσφατη ανάρτηση για την τύχη ενός ακόμη από τα πολλά διατηρητέα που κατέληξαν τελικά σωρούς από μπάζα στην πόλη του Ηρακλείου. Με την παρούσα ανάρτηση μεταβαίνουμε πάραυτα στο αμέσως επόμενο στάδιο αυτό που αφορά τα κατεδαφιστέα. Σε αντιδιαστολή των διατηρητέων, τώρα και σύμφωνα με τον ορισμό του τομέα, θα περιμέναμε και το ανάλογο αποτέλεσμα, άλλα όχι κι εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από ότι ο όρος κατεδάφιση υποδηλώνει. Πρόκειται για ένα ακόμη μυστήριο αντεστραμμένης λογικής, καθώς φαίνεται ότι κι εδώ επιδρά το φαινόμενο της εν Ελλάδι πραγματικότητας. Διαβάζοντας για το θέμα που όπως πληροφορούμαστε ξεκίνησε από το μακρινό 1973, μπορεί πλέων δικαίως να άπτεται στις αρμοδιότητες της ειδικότητας των ιστορικών. Εδώ πάντως παρατίθεται λιτά με μια σειρά από τίτλους που παραπέμπουν σε άρθρα εποχής, με την απαιτουμένη μεταξύ τους χρονική απόσταση λαμβάνοντας υπόψιν την ταχύτητα των αρμοδίων υπηρεσιών της κρατικής μηχανής. Τέλος ετούτη η σύντομη παρουσίαση κλείνει με την πανηγυρική διαβεβαίωση μιας λίαν πρόσφατης φωτογραφίας. Ωστόσο αυτή η ιστορία, ποια ιστορία δηλαδή, εδώ πρόκειται για γενικευμένη πρακτική συστηματικής καταπάτησης των ακτογραμμών, κάτι το όποιο αλώστε συχνά συναντάμε όλοι μας σε πλύστες περιπτώσεις , αλλά και η παραπάνω ενδεικτική περίπτωση που αναφέρουμε, όπως φαίνεται δεν αποτελεί παρά το κερασάκι στην τούρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως