Εάν αποσυν(:)έσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Απόσπασμα από τον Μικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη.

Τι πως το ΄χα αρκετό καιρό κατά νου, ας όψεται η οκνηρία μου, γιατί πριν προλάβω να κατακεραυνώσω από ετούτη εδώ την ιστοσελίδα, την "φιλολογική ανεπάρκεια" των υπεύθυνων του πολύκεντρου, αντιλήφθηκα ότι με πρόλαβε προ πολλού άρθρο του Σαραντάκου, με τίτλο (Εάν αποσυνδέσεις ή αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα;). Για καλή μου τύχη οφείλω να πω, καθώς όπως φαίνεται απέφυγα να υποπέσω σε μια ακόμη παρωδία, αφού κατατοπισμένος από την ανάλυση της καθ' όλα καταρτισμένης ιστοσελίδας, μπορώ πλέων να ομιλώ εκ του ασφαλούς. Ξεκινώντας ελπίζω ότι έχετε ήδη λάβει γνώση του θέματος, επειδή παρακάμπτω το ιστορικό. Πρέπει να παραδεχθώ ότι εξ αρχής ορμώμενος τοποθετήθηκα με την πτέρυγα των Θητών, υποστηρίζοντας ασφαλώς το (θ), σε κατ ιδίαν διάλογο με υπάλληλο στον χώρο του πολύκεντρου, ο οποίος προφανώς θα ήταν μυημένο μέλος της παράταξης των Δελτιστών, (δ) κρίνοντας από την αποστομωτική απάντηση που μου έδωσε «ότι εσύ δεν μπορεί να ξέρεις καλύτερα από τον Ελύτη». Εν πάση περιπτώσει, εκ των υστέρων πια παραδέχομαι, ότι πλέων δεν εξακολουθώ να παραμένω πιστός στα μέχρι πρότινος πιστεύω μου, μην θεωρώντας δηλαδή ότι πρόκειται περί δαχτύλου του γνωστού Δαίμων, ως τυπογραφικό λάθος που απλά πέρασε απαρατήρητο. Εξηγούμαι χωρίς φόβο, αν και με αυτήν μου την μεταστροφή κινδυνεύω να θεωρηθώ αποστάτης. Διαβάζοντας πολλά και διάφορα σχόλια περί της διένεξης στο άρθρο του Σαραντάκου, εκ πρώτης με κάλυψε ως ένα βαθμό τουλάχιστον, μόνον η εκδοχή για την παλαιοτέρα αντίληψη περί της έννοιας της αποσύνδεσης, δηλαδή ότι η λέξη δεν ταυτιζόταν ακόμη τόσο με τον ηλεκτρισμό. Ωστόσο ως εντελώς αδαής κατέφυγα στο να πληκτρολογήσω τις επίμαχες λέξεις αποσύνδεση & αποσύνθεση, το αποτέλεσμα των οποίων έδρασε με καταλυτικό τρόπο στο να κατασταλάξω τελικά να ασπάζομαι την σύλληψη του Ελύτη, ποιητική αδεία βέβαια, ως την ιδέα της « Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει, πόσω μάλλον να αποσυνθέτεται». Με την ευκαιρία θεωρώ ότι αξίζει να στριμώξω ανάμεσα στις λίγες αυτές αράδες ένα απόφθεγμα του Ιερού Αυγουστίνου «Αν κάτι δεν εκφράζεται σωστά, δεν είναι απαραίτητα λάθος, ούτε είναι αλήθεια όταν εκφράζεται υπέροχα». Ανεξαρτήτου της τροπής της συγκεκριμένης λογομαχίας, καθώς στην ανάπτυξη της φάνηκαν μια ακόμη φορά τάσεις υπερβολής, νομίζω ότι δεν μπορούμε, μπορούμε δηλαδή, αλλά δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε διαλεκτικές σοφιστείες προσπαθώντας να κάνουμε το μαύρο άσπρο η τανάπαλιν. Εξάλλου και οι θεοί επιτρέπεται να κάνουν λάθος.