Κατά που φυσάει ο άνεμος;

 Όταν χρειάζονται χίλιες λέξεις για να ωραιοποιήσουν μια εικόνα, το πρόβλημα είναι στην εικόνα.

Sorry, αλλά κατά πως φαίνεται δεν το 'χω με τις τέχνες, δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί όσον αναφορά το συγκεκριμένο project, «Κρυπτογράφηση», το οποίο καθώς πληροφορούμαστε πρόκειται για δημιουργία εικονικής επικοινωνίας, προσωπικά, ούτε έργο, ούτε δημιουργία, πολλώ δε μάλλον ούτε τέχνη της εικόνας βλέπω. Αν μη τι άλλο για μένα, περισσότερο μοιάζει με μια ρηχή κοινοτοπία, για να μην πω δηθενιά, ενταγμένη στα πλαίσια των πολιτιστικών δρώμενων του δήμου, «Τέχνη Καθ’ Οδόν» 2021 σε μια άστοχη προσπάθεια κάλυψης, της πολυπολιτισμικής ανάγκης μιας αλλοτριωμένης συλλογικής υπόστασης. Όσο αναφορά για το ποιος είμαι εγώ, που εκφέρω άποψη, αλήθεια είναι όταν το πρωτοείδα, όπως και για τόσα άλλα παρόμοιου καλλιτεχνικού ύψους δρώμενα, ποσώς ενδιαφέρθηκα. Θεωρώ πάντως ότι πιο εύστοχο θα ήταν το ερώτημα, κάποιου που σέβεται καλλιτεχνικές ευαισθησίες, αν ζητούμενο είναι αδιαφορία; η κριτική; έστω κι αν εκφράζει   αποδοκιμασία. Εν πάση περιπτώσει, η τυχαία αιτία που τράβηξε το ενδιαφέρων μου, οφείλεται στις δημόσιες διαμαρτυρίες μιας ευαισθητοποιημένης κυρίας* για τα αλλοπρόσαλλα πανιά που ανεμίζουν επί του πολεμόθρεφτου ενετικού τοίχους, που περικλείει ασφυκτικά το ιστορικό κέντρο του Ηρακλείου. 

 

*Ανάρτηση αφιερωμένη προς την ευαισθητοποιημένη τιμή της εν λόγο αγανακτισμένης  Καστρινής.