Μια συνηθισμένη ιστορία, με ένα πιο συνηθισμένο τέλος.

Αν και δεν είμαι σίγουρος, για το κατά πόσο πρέπει να αναφέρω την ακόλουθη ιστορία, το πράττω επειδή ο σκοπός μου δεν είναι να εκθέσω πρόσωπα, αλλά μόνο να εστιάσω σε καταστάσεις, και πρακτικές οι οποίες διέπουν ως κοινός τόπος όλες της εκφάνσεις της ζωής μας. Καθώς δεν ευελπιστώ μήτε κατά διάνοια, ότι πρόκειται να επηρεάσω οτιδήποτε, θα αναφερθώ γενικά χωρίς να κατονομάζω συγκεκριμένα πρόσωπα τόπους και χώρους, καταθέτοντας την προσωπική εμπειρία που αποκόμισα έστω κι από την περιστασιακή ανάμιξη μου στον ευάλωτο χώρο του παιδικού αθλητισμού, ως συνοδοιπόρος μιας διαδρομής 13ων συναπτών ετών. Η ιστορία αναφέρεται σε μια, αλλά μπορεί να αφορά και κάθε μια, από τις πολλές που δραστηριοποιούνται σε κάθε πόλη αθλητική ακαδημία, και όλες αυτές τις ομάδες που διαχειρίζονται παιδικά σώματα και ψυχές, στο κρίσιμο στάδιο της σωματοπνευματικής ανάπτυξης τους.
Και για να είμαι ειλικρινής πρέπει πρώτα να αναφέρω μια συμβουλή που δέχτηκα πριν ακόμα καλά καλά μυηθώ στον χώρο, την οποία αν και ποτέ δεν ξέχασα, οφείλω να παραδεχθώ ότι ουδέποτε ακολούθησα, «αν θες να προχωρήσει ο μικρός, πρέπει να ασχοληθείς με τα  "διοικητικά " » απλά, ξεκάθαρα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, χωρίς περιστροφές και άλλα στολίδια περί ταλέντου κλπ, από την εμπειρία γονέων που τότε τύγχανε να αποτραβιούνται, έχοντας κλίση τον χορηγικό κύκλο τους. Γρήγορα κατανόησα ότι η απλή εκείνη συμβουλή, θεωρείτε στον χώρο καθεστώς εκ των ων ουκ άνευ, εξάλλου οι περισσότερες ακαδημίες ευημερούν εκτός από την επιβεβλημένη μηνιαία συνδρομή, κυρίως χάρη στην απρόσκοπτη προσφορά παντός είδους χορηγιών από παθιασμένους γονείς φερελπίδων νέων.
Αλλά και γιατί όχι , όλα καλά.
Με την επαφή κατά τα πρώτα βήματα στην ακαδημία ουδέν το ασύνηθες καθότι εύκολα διαπίστωνες ότι κυριαρχούσε η συνήθης ελληνική ανοργανωσιά. Καθώς οι καιροί αλλάζουν, αλλάζουν και τα πρόσωπα, έτσι ο καιρός έφερε νέα πρόσωπα στην μικρή μας αθλητική οικογένεια. Τα νέα πρόσωπα καθώς έφερναν νέο αέρα, νέες ιδέες, νέα πρότυπα, νέα συστήματα, τελικά κατάφεραν "καλή τη πίστει" και κάθισαν στις παλιές θέσεις και ανέλαβαν τα παλιά πόστα. Έτσι ξεκίνησε ένα ακόμη μεγαλόπνοο πρόγραμμα αναδιαμόρφωσης των ακαδημιών, από φιλόδοξους ανθρώπους που ανάλαβαν με όραμα και σχέδιο στα διοικητικά της ακαδημίας. Εν τούτης συν το χρόνο (για να μην το κουράζω) όλο και περισσότερο γινόταν αντιληπτό ότι το όλο σχέδιο (μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα) προσαρμόζονταν για ίδιο όφελος του έχοντος την πρωτοκαθεδρία, κοινός προέδρου, σε ένα σύστημα φτιαγμένο και ραμμένο στην εξέλιξη ενός παιδιού, κοινός «προεδράκι». Ω! ποια κοινοτυπία! θα μου πείτε, εξάλλου είναι γνωστό τοις πάσι, ότι παντού και πάντα τα προεδράκια έχουν περίσσιο ταλέντο.
Με φυσικό συνεπακόλουθο, συνεχίζω, ενώ η ακαδημία αναμφίβολα διέθετε μια ποιοτική φουρνιά από "ταλεντάκια", (κλασική περίπτωση), σταδιακά αναγκάστηκαν λόγο παραγκωνισμών, και συστηματικής επιβολής ανάρμοστων συνθηκών και συμπεριφορών, (εδώ είδη έχουμε μπει στην σφαίρα αντιπαιδαγωγικών καταστάσεων) είτε να μετακινηθούν σε ακαδημία άλλης ομάδας, (πράγμα που η εν λόγο διοίκηση το καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολο), η ακόμα χειρότερα να εγκαταλείψουν απογοητευμένα τον αθλητισμό. Συνυπαιτιότητα πρέπει να αναφερθεί και εδώ είναι το πιο λυπηρό συγκεκριμένων προπονητών, φυσικά πρόκειται κατ΄ όνομα παιδαγωγών, που ακόμη και αν δεχθούμε ότι ενήργησαν στον βωμό του μεροκάματου, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται. Εν τέλει, σε σύντομο χρονικό διάστημα πολλά παιδιά "ταλαντούχα " και μη (πραγματικά ουδεμία σημασία έχει) από αυτήν την ομάδα έφυγαν, αλλά και όσα παιδιά παρέμειναν χρόνο το χρόνο καταρρακώνονταν, αφού διαπίστωναν ότι η απόδοσή τους χειροτέρευε εφόσον κύριος αυτοσκοπός της ομάδας όπως πρωτοειπώθηκε ήταν να προσαρμοστεί πάση θυσία, (μην τηρώντας καν προσχήματα ), πάνω στην αγωνιστική εξέλιξη και ανάδειξη συγκεκριμένου παιδιού. Βέβαια ως βασική προϋπόθεση της αναμενόμενης επιτυχίας του όλου σχεδίου, εξαρτιόνταν από την συμμετοχή της ομάδας, (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ομάδα), στα Πανελλήνια πρωταθλήματα παίδων και εφήβων, και για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να κατακτηθεί το τοπικό. (κι είχαν τέσσερις ολάκερες σεζόν μπροστά τους).
Εφόσον είδαν κι απόειδαν από τις απανωτές αποχωρίσεις, ασυγκίνητοι κι αμετανόητοι, ξεκίνησαν σωρηδόν μεταγραφές στο παιδοεφηβικό τμήμα!, πείθοντας και τάσσοντας στους φιλόδοξους μπαμπάδες για το μεγαλειώδες μελών που καρτερούσε στο αντρικό της ομάδος!, τους ταλαντούχους κανακάρηδες τους. Ενώ όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, όχι μόνο είχαν φιντανάκια, αλλά κατάφεραν και τα έχασαν. Φτάνοντας στο δια ταύτα, δεν χρειάζεται να αναφέρω περισσότερα, άλλωστε τα αποτελέσματα έκτοτε δεν έχουν καμία σημασία, ασχέτως αν ο σκοπός της «ομαδάρας» όταν πια ο τετραετής αγωνιστικός κύκλος έκλεισε, επετεύχθη η όχι. Διερωτώμαι, αν ειλικρινά οι ιθύνοντες ακόμη θεωρούν ότι πράγματι άξιζε όλο αυτό να συμβεί εις βάρος του ψυχικού κόσμου τόσον παιδιών;

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που παρ'ολη την αγάπη τους για το παιχνίδι, στην πορεία ουσιαστικά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν απογοητευμένα και πικραμένα τα όνειρα τους.

Ειδικά στους Γιώργος Π, Γιώργος Π, Αλέξης Π, Μάριος Β, Κωνσταντίνος Β, Άγγελος Λ, Αλέξανδρος Μ, Αλέξανδρος Π, Παναγιώτης Λ, Μηνάς Π, Γιάννης Π, Στάθης Κ, Παναγιώτης Σ…