ΔΕΚΑ Αντιδικτατορική οργάνωση Κρήτης.

Αν είναι αλήθεια ότι η χούντα των συνταγματαρχών δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, κι ότι η συντριπτική
πλειοψηφία του Ελληνικού λαού ήταν αντίθετη στη Δικτατορία, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι σχετικά λίγοι ήταν εκείνοι που βρήκαν το κουράγιο να αντισταθούν, αποδεχόμενοι το κόστος και τις θυσίες που συνεπήγετο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, ο αγώνας εναντίον του Στρατοκρατικού Καθεστώτος.

Χιλιάδες βέβαια δημοκράτες φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν απάνθρωπα ενώ και αρκετές δεκάδες έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε σήμερα να απολαμβάνουμε τις ελευθερίες που εξασφαλίζει μια Δημοκρατική Πολιτεία.

Ανάμεσα όμως στις χιλιάδες των αγωνιστών και των θυμάτων της Δικτατορίας είναι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που τόλμησαν να αντισταθούν δυναμικά στο Απριλιανό Καθεστώς.

Κορυφαία βεβαίως πράξη δυναμικής αντίστασης η απόπειρα δολοφονίας του τυράννου από τον αλησμόνητο Αλέξανδρο Παναγούλη και την οργάνωσή του την “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”.

Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι αντιστασιακή δράση κυρίως αναπτύχθηκε στην Αθήνα από κύκλους διανοούμενων και φοιτητών, καθώς και στη Θεσσαλονίκη.

Είχαμε επίσης μαζικές αντιστασιακές πράξεις, στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου του Γέρου της Δημοκρατίας, στην κηδεία του Νομπελίστα ποιητή Γ. Σεφέρη και τις δύο κορυφαίες φοιτητικές εξεγέρσεις στη Νομική Αθηνών και το Πολυτεχνείο.

Στην εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων Ελλάδα όπου οι συνθήκες βέβαια ήταν πιο δύσκολες δεν υπήρξαν πολλές αντιστασιακές εκδηλώσεις.

Σίγουρα όμως είναι ξεχωριστή η περίπτωση της Κρήτης όπου υπήρξε κι εντονότερη αντιστασιακή δράση από όλα τα διαμερίσματα της χώρας.

Κατ’ αρχήν είχαμε την πρώτη μαζική αντίσταση στο Ηράκλειο την πρώτη μέρα 21 Απριλίου 1967, για την οποία καταδικάστηκαν από το έκτακτο Στρατοδικείο Χανίων σε ποινές φυλάκισης 3 και 4 ετών οι Γιάγκος Σκουλάς, Κάτια Ιωαννίδου, Μάριος Ιωαννίδης, Μιχάλης Γιαννακάκης, Τ. Μαρματάκης και Ηρ. Ξενικάκης.

Από το Ηράκλειο, τα Χανιά και το Ρέθυμνο καταδικάστηκαν επίσης απ’ τα Στρατοδικεία και εξέτισαν ποινές φυλακίσεως αρκετοί νέοι που συμμετείχαν σε διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις, που τελικώς, όπως συνέβη σ’ ολόκληρη τη χώρα δεν κατάφεραν να μακροημερεύσουν, αφού το στυγνό καθεστώς με τα μέσα που χρησιμοποιούσε αδίστακτα, με τον πλήρη έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, των μυστικών Υπηρεσιών και του εκτεταμένου δικτύου χαφιέδων κατάφερνε να τις εξαρθρώνει.

Όμως η μεγαλύτερη δυναμική αντιστασιακή δράση ήταν αυτή της Παγκρήτιας Οργάνωσης ΔΕΚΑ Κρήτης με έδρα το Ηράκλειο. Η οργάνωση αυτή που τελικά εξαρθρώθηκε το Νοέμβριο του 1967 άρχισε τη δράση της αμέσως μετά την επιβολή της Δικτατορίας με διανομή προκηρύξεων αρχικά, εκρήξεις βομβών και διενέργεια σαμποτάζ, όπως αυτό που έγινε τον Αύγουστο του ‘67 στο χωριό Θραψανό, με την αποκοπή στύλων του ΟΤΕ και την διακοπή των τηλεπικοινωνιών.

Η ΔΕΚΑ Κρήτης κατάφερε να οργανώσει εκατοντάδες μέλη και πολιτικά στελέχη που προδικτατορικά ανήκαν στην Ένωση Κέντρου ενώ ο πρωτεργάτης της Οργάνωσης Φοίβος Ιωαννίδης 

, που ήταν γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης της ΕΔΗΝ Κρήτης-Δωδεκανήσου-Χίου είχε επαφή και συνεργασία και με στελέχη της Αριστεράς, όπως ο Κώστας Σμπώκος, που ήταν ήδη στην παρανομία.

Ο Φοίβος Ιωαννίδης είχε επίσης συνδεθεί με ηγετικά στελέχη του αντιστασιακού μετώπου στις Ευρωπαϊκές χώρες όπως ο γεν. γραμματέας της Ε.Κ. στο εξωτερικό Νίκος Νικολαΐδης και ο καθηγητής Γαλλικών και δημοσιογράφος Άρης Φακίνος. Σύνδεσμός τους ο Marsal Kanal Γάλλος καθηγητής στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ηρακλείου, που για το σκοπό αυτό πηγαινοερχόταν στο Παρίσι.

Πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι το 1967 που έδρασε η οργάνωση ήταν η πιο δύσκολη εποχή της επταετούς Δικτατορίας γιατί ο ήδη τέως Βασιλιάς Κωνσταντίνος που είχε ορκίσει τη χούντα ταυτιζόταν μαζί της μέχρι το Δεκέμβριο του ‘67 που έκανε το αποτυχημένο φαιδρό αντιπραξικόπημά του.

Όμως μέχρι το βασιλικό αντιπραξικόπημα, όσες αντιστασιακές ενέργειες γίνονταν έμεναν στο σκοτάδι, άγνωστες γιατί υπήρχε πλήρης συσκότιση στα απολύτως ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης.

Έτσι εδημιουργείτο η εντύπωση ότι ο Ελληνικός λαός είχε αποδεχτεί τη δικτατορία αδιαμαρτύρητα, πράγμα που δημιουργούσε τεράστιες δυσκολίες στους Έλληνες αντιστασιακούς στις ευρωπαϊκές χώρες. Έκαναν λοιπόν εκκλήσεις στο εσωτερικό να γίνουν πράξεις αντιστασιακές ώστε να έχουν επιχειρήματα για να κινητοποιήσουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τους πολλούς φίλους της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Το φθινόπωρο του ‘67 ο Άρης Φακίνος σε γράμμα του στο Φ. Ιωαννίδη γράφει: “Προς Θεού κάντε κάτι. Η έκρηξη μιας κροτίδας εκεί παίρνει διαστάσεις υδρογόνου βόμβας στον Ευρωπαϊκό Τύπο. Αν δεν υπάρξουν άμεσα αντιστασιακές ενέργειες δεν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε το θέμα της Ελλάδας στην επικαιρότητα και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αδιαφορήσουν τελικά.

Μάλιστα για να πάρουν δημοσιότητα οι αντιστασιακές εκδηλώσεις που ετοίμαζε η οργάνωση, έστειλαν εδώ στο Ηράκλειο την Σουηδή δημοσιογράφο Χότζεμπερκ να καλύψει για τα Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης τις όποιες αντιστασιακές δράσεις.

Τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 1967 έγιναν οι πρώτες σημαντικές δυναμικές ενέργειες της οργάνωσης. Συγκεκριμένα, εκτός από τη ρίψη προκηρύξεων, έγιναν ταυτόχρονα πέντε δυνατές εκρήξεις σε καίρια σημεία στο Κέντρο του Ηρακλείου, ενώ έπεφταν και πυροβολισμοί στην πλατεία Ελευθερίας από πιστόλια και ριπές αυτόματου γερμανικού Στάγερ.

Η Χωροφυλακή και οι επί τόπου μηχανισμοί της χούντας αιφνιδιάστηκαν, έγινε γενική κινητοποίηση και ακολούθησαν συλλήψεις εκατοντάδων Ηρακλειωτών, πολλοί από τους οποίους στην συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι είτε διότι δεν είχαν καμία σχέση με την οργάνωση ΔΕΚΑ είτε διότι παρά τις βάναυσες μεθόδους ανακρίσεως τα βασανιστήρια και τους εκβιασμούς, δεν βγήκαν τα ονόματά τους στις καταθέσεις των συλληφθέντων.

Εν τέλει όμως με τη σύλληψη του Ιωαννίδη στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Κρήτης στο μοναστήρι του Άι Γιάννη του Καψά και των άλλων βασικών στελεχών της η οργάνωση ουσιαστικά εξαρθρώθηκε και δεν μπόρεσε να υλοποιήσει σειρά άλλων δυναμικών εκδηλώσεων που προετοίμαζε όπως την απαγωγή του προέδρου της Αμερικανικής Εταιρείας Λίτου που βρισκόταν στο Ηράκλειο, την απαγωγή του τότε στρατιωτικού διοικητή Α. Τζουβελέκη, καθώς και κτύπημα του κυβερνητικού κλιμακίου στις γιορτές του Αρκαδίου, την κατάληψη αστυνομικού σταθμού της υπαίθρου και την αφαίρεση του οπλισμού τους κ.λπ.

Για τα σχέδια όμως και την δράση της οργάνωσης θα αφήσουμε να μιλήσουν τώρα τα δημοσιευόμενα για πρώτη φορά αδιάψευστα κείμενα της παραπομπής και καταδίκης από το έκτακτο Στρατοδικείο Χανίων 32 συμπατριωτών μας και από τους τέσσερις νομούς της Κρήτης, ορισμένοι μάλιστα από τους οποίους εξέτισαν μακροχρόνιες ποινές κάθειρξης και φυλάκισης σε διάφορες φυλακές.

Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι είναι πολλά περισσότερα τα στελέχη και μέλη της οργάνωσης που ευτυχώς γι’ αυτά δεν συνελήφθησαν, παρέμειναν όμως άγνωστα παρά το σημαντικό ρόλο τους. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε άλλη φορά με τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης.

Σημασία έχει επίσης να γνωρίζουμε, ότι η πρώτη Δίκη των 32 της ΔΕΚΑ Κρήτης είχε οριστεί στις 13 Δεκεμβρίου 1967, ημέρα που έγινε το αποτυχημένο Κίνημα του τέως Βασιλιά”.

Έτσι η δίκη αναβλήθηκε, μεσολάβησε η γενική αμνηστία που εξήγγειλε ο Παπαδόπουλος στις 22-12-67 μετά την φυγή του Κωνσταντίνου, από την οποία όμως αμνηστία εξαιρέθηκε η υπόθεση της Κρήτης και τελικά η δίκη έγινε στις 1 και 2 Φεβρουαρίου του 1968, έντεχνα όμως αποδυναμωμένη πολιτικά αφού με βάση τις περί δήθεν γενικής αμνηστίας εξαγγελίες του καθεστώτος, έπαυσε η δίωξη για 6 απείθειες στη διαταγή της Στρατιωτικής Αρχής και ανεστάλη η δίωξη με βάση το Ν. 509/47 για να καταδικαστούν τελικά ως κοινοί εγκληματίες με βάση τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα οι Φοίβος Ιωαννίδης, κάθειρξη 11 ετών, Γ. Ουρανός φυλάκιση 4 ετών, Γ. Γιαννόπουλος 4 ετών, Ξυριτάκης Δημ. 3 ετών και 6 μηνών, Εμμανουήλ Παπαϊωάννου φυλάκιση 2 ετών και 6 μηνών, Στράτος Μεσσήνης, φυλάκιση 2 ετών και 6 μηνών, Γαβαλά Πέτρος φυλάκιση 2 ετών, Αραβιάκη Αντώνης φυλάκιση 2 ετών, Γεώργιος Στρουμπάκης φυλάκιση 2 ετών, Ζαχ. Θεοδωράκης, φυλάκιση 2 ετών.

Το παραπεμπτικό στο έκτακτο Στρατοδικείο

ΠΗΓΗ

Αναδημοσίευση αποσπάσματος από την εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ 

http://www.patris.gr/articles/131734?PHPSESSID=#.VuL4xkAxG2M