[…] Κι
εγώ ο φτωχός εστέναξα κι εδάκρυσεν το φως μου
ακόντα
τέτοιο ρώτημα παράξενον ομπρός μου-
φιλώντα
τα ματάκια της και τα 'μνοστά της χείλη
επέφτασιν
τα δάκρυα μου στ' ωριόν της το τραχήλι.
Γλυκιά,
με παραπόνεση, πολλά της απεκρίθη:
Τι έν'
το παράξενον αυτό στο νου σου οπογεννήθη,
ω
σπλαχνικό μου σκάνδαλο, γλυκό και πειρασμέ μου,
ίντα
δηγάσαι, τι έν' το λες στες αναγάλλιασές μου;
Ρωτάς με
αν έν' και σ' αγαπώ με δίχως δολοσύνη;
Άλλην
ουκ έχω παρά σεν. Τις να το ξεδιαλύνη
και
τέτοιον πράγμα με λαλείς; Άδικον μέγαν έχεις
και θες
να δείχνης άγνωρη σ' εκείνο το κατέχεις.
Τόσος
καιρός δεν σ' έσωσεν ουδέ τα τόσα πάθη,
ο νους
σου την αγάπη μου ακόμη να τη μάθη;
Δε με
θωρείς, δεν τ' άκουσες με την εμπιστοσύνη
το πώς
τον πόθο σου βαστώ μ' όλην την δικιοσύνη;
Αλίμονον,
Αθούσα μου, σφάζεις με να σ' ακούγω
και από
την κάψα βλέπεις με εμέν κι εσέ να λούγω. [...]
Απόσπασμα
από τα Ερωτικά όνειρα του Μαρίνου Φαλιέρου, κριτική έκδοση-εισ.-σχόλ.-λεξ.:
Arnold Van Gemert, Βυζαντινή & Νεοελληνική Βιβλιοθήκη, 1980.
Τα
Ερωτικά όνειρα του Κρητικού ποιητή Μαρίνου Φαλιέρου (±1395-1474), και ιδίως το
Ιστορία και όνειρο, αποτελούν σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Σ’ αυτά, όπως και στον επίσης δικό του Θρήνο της Παναγίας, γίνεται η πρώτη
προσπάθεια να γραφτεί θέατρο. Ο Φαλιέρος πρέπει να εμπνεύστηκε τα δυο του
«θεατρικά» έργα στη Βενετία, όπου είχε πάει νεότατος για οικογενειακές
υποθέσεις. Κατά τη διαμονή του εκεί (1413-1414) γνώρισε από κοντά την
πολιτισμική και λογοτεχνική κίνηση της Βενετίας, που βρισκόταν στην ακμή της.
Με το έργο αυτό και με άλλα του ποιήματα ο Φαλιέρος μετέφερε στην Κρήτη
λογοτεχνικά είδη που γνώριζαν μεγάλη διάδοση και επιτυχία στην Ευρώπη των
ημερών του. Δεν δοκίμαζε να μιμηθεί ή να διασκευάσει τους μεγάλους Ιταλούς
ποιητές της Αναγέννησης, αλλά προτιμούσε ποιητικά και πεζά κείμενα που
προορίζονταν για ευρύτερο κοινό. Ο ερωτικός διάλογος στο παράθυρο, που
καταλαμβάνει πάνω από τριακόσιους στίχους στο Ιστορία και όνειρο, έχει όλα τα
γνωρίσματα του κωμικορεαλιστικού, ενίοτε και τολμηρού θεάτρου που εμφανίζεται
την ίδια εποχή στη βόρεια Ιταλία. Αν ο Μαρίνος Φαλιέρος είχε την τύχη να
αποκτήσει διαδόχους, όπως οι σύγχρονοί του Ιταλοί ποιητές, θα είχαμε και στην
Ελλάδα ήδη από το 1430 την αναγέννηση του θεάτρου, 150 χρόνια πριν από τη Θυσία
του Αβραάμ και τα έργα του Χορτάτση.
ΠΗΓΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως