Η επαναστατική του δράση
ξεκινά το Μάρτη του 1867 που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Μιχαήλ Κόρακα για
να αντιμετωπιστεί ο στρατός των Τουρκοαιγυπτίων του Ομέρ Πασά, όπως μας
πληροφορεί με την έμμετρη μορφή της ιστορικής του αφήγησης ο Χατζηζαχαριάδης.
Την ίδια χρoνιά ο Γεώργιος
Δασκαλάκης αναφέρεται ως οπλαρχηγός. Παίρνει μέρος στη μάχη του Λασιθίου 21-30
Μαΐου 1867. Εκεί σημειώνεται ο πρώτος τραυματισμός του. Το εχθρικό βόλι τον
βρήκε επιδερμικά στο δεξί χέρι.
Μετά τη μάχη της Γέργερης τις
μέρες εκείνες του Ιουνίου του 1867, οι εκκλησίες της Παναγίας και της
Μεταμόρφωσης του Σωτήρος του Πανασού, αφού βεβηλώνονται, καίγονται και
περιουσίες καταστρέφονται. Οι περισσότερες οικογένειες εγκαταστείνονται στο
δάσος του Pούβα, όπου πέρασε το χειμώνα του 1868 και ο Μιχαήλ Κόρακας.
Στο επόμενο διάστημα ο Γ .
Δασκαλάκης συμμετέχει μαζί με το Γιάννη Αϊνικολιώτη σε μάχη στην Πουλιά
Μονοφατσίου, όπου τραυματίστηκε ο συμπολεμιστής και φίλος του στο πόδι.
Στον ξεσηκωμό του 1878
παίρνει μέρος σε δύο συμπλοκές στο Γάζι. Στη δεύτερη εξ αυτών σκοτώθηκε το
άλογό του και ο ίδιος σώθηκε με τη
βοήθεια του Καπετάν Μαρογιώργη από τον Άγιο Θωμά.
Το ίδιο έτος πρέπει να
τοποθετήσομε χρονικά τη συμμετοχή του σε πολεμικές συμπλοκές στην περιοχή Ζίντα
Μονοφατσίου.
Μετά τη Σύμβαση της Χαλέπας
τον Oκτώβριο του 1878 το Κρητικό ζήτημα κάνει ένα σημαντικό βήμα αφού
δημιουργείται καθεστώς ημιαυτόνομης επαρχίας με κάποια προνόμια. Στην ήσυχη
δεκαετία που ακολουθεί ο Γ. Δασκαλάκης ενεργοποιείται στα δημοτικά πράγματα του
δήμου Ζαρού στον οποίο ανήκει ο Πανασός
Το 1882 εκλέγεται ξανά
Δημοτικός Έφορος με Δήμαρχο το Δημήτρη Τσικριτσή. Από τη χρονιά αυτή ξεκινά
μεταξύ των δύο αντρών μια φιλία, που θα διατηρηθεί μέχρι το θάνατο του δεύτερου
στις Αρχάνες το 1897, που και πάλι πολεμούν μαζί.
Στις 29 Noεμβρίoυ 1891
διορίζεται Λοχαγός του Δ' λόχου του τάγματος κρητικής χωροφυλακής Ηρακλείου.
Το 1892 οι δύο φίλοι
Δασκαλάκης και Τσικριτσής φέρονται να σκοτώνουν ένα αγά που δημιουργούσε
πολλαπλά προβλήματα στην περιοχή.
Στην επανάσταση του 1895 '96
σπεύδει ως Λοχαγός της κρητικής χωροφυλακής, στα χωριά της επαρχίας Πεδιάδος
για να προστατεύσει μαζί με τους εθελοντές του Τάγματος Επιλέκτων Κρητών τον
ντόπιο άμαχο πληθυσμό «από τα κακοποιά στοιχεία». Σε μια διένεξη μεταξύ του
Γεωργίου Δασκαλάκη και κάποιου Γιαλέλη, ο αρχηγός των Επιλέκτων, ο Νταφώτης,
παρενέβη και επέπληξε τον Γιαλέλη χαρακτηρίζοντας την πράξη του: «... μεγάλη
ασέβεια και προσβολή κατά ενός μεγάλου πατριώτου, ανωτέρου από ημάς ο οποίος
πρόκειται να μας οδηγήσει εις το καθήκον μας» αναφερόμενος στο Γεώργιο
Δασκαλάκη. Αυτά καταγράφονται αυτολεξεί μεταξύ άλλων στο ημερολόγιο του
Κων\τίνου Τζανακάκη υπασπιστή του Τάγματος Επιλέκτων Κρητών , που ήταν αυτόπτης
μάρτυρας του επεισοδίου. Μετά από λίγους μήνες θα προσφέρει Τις υπηρεσίες του
από αρχηγική θέση πολεμώντας στις μάχες των Αρχανών. Στο όνομά του και τη δράση
του γίνονται συχνές και ιδιαίτερα θερμές αναφορές στις εκδόσεις του Δήμου
Αρχανών , τόσο από τον Ηλία Βουτιερίδη στο βιβλίο του «Ημερολόγιον του τάγματος
των Επιλέκτων Κρητών» , όσο και από το Νίκο Χριστινίδη στο βιβλίo «Οι Αρχάνες
στην επανάσταση του 1897 -'98». Σε μια από τις μάχες αυτές τραυματίζεται στο
δεξιό βραχίονα.
Η συμμετοχή του Γ. Δασκαλάκη
στα γεγονότα των Αρχανών πρέπει να ήταν συνεχής, και η θέση από την οποία
υπηρέτησε το διάστημα αυτό το όραμα της ένωσης κρίνεται σύμφωνα με τις πηγές
μας ιδιαίτερα υψηλή, αφού συμμετείχε στις αποφάσεις που λαμβάνονταν και
υπέγραφε μαζί με λίγους, σημαντικά έγγραφα, όπως αυτό που στάλθηκε προς τους
ναυάρχους των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, που βρίσκονταν με τα πλοία τους στα
λιμάνια της Κρήτης για να επιβλέπουν εκτός των άλλων και το σεβασμό από τους
αντιμαχόμενους -Έλληνες και Τούρκους- των ουδέτερων ζωνών όπως είχαν καθοριστεί
και συχνά παραβιάζονταν από τους δεύτερους. Έχει ημερομηνία 28 Απριλίου 1897
και χαρακτηρίζεται από τον ιστορικό Ι. Μουρέλλο ως «περήφανο και αντρικό».
Κατά την περίοδο της
αυτονομίας 1898-1913 διορίζεται στις 27 Δεκεμβρίου 1901 από την ύπατη αρμοστεία
Κρήτης, ως μέλος της συσταθείσας επιτροπής για την παραλαβή και εκδίκαση
αιτήσεων των χηρών, των ορφανών, των τραυματιών και των αγωνιστών του πολέμου.
Εκτός από τη συμμετοχή του
στα δημοτικά, ενεργοποιείται και στην πολιτική σκηνή και στις εκλογές του
Μαρτίου του 1903, εκλέγεται βουλευτής της Κρητικής Βουλής.
Ο Γεώργιος Δασκαλάκης
παραμένει βουλευτής μέχρι τις εκλογές της 20ής Μαρτίου 1905, στις οποίες δεν
φαίνεται να θέτει υποψηφιότητα, συμμεριζόμενος προφανώς την πρόταση της
αντιπολίτευσης, που είχε συνασπιστεί γύρω από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, για
αποχή.
Μια σημαντική παράμετρος της
κρητικής ιστορίας τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα είναι η εθελοντική συμμετοχή
των Κρητών στο Μακεδονικό Αγώνα 1903-1908. Καθοριστικό ρόλο τόσο στην οργάνωση
της προσπάθειας, όσο και στη στρατολόγηση των εθελοντών διαδραμάτισε για το
νομό Ηρακλείου το ιδρυθέν κομιτάτο. Το Μάρτη του 1905 ο Γεώργιος Δασκαλάκης
εκλέγεται μέλος στο 16μελές Διοικητικό Συμβoύλo του συσταθέντος κομιτάτου, μαζί
με παλιούς συναγωνιστές του: τον Ιωάννη Αϊνικολιώτη, το Μιχαήλ Καλημεράκη, το
Γεώργιο Κοκκινάκη κ.α.
Τα επόμενα χρόνια ασχολείται
ξανά με τα δημοτικά δρώμενα. Το 1908 αναφέρεται ως δήμαρχος Ζαρού και υπογράφει
μαζί με άλλους δημάρχους ένα ψήφισμα για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Ο Γεώργιος Δασκαλάκης ή
Καπετα - Γιώργης όπως τον ήξεραν στην περιφέρεια απεβίωσε τον Αύγουστο του
1925. Τάφηκε στο χώρο που βρισκόμαστε με τις τιμές που του άρμοζαν. Παραβρέθηκε
ο Μητροπολίτης Τίτος, πολλοί ιερείς και πλήθος κόσμου. Κατά την κάθοδο της
σωρού στον τάφο, τιμητικό άγημα απέδιδε τιμές….
(ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Ι. Ν.
ΓΕΝΕΣΙΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΣΟΥ)
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως