Πανεπιστήμιο Κρήτης υπόθεση HEINZ RICHTER (κείμενο Μάρκος Χάριτος)

Η ΥΠΟΘΕΣΗ HEINZ RICHTER

Η υπόθεση Richter αποτελεί αφορμή για να κάνουμε κάποιες σκέψεις πάνω στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουμε πράγματα και καταστάσεις. Στην σύγχρονη Ευρώπη υφίσταται παράδοση τελετών συμφιλίωσης που αποτελούν κοινό τόπο στο περιβάλλον της σύγχρονης Ευρώπης
και ταυτόχρονα αποτελούν βασικές πολιτικές στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ατλαντικών καταβολών του εγχειρήματος(Βλέπε: http://www.fschjgbund.de/FramesetBDF.htmmainFrame=http://www.fschjgbund.de/galerie.htm)

Τα κράτη, τα έθνη οι λαοί της Ευρώπης έχουν αλληλοσφαγιασθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους ή συνδυασμούς, η ευρωπαϊκή ιστορία είναι ένα διαρκές μακελειό, όπως ήταν και η αρχαία ελληνική ιστορία, με τους ατελείωτους πολέμους μεταξύ των διαφόρων πόλεων-κρατών της αρχαιότητας.

Όμως στην περίπτωση τόσο της Ευρώπης όσο και της Αρχαίας Ελλάδας αυτό που υπερβαίνει την σφαγή είναι οι κοινός πολιτισμός που αποτελεί το υπόβαθρο της συμφιλίωσης μαζί με την αίσθηση της αμοιβαιότητας στην φρίκη ή για να το θέσουμε ψυχρά και κυνικά: με έσφαξε ο παππούς σου – σε έσφαξε ο γιος μου, άρα πατσίσαμε.

Στα καθ’ ημάς όταν φθάνουμε σε κάτι που με επίσημο τρόπο θα αποτελούσε πρακτική συμφιλίωσης όπως το διάβημα στου στρατηγού Κωσταράκου στο Γερμανικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο της Ραπεντώσας, ή λιγότερο η περίπτωση της αναγόρευσης Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Κρήτης ξαφνικά βαδίζουμε σε επισφαλές έδαφος.

Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες στην ιστορική τους διαδρομή τους ουδέποτε βρέθηκαν σε θέση να ανταποδώσουν τα ίσα στην Γερμανική επιθετικότητα. Είτε μιλάμε για τα ευδιάκριτα ακόμη ίχνη του Αλαρίχου είτε για τις σχετικά πρόσφατες θηριωδίες των ναζί στην περίοδο 1941-44.

Αυτό που είναι μία ελληνική ιδιαιτερότητα, στην Ευρώπη βλέπουμε ότι αποτελεί προνόμιο μοιρασμένο με περισσότερη «δικαιοσύνη», όλοι ή σχεδόν όλοι, σε κάποια εποχή βρέθηκαν να έχουν το πάνω χέρι και περισσότερο ή λιγότερο έσφαξαν αυτούς που βρήκαν σε θέση αδυναμίας.

Μία ακόμη πλευρά της Ελληνικής ιδιαιτερότητας είναι το κενό – ανάμεσα σε εμάς και στην καθολική ή προτεσταντική Ευρώπη – ένα κενό που έχει να κάνει όχι μόνον με την πρόσληψη αυτών που μας χωρίζουν αλλά και αυτών που υποτίθεται ότι μας ενώνουν.

Πχ η Ελληνική αρχαιότητα, αυτό που για την Δύση είναι – από τα χρόνια της πρώιμης αναγέννησης – επιδίωξη για στέρεα γνώση, για τους περισσότερους Έλληνες είναι ασύνειδο βίωμα.

Με την υπόθεση Ρίχτερ άρχισε μία διαμάχη σχετικά με όψεις της Γερμανικής Ιστοριογραφίας, και ξαφνικά όλα μοιάζουν σαν να ανακαλύψαμε την Αμερική.
Στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη η Γερμανική ματιά του δόκτορος Ρίχτερ πάνω στην κατάκτηση της Κρήτης από τους Ναζί, μία βασική συνιστώσα της δυτικογερμανικής-γερμανικής ιστοριογραφίας είναι ο αναθεωρητισμός που αναζητεί την ευθύνη για τα αίτια του Β’ Παγκ. Πολέμου σε άλλους παράγοντες, πάντως όχι όμως στην Γερμανική επιθετικότητα.

Ο επιφανής Γερμανός ιστορικός Ernst Nolte, μιλά για «ευρωπαϊκό εμφύλιο» που ξεκινά με την επανάσταση του 1917 στην Ρωσία, στην οποία επανάσταση αναζητά την ρίζα του κακού. http://en.wikipedia.org/wiki/Ernst_Nolte

Στο βιβλίο του “Κριτική ιστορία του Μαρξισμού” ο Ιταλός φιλόσοφος και μαρξιστής Κοστάντσο Πρέβε (Storia critica del marxismo. 2007, Edizioni Città del Sole και ελληνική μετάφραση εκδόσεις ΚΨΜ) αναφέρεται εκτενώς και απαντά σ’ αυτή την βαθύτατα ολιγαρχική θεωρία.

http://en.wikipedia.org/wiki/Costanzo_Preve

Όμως η ιστορία των Ελληνικών διεκδικήσεων δεν πρέπει να εγκλωβίζεται ούτε καν στον δικαιολογημένο αντιγερμανισμό, αντίθετα πρέπει να διαπερνά τις προκλήσεις.

Αυτό που μπορεί να κατακτήσουμε μέσα από την υπόθεση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών είναι η αίσθηση του αυτεξούσιου.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο σ’ αυτή την υπόθεση δεν είναι η στάση του Γερμανικού κράτους αλλά η «ευεξήγητη» ανικανότητα του ελληνικού κράτους να προσφέρει νομική προστασία στου Έλληνες θύματα της ναζιστικής φρίκης, ή να εκδηλώσει την αυτονόητη θέληση κυριαρχίας και να απαιτήσει επανορθώσεις, δάνειο, αρχαιολογικούς και πολιτιστικούς θησαυρούς.

Αν καταφέρουμε να περάσουμε από το μας πειράξατε, στο θα πληρώσετε, θα έχουμε πετύχει μια νίκη θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην “συλλογική διάνοια” του λαού μας, και αυτό δεν έχει να κάνει με τα τόσα ή τόσα δις αλλά με το αν στο τέλος θα μείνει στους πολλούς η εντύπωση της δικαίας συμφωνίας ή του ξεπουλήματος των δικαίων απαιτήσεων. Κάτι τέτοιο, ούτε βέβαιο είναι ούτε και εξασφαλισμένο. Aς είμαστε ειλικρινείς, αν υποθέσουμε ότι ο αγώνας, μας έστω και εν μέρει, πετύχει τους στόχους του, η Γερμανική πλευρά θα πονέσει και γι’ αυτά που θα δώσει στην Ελλάδα αλλά και γι’ αυτά που ίσως ζητήσουν και άλλοι πιθανοί διεκδικητές, οι απαιτήσεις των οποίων πάγωσαν με την συνθήκη του 1953.

Είναι όμως δύσκολο να αντιμετωπίσουμε την Γερμανία που αναπλάθει διαρκώς το παρελθόν, την αυτοεικόνα της και την εικόνα που προβάλει προς τα έξω, πάνω σε ιστορικές και φιλοσοφικές βάσεις για την θεμελίωση των οποίων έχει εργαστεί ένα πλήθος γερμανών προφεσόρων, που επάξια φέρουν την ιδιότητα του οργανικού διανοούμενου, αλλά και διανοουμένων πρώτης γραμμής που ανήκουν σε διάφορες παραδόσεις με σοβαρότερη, τουλάχιστον γι’ αυτά τα ζητήματα εκείνων του κινήματος που φέρει την επωνυμία conservative revolution, ο διμέτωπος γερμανικός αγώνας κατά του φιλευθερισμού και του κομμουνισμού και οι ήρωές του είναι λίγο πολύ άγνωστοι στην Ελλάδα αν και μερικοί διανοούμενοι όπως πχ ο Σπέγκλερ, ο Χάιντεγκερ και Καρλ Σμιτ ήταν ή είναι γνωστοί.

Ο αγώνας μας απέναντι στον βαθύ θα έλεγα δομικό συντηρητισμό της Γερμανίας είναι και αυτός διμέτωπος. Από την μία το μέτωπο απέναντι στην πολύπειρη ελληνική ολιγαρχία που έχει ανάγει τον ενδοτισμό σε θεμέλιο της ταξικής της στρατηγικής και από την άλλη ο αγώνας ενός λάου που φέρει εγχάρακτο στην ιστορική του ιδιοπροσωπία το διακύβευμα της δημοκρατίας.

Τουλάχιστον δύο φορές το διακύβευμα αυτό έλαβε παγκόσμια χαρακτηριστικά, την μία στην αρχαία του εμφάνιση και την άλλη στην νεότερη εποχή με το εγχείρημα της επανάστασης του 1821 που κράτησε άσβεστη την φλόγα του 1789, ακριβώς 5,5 χρόνια μετά την υπογραφή της Ιεράς Συμμαχίας (Παρίσι, 26/9/1815) από τους αυτοκράτορες της Αυστρίας, της Ρωσίας και τον βασιλιά της Πρωσίας.
http://www.napoleon-series.org/research/government/diplomatic/c_alliance.html

Ο αγώνας απέναντι στον Γερμανικό συντηρητισμό στην εποχή των μνημονίων και των Γερμανικών αποστολών στην Ελλάδα, (βλέπε:http://www.griechenland.diplo.de/Vertretung/griechenland/el/Startseite.html ) χρειάζεται ή ίσως καλύτερα αποτελεί πρόκληση για μια βαθύτερη φιλοσοφική θεμελίωση και αποτελεί αφορμή για στοχασμό μακράν πέραν των λογιστικών υπολογισμών και της αναγωγής της ελληνογερμανικής διαμάχης σε ζήτημα επιλογής ανάμεσα σε πλειοδοτική ή μειοδοτική διαδικασία.

Από την άλλη όσοι Έλληνες διανοούμενοι θέλουν να κριθούν στο μέτρο των καιρών σίγουρα δεν μπορούν να το πετύχουν με τελετές απονομής διδακτορικών επί τιμή, πέραν τούτου, τα συμβεβηκότα, όπως ο πνευματικός δεσμός μεταξύ του εισηγητή Έλληνα καθηγητή και του προτεινόμενου Γερμανού, ή η τελετή απονομής διδακτορικού με όρους «κρυφού σχολειού» για την αποφυγή νέων εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, ελάχιστη σημασία έχουν.

1.Η σπουδή του Richter να χρησιμοποιεί άλλο τίτλο στα Γερμανικά και άλλο στα Ελληνικά αποτελεί ίσως το βασικότερο επιχείρημα σχετικά με την «ειλικρίνεια» των προθέσεων του.

Ο Γερμανικός τίτλος: Operation Merkur: Die Eroberung der Insel Kreta im Mai 1941, που σημαίνει Επιχείρηση Ερμής: η κατάκτηση της νήσου Κρήτης τον Μάιο του 1941,
Ελληνική μετάφραση: Η Μάχη της Κρήτης (βλέπε το άρθρο του καθηγητή Μιχάλη Πασχάλη,http://www.cretalive.gr/opinions/view/den-einai-dunaton-enas-istorikos-na-kataggelei-tous-laous-gia-na-dikaiwsei/207360 )

Ο Μάρκος Χάριτος δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας ενώ δημιουργικά κινείται στον χώρο των οπτικών τεχνών και της ποίησης.

Πηγή άρθρου: http://new-deal.gr/

http://new-deal.gr/%ce%b7-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-heinz-richter/#ixzz3O8I2wPIP