Ελλωτίς

Ελλωτία το λατρευτικό όνομα της ευρώπης στην Κρήτη

Στην ακτή της Σιδώνας, ένας ταύρος προσπαθούσε να μιμηθεί το ερωτικό γουργούρισμα. Ήταν ο Δίας, ένα ρίγος τον διαπέρασε, ο Έρωτας του ανέβαζε στη ράχη τη νεαρή Ευρώπη. Ύστερα , ο άσπρος ταύρος ρίχτηκε στη θάλασσα, αλλά κράτησε το επιβλητικό του σώμα αρκετά έξω από το νερό για να μη βραχεί η νέα. Η Ευρώπη, τρέμοντας, είχε αρπάξει ένα από τα μακριά κέρατα του ταύρου για να κρατηθεί.
Η ήπειρος στην οποία ζούμε πήρε το όνομά της από την κόρη του Αγήνορα Ευρώπη. Η ονομασία Ευρωπαϊκή Ένωση, το νόμισμα ευρώ κ.λ.π. έχουν την ίδια προέλευση

Κάποτε στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, κάτω από τα παράλια της Μ. Ασίας, που αργότερα ονομάστηκε Φοινίκη, ζούσε ο βασιλιάς Αγήνορας, που ήταν γιος της Λιβύης και του Ποσειδώνα. Ο Αγήνορας είχε έρθει από την Αίγυπτο. Παντρεύτηκε την Τηλέφασσα με την οποία απόκτησε τρεις γιους, τον Κάδμο, τον Φοίνικα και τον Κίλικα, και μια κόρη , την Ευρώπη. Η Ευρώπη καθώς μεγάλωσε έγινε πανέμορφη και ο Δίας σαγηνεύτηκε από την ομορφιά της, την ερωτεύτηκε και βάλθηκε να την αποκτήσει.

Κάποια μέρα η βασιλοπούλα, Ευρώπη  μαζί με τις συντρόφισσες της πήγαν να μαζέψουν άνθη στο λιβάδι, κοντά στις εκβολές του ποταμού, που ΄χυνε τα νερά του στη σμαραγδένια θάλασσα.

Τότε ήταν, που αποφάσισε ο γιος του Κρόνου, Δίας, να την κάνει δικιά του. Για να μη την τρομάξει μεταμορφώθηκε σ’ έναν θαυμαστό ταύρο. Εμφανίστηκε στο λιβάδι ο ξανθός ταύρος, που το μαλαματένιο τρίχωμά του λαμπύριζε στο φως του ήλιου, Τα χρυσά του κέρατα ανταύγιζαν καμπυλωτά, σαν μισοφέγγαρα, που παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα. Ο πανώριος τούτος ταύρος λαφροπερπατώντας πλησίασε την κορασιά. Η Ευρώπη, θαμπωμένη από τη θωριά του ζώου, σταύρωσε τα χέρια της πάνω στο ανέγγιχτο στήθος της και θαύμαζε το σιγανό κι ανάλαφρο περπάτημά του, που ήταν σαν να μην άγγιζε τη γη. Οι συντρόφισσές της περιτριγύρισαν τον ταύρο και βάλθηκαν καλοσυνάτα να του χαϊδεύουν Αυτός σίμωσε την Ευρώπη, , γουργουρίζοντας από ηδονή κι αγαλλίαση, γονάτισε νωχελικά και ξάπλωσε στα πόδια της όμορφης, πιότερο κι από νεράϊδα, κορασιάς, πάνω στο απαλό χορτάρι. Mε το βλέμμα ήταν σαν να της ζητούσε να καθίσει στη ράχη του κι εκείνη γελώντας ανέμελα μπήκε στον πειρασμό και κάθισε στην φαρδιά του ράχη. Σαν είχε αυτό, που τόσο πολύ ποθούσε, πετάχτηκε μονομιάς ο ταύρος και βάλθηκε να τρέχει προς τη μεριά της θάλασσας. Μπήξανε τις φωνές τρομαγμένες οι κοπέλες, μα του κάκου, γιατί ο χρυσοκέρατος ταύρος-Δίας έσχιζε ήδη τα σμαραγδένια νερά της θάλασσας,. Πετούσε πάνω της, γοργός σαν άνεμος. Πανικόβλητη η Ευρώπη κοίταξε προς τη χρυσή ακτή, άπλωσε το χέρι της προς τις συντρόφισσες, ζητώντας βοήθεια, ενώ με το άλλο γαντζώθηκε στο κέρατο του ταύρου. Αυτός κολυμπούσε σαν δελφίνι και τα κύματα παραμέριζαν μπροστά του.

κατέληξε στης Κρήτης τα δαντελωτά αφροστεφανωμένα ακρογιάλια. Και πού θα μπορούσε να πάει ο μέγιστος των θεών, παρά στον τόπο, που πιότερο είχε δικό του, εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε βυζαίνοντας το γάλα της Αμάλθειας;

Στην Κρήτη, ο Δίας ενώθηκε με την Ευρώπη στη δεντρόφυτη Γόρτυνα, πλάϊ στον ποταμό Ληθαίο.

 κάτω από ένα χιλιόχρονο φουντωτό πλάτανο, που από τότε δεν έχασε ποτέ τη φυλλωσιά του.

. Ο τρανότερος των θεών, κατά τον “ιερό γάμο”, πρόσφερε στην αγαπημένη του τρία μοναδικά δώρα : έναν χάλκινο γίγαντα, τον Τάλω, που προστάτευε όχι μόνο τον έρωτά του, μα ολάκερη την Κρήτη, ένα χρυσό σκύλο, που κανένα θήραμα δεν μπορούσε να του ξεφύγει και μια φαρέτρα με βέλη, που ποτέ τους δεν αστοχούσαν.

Καρπός αυτού του θεϊκού έρωτα ήταν να γεννηθούν τρεις γιοι, ο Μίνωας, ο Ροδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας.

Η Ευρώπη παράμεινε σε όλη τη ζωή της στην Κρήτη και η φήμη των γιων, που ήσαν μεγαλοδύναμοι και σοφοί, απλώθηκε στον κόσμο όλον

 ● Στην Κρήτη τότε βασίλευε ο Αστέριος ή Αστερίων. Η καταγωγή του κράταγε από τον Δευκαλίωνα. Γιός του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, που είχε γιο τον Δώρο κι αυτός τον Τέκταμο. Ο Τέκταμος παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα, από την οποία απόχτησε τον Αστέριο, κι εγκαταστάθηκε στην Κρήτη. Αφού ο βροντορίχτης Δίας χάρηκε την αγάπη και την ομορφιά της βασιλοκόρης Ευρώπης, μετά την πάντρεψε με τον Αστέριο. Ο βασιλιάς Αστέριος σεβάστηκε το σμίξιμο της βασιλοκόρης με το νεφεληγερέτη Δία και δεν έκανε παιδιά από την Ευρώπη, ούτε όμως είχε κάνει νωρίτερα παιδιά. Έτσι υιοθέτησε τα παιδιά του βασιλοθεού Δία και τα αγάπησε σαν δικά του. Τα ανέθρεψε όπως τους άρμοζαν, σαν βασιλογιούς και συνάμα γιους του θεού και σαν γέρασε τους άφησε το βασίλειό του. 

Όταν πέθανε η Ευρώπη, την τίμησαν θεοί κι άνθρωποι και προς τιμή της έδωσαν στην ήπειρο, που εγκαταστάθηκε, το όνομά της. Τη λάτρεψαν δίνοντάς της το όνομα Ελλωτίς ή Ελλωτία και στη γιορτή για χάρη της, τα Ελλώτια, που ήταν χαράς γιορτή γιατί ανασταινόταν η φύση, έπλεκαν πάνω στο άγαλμά της στεφάνια γύρω από τους μηρούς της.

● Το όνομα της Ευρώπης, της πλατυμέτωπης, μας παραπέμπει στη Σελήνη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ονόματα της μητέρας της Τηλέφασσας, που φέγγει από μακριά, της νύφης της Πασιφάης, που φέγγει σε όλους και της εγγονής της Φαίδρας. Όλες οι ηρωίδες του κρητικού μύθου, όπως η Αριάδνη και η Βριτόμαρτις ή Δίκτυννα έχουν ονόματα, που μας ανάγουν στον λατρευτικό κύκλο της Άρτεμης, δηλαδή αναφέρονται στη Σελήνη. Το λατρευτικό όνομα της Ευρώπης, Ελλωτίς ή Ελλωτία, που στα φοινικικά το εξηγούν ως παρθένος, συνδέεται με το σέλας και τη Σελήνη. Ας μη ξεχνάμε πως η Άρτεμη ήταν ορκισμένη παρθένα.

  

Κάποιοι θεωρούν αυτά τα πρόσωπα με τα ονόματά τους πως είναι προσδιορισμένα από τη λατρεία της φοινικικής Αστάρτης, η οποία εξελίχθηκε στην ελληνική Άρτεμη. Έτσι η μεταφορά της Ευρώπης από την Σιδώνα στην Κρήτη, πάνω στη ράχη του ταύρου, πιθανόν, να υποδηλώνει το δρόμο που ακολούθησε η διάδοση της λατρείας της Αστάρτης. Ίσως να μην καθόλου τυχαίο ότι στα ιστορικά χρόνια λάτρευαν στη Σιδώνα την Ευρώπη- Αστάρτη, που είχε δικό της ναό.

Οι ταύροι συνδέονται με τους μύθους της Κρήτης και τις τελετουργίες τους. Ο ταύρος έχει κεντρικό ρόλο στο μύθο του Μίνωα, του Δαίδαλου, της Πασιφάης, του Μινώταυρου, του Λαβύρινθου, της Αριάδνης, του Ανδρόγεου. Τον συναντάμε στα “ταυροκαθάψια” (*3) και στα ασημένια κρανία ταύρων, απ’ όπου οι Κρήτες μετελάμβαναν το αίμα του ζώου ή κρασί, το οποίο συμβόλιζε το αίμα του. 

 Ταυροκαθάψια: ( ταύρος + καθάπτομαι ). Τον όρο αυτό συναντούμε σε επιγραφές και σε σχολιαστές της αρχαιότητας και είναι συνώνυμος της ταυροπαιδιάς, δηλ. των αγωνισμάτων με ταύρους, που διεξάγονταν σε θρησκευτικές, συνήθως, γιορτές.Τα πολυάριθμα ευρήματα ανασκαφών, που μας δείχνουν την διεξαγωγή ταυροκαθαψίων κατά τη μινωική εποχή ( 3η και 2η π.χ. χιλιετία ) μας οδηγεί στο να θεωρήσουμε την Κρήτη ως πατρίδα των ταυροκαθαψίων στο χώρο της Μεσογείου.

αποσπάσματα απο την ιστοσελίδα 

http://vagiablog.blogspot.com/2010/02/blog-post_7962.html