Αληθινά πόσο θαυμαστό μοιάζει, αν αναρωτηθεί κανείς, πως γίνεται; μέσα από μια μακραίωνη και εντονότατη πολυπολιτισμική πίεση, και όχι μόνο, που υφίσταται αυτή η γωνιά του κόσμου ανάμεσα από τις συμπληγάδες Ανατολής, Δύσης.
Ενόσω ακρωτηριασμένη βρίσκεται υπό διαρκή απειλή από τις ορδές του επεκτατικού ισλαμισμού από την μια. Αλλά και την καθολικά συντριπτική υπεροχή της ήδη προ πολλού εκσυγχρονισμένης Δύσης, σε ρόλο ποδηγέτη, από την άλλη.
Το πώς; τελικά αυτός ο γεωπολιτικά συμπιεσμένος τόπος, πραγματικό αμόνι στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, όχι μόνο δεν συνθλίβεται και δεν κονιορτοποιείται αλλά διαρκώς καταφέρνει να γεννά κι από τους αιώνες να αναγεννάτε.
Αντί υστερόγραφου:
Ευσεβείς πόθοι για περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις, αλλά επειδή δεν ζούμε στην εποχή του ρομαντισμού, δεν μπορώ να μην λαβαίνω υπόψη την κρατούσα τάση της περιρρέουσας ιστορικής αντίληψης.
Με μια διαφορετική ανάγνωση των πραγμάτων, υπό τους όρους του σύγχρονου ορθολογικού ρεαλισμού, και κάτω από τα αντικειμενικά πλαίσια, που πλέων εύκολα αντιλαμβανόμαστε όλοι, το πόσο πολύ έχουμε ξεδοντιαστεί, θα αρκούσε πλέων δυστυχώς να ειπωθεί, ότι αν βρεθεί ανάμεσα στην σύγκρουση των βουβάλων, τότε όσο μικρότερο είναι το βατράχι τόσο το καλλίτερο για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως