ΤΑ «ΑΦΟΡΗΤΑ» ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ

ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

(ΣυνεντεύξειςΑπό την εκπομπή Αντιθέσεις του  δημοσιογράφου Γιώργου  Σαχίνη στην Κρήτη TV  ) 

Συνέντευξη του πανεπιστημιακού διεθνολόγου Δημήτρη Κιτσίκη

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΖΛ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ 

Συνέντευξη του πανεπιστημιακού -  συγγραφέα  Ιωάννη Μάζη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΙΤΣΙΚΗΣ      http://www.idkf.gr/index.php?lang=el

                                             Ἐνδιάμεση Περιοχή

Ἡ  εὐρασιατικὴ ἤπειρος, τῆς ὁποίας ἡ Εὐρώπη δὲν εἶναι παρὰ μία ἀπὸ τὶς  πολλὲς χερσονήσους, διαιρεῖται, λόγῳ χιλιετοῦς ἱστορίας, σὲ τρεῖς  μεγάλες πολιτισμικὲς περιοχές : α) τὴν Δύση ἤ Δυτικὴ Εὐρώπη, ποὺ  περιλαμβάνει ἐπιπλέον σήμερα, τὴν Βόρειο καὶ Νότιο Ἀμερική, τὴν  Αὐστραλία καὶ τὴν Νέα Ζηλανδία· β) τὴν Ἀνατολὴ ἤ Ἄπω Ἀνατολὴ ποὺ  περιλαμβάνει τρεῖς χερσονήσους : Ἰνδία, Νοτιοανατολικὴ Ἀσία (μὲ τὴν  Ἰνδονησία), Κίνα (μὲ τὴν Κορέα καὶ τὴν Ἰαπωνία)· γ) τὴν Ἐνδιάμεση  Περιοχή (στὸν χάρτη τῆς Εὐρασίας, σὲ γκρίζο φόντο) ποὺ εὑρίσκεται μεταξὺ  Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. 

(Δημ. Κιτσίκη, Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας στὸν Κ' αἰῶνα, Γ' ἔκδοση, Ἀθήνα, Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας, 1998, σ.42)

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΖΗΣ    http://www.geo-mazis.gr/

Προσωπική ιστοσελίδα Καθηγητού Ιωάννου Θ. Μάζη, Φιλοσοφική Σχολή,Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών,Εθνικό  Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

 “Γεωπολιτική σκακιέρα” 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο πρόλογος για το βιβλίο “Γεωπολιτική σκακιέρα”  του υποστράτηγου ε.α. Νίκο Καρατουλιώτη.  
του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
… Στην ιστορία, οι μεταβατικές περίοδοι είναι και οι πιο ρευστές. Γι αυτό χρειάζονται μεγάλη προσοχή. 
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, ακέφαλη από ισχυρή πολιτική, οικονομική και πνευματική ηγεσία.
Διεθνώς, αναπτύσσεται μια ισχυρή τάση αποδόμησης των εθνικών κρατών και της κυριαρχίας τους προς όφελος της νέας οικονομίας που έχει ως αιχμή τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ασφυκτιά στα εθνικά σύνορα και αναζητά ευρύτερες κρατικές συσσωματώσεις για να μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Και η αναζήτηση αυτή προϋποθέτει την αποδόμηση των εθνικών κρατών.
Σ αυτήν την κρίσιμη περίοδο, όπου όλα στην περιοχή μας επαναπροσδιορίζονται γεωπολιτικά, η χώρα βρίσκεται στη χειρότερη οικονομική κατάσταση με καταλυτικές συνέπειες στο κύρος και την ισχύ της.

ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΩΝ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ 

Ιστορικά, το ζήτημα της ενέργειας αποτέλεσε πολλές φορές αιτία πολύχρονων και αιματηρών πολέμων.
Όπως επισημαίνει και ο συγγραφέας στο βιβλίο του, η ασφυξία που ένοιωθε το γερμανικό κεφάλαιο και η προσπάθεια της Γερμανίας να αναζητήσει ενεργειακούς πόρους στη Μέση Ανατολή, ήταν η αιτία που η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και για μια κατηγορία ιστορικών, Πρώτος και Δεύτερος Πόλεμος, αποτελούν μια συνέχεια ως προς το υπόβαθρο που τους προκάλεσε, κάτι που τους κάνει να υποστηρίζουν πως, ουσιαστικά, ο πόλεμος ήταν ένας Μεγάλος Πόλεμος που οδήγησε την ανθρωπότητα στον όλεθρο.
Και σήμερα, αν εξετάσει κανείς τους βαθύτερους λόγους που διεξάγονται οι πόλεμοι, αραβοϊσραηλινός τη δεκαετία του 70, ο πρώτος πόλεμος του κόλπου αρχές του ’90, ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, όλοι, συνδέονται κατά κάποιον τρόπο με το πετρέλαιο και τα συμφέροντα των εταιριών. Άλλωστε, την πολιτική αυτή αναλύει ήδη από το 1987 στο βιβλίο του: «η μεγάλη σκακιέρα», ο αμερικανός γεωπολιτικός και Σύμβουλος Ασφαλείας του προέδρου Κάρτερ, Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι, μια από τις εμβληματικές προσωπικότητες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μια προσεκτική ανάλυση της αμερικανικής πολιτικής αλλά και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ρωσίας, της Κίνας, κλπ. οδηγεί στη διαπίστωση μιας προσπάθεια εξασφάλισης και εκμετάλλευσης ενεργειακών αποθεμάτων.
Δεν πρέπει να προκαλέσει έκπληξη αν, αύριο, αποδειχθεί με δημόσια έγγραφα ότι η περίφημη αραβική άνοιξη ενθαρρύνθηκε και υποκινήθηκε από δυνάμεις που για γεωπολιτικούς γεω-ενεργειακούς λόγους επεδίωξαν μια αλλαγή των καθεστώτων στα οποία η άνοιξη αυτή εκδηλώθηκε. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει πως τα εκατομμύρια ανθρώπων που διαδήλωσαν με αιτήματα την ελευθερία και την πρόοδο των χωρών τους ήταν ενταγμένα στη διεθνή αυτή σκοπιμότητα. Αλλά ότι, ο διεθνής παράγων γνωρίζει να εκμεταλλεύεται το στοιχείο εκείνο που θα είναι αποτελεσματικό για τον ίδιο αλλά θα συνεγείρει και τις κοινωνίες στις οποίες αναφέρεται…
…Το 1973 με το ξέσπασμα του αραβο-ισραηλινού πολέμου, οι αραβικές χώρες μέλη του ΟΠΕΚ, μετατρέπουν το πετρέλαιο σε διαπραγματευτικό όπλο και επιβάλλουν εμπάργκο στις ΗΠΑ και την Ολλανδία, για την απροκάλυπτη υποστήριξή τους προς το Ισραήλ. Οι τιμές εκτινάχθηκαν στα ύψη και από 3 δολάρια το βαρέλι, το 1973, έφθασαν στα 20, το Μάρτιο του 1974. Η Ευρώπη εισήλθε στον προθάλαμο της ενεργειακής αβεβαιότητας …
Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε, αφού, εκτός από την ενέργεια αυτήν καθ αυτήν, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέδεσαν και το νόμισμά τους και κατά συνέπεια την οικονομία τους με τις εμπορικές πράξεις που έχουν σχέση με την αγορά της ενέργειας. Τόσο οι ενεργειακές αγοραπωλησίες, όσο και τα αποθεματικά των κρατών ήταν σε δολάρια, κάτι το οποίο εξυπηρετούσε τις ΗΠΑ. Σε οποιαδήποτε κρίση, δεν είχαν παρά να κόψουν νέο νόμισμα και να διαχύσουν τη δική τους κρίση σε άλλα κράτη.
Αυτό το αμερικανικό προνόμιο στο οποίο αναφέρεται αναλυτικά και εύστοχα ο συγγραφέας άρχισε να αμφισβητείται με την καθιέρωση και λειτουργία του ευρώ. Όποιος, όμως, ηγέτης πετρελαϊκής χώρας, τόλμησε να προβεί σε αγοραπωλησίες με βάση το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα, ή διαπραγματεύτηκε τα ενεργειακά του αποθέματα με εταιρείες που δεν είχαν την έγκριση της υπερδύναμης, βρήκε οικτρό τέλος.
ΤΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
…Ηεπίδειξη δύναμης και η προβολή ισχύος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματική διαχείριση των ενεργειακών υποθέσεων και όποιος δεν την διαθέτει, γίνεται, έρμαιο και, απλός κομπάρσος, στο ενεργειακό παιχνίδι. Πρωταγωνιστής στο παιχνίδι αυτό είναι και πάλι οι ΗΠΑ αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που διεκδικούν κάποιο σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό ρόλο. Τίποτε δεν χαρίζεται και τίποτε δεν κρατιέται, αν δεν μπορείς να το κρατήσεις. Το παιχνίδι είναι σκληρό και ο πλέον αδύναμος θα υποστεί τις συνέπειες του αδήριτου νόμου της εξέλιξης.
Σε ό,τι αφορά την περιοχή μας, βρίσκεται στην περίμετρο της «καρδιάς της γης», της Heartland, και είναι εδώ όπου κατά τη γεωπολιτική θεωρία συμβαίνουν όλες οι ταραχές για να ελεγχθεί η Ευρασία. Είναι μέρος της αποκαλούμενης Rimland.
Η αγγλοσαξωνική γεωπολιτική προσέγγιση ήταν ο αποκλεισμός της «κεντρικής γης», δηλαδή, της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας και της τέως Σοβιετικής Ένωσης, σημερινής Ρωσίας, από τις θερμές θάλασσες. Μόνο που σήμερα τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα.
Ο ΠΑΡΑΓΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Η συνεργασία Γερμανίας και Ρωσίας ήταν και θα είναι πάντοτε ένας από τους μεγάλους εφιάλτες της Αμερικής. Και η συνεργασία αυτή, παρά τις προσπάθειες και τις απειλές της Ουάσιγκτον επήλθε, προσώρας, στον ενεργειακό τομέα. Ο Bόρειος αγωγός, ο North Stream, είναι γεγονός. Η Ρωσία, έκανε ένα ακόμη, σημαντικό βήμα στην εξάρτηση της Ευρώπης από τα ενεργειακά της αποθέματα και τους αγωγούς της και η Γερμανία, προμηθεύτηκε, σχετικά φθηνή, ενέργεια για τις απαιτήσεις της βιομηχανίας της.
Αλλά, το πρόβλημα ΗΠΑ -Γερμανίας, είναι συνθετότερο. Είναι ευδιάκριτη μια υποδόρεια αντιπαράθεση που έχει ως βάση τον οικονομικό δυναμισμό της Γερμανίας και της τάσης αυτονόμησής της από την Αμερικανική ηγεμονία.
Ο άλλος αγωγός, ο Nότιος, ο South Stream, έχει να αντιμετωπίσει και πάλι την αρνητική επιμονή των ΗΠΑ αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει μια Γερμανία για να εργασθεί μεθοδικά, επίμονα, αποτελεσματικά και χωρίς φοβίες. Ελλάδα και Βουλγαρία, αποτελούν ευάλωτες κρατικές οντότητες που συντάσσονται, απολύτως, με τη βούληση της Ουάσιγκτον, ακόμη και σε βάρος των εθνικών τους υποθέσεων. Και αυτό έχει επιπτώσεις και στο βάθος της κρίσης την οποία διέρχεται, τουλάχιστον, η χώρα μας…
Το αμερικανικό επιχείρημα περί αποφυγής μονομερούς ενεργειακής εξάρτησης Ελλάδας και Ευρώπης από τη Ρωσία θα είχε ενδιαφέρον αν, η ίδια η Ουάσιγκτον, δεν επεδίωκε την μονομερή εξάρτηση της Ευρώπης από αγωγούς που διέρχονται από την Τουρκία. Και το ερώτημα, τώρα, είναι: θα δεχθεί η Ευρώπη μια τέτοια μονομερή εξάρτηση; Θα δεχθεί να γίνει ενεργειακό υποχείριο της Άγκυρας, έστω και αν ένα μέρος των ενεργειακών της αναγκών, κυρίως της Γερμανίας, εξασφαλίζεται από τον αγωγό του Βορείου ρεύματος;
ΤΟΥΡΚΙΑ
Η Τουρκία, αναπτύσσει στην περιοχή μια πολύπλευρη εξωτερική πολιτική που αποσκοπεί να την καταστήσει περιφερειακή δύναμη. Το αν θα το πετύχει ή όχι παραμένει, ακόμη, αβέβαιο. Αντί να εξαλείψει τα προβλήματά της με τις γειτονικές της  χώρες, κατά το δόγμα Νταβούτογλου, η Τουρκία, όχι μόνο βρίσκεται σε μικρή ή μεγαλύτερη αντιπαράθεση με τις χώρες αυτές, αλλά, και έχει εμπλακεί σε δύο μέτωπα από τα οποία δύσκολα θα απεμπλακεί. Το ένα είναι το κουρδικό και το άλλο η Συρία. Και τα δύο αποτελούν μεγάλους παράγοντες αστάθειας για την Τουρκία, και η προσπάθεια για οποιαδήποτε επίλυσή τους, θα σημάνει μεγάλες αλλαγές και στον χάρτη της περιοχής αλλά και αλλαγές στη φύση του τουρκικού κράτους.
Βεβαίως, οι εξοπλισμοί και οι αμυντικοί προσανατολισμοί της Τουρκίας αποσκοπούν σε ευρύτερη πολιτική στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Δεν είναι σίγουρο αν η Τουρκία θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο της ή θα πέσει θύμα μιας προσωρινής επιτυχίας της, κυρίως οικονομικής, η οποία, ωστόσο, βασίζεται σε πήλινα πόδια. Τα τελευταία οικονομικά δεδομένα είναι ανησυχητικά.
Ούτε  το Ιράν, ούτε η Αίγυπτος θα επιτρέψουν στην Τουρκία να κυριαρχήσει στον μουσουλμανικό κόσμο ή στη γεωγραφική περιοχή που επιδιώκει. Αλλά και οι αμυντικοί προσανατολισμοί της που αποβλέπουν σε μια μεγαλύτερη απεξάρτηση από τις διεθνείς αμυντικές αγορές, μπορεί να αποτελέσουν αιτία δυσαρέσκειας του διεθνούς παράγοντα ώστε να ακολουθήσει μια περισσότερο ισορροπημένη πολιτική στην περιοχή.
Οι Κούρδοι είναι μια οντότητα η οποία έχει ήδη δημιουργήσει το πρόπλασμα ενός κράτους στο βόρειο Ιράκ, έχει προκεχωρημένες θέσεις στη Συρία και έντονη παρουσία στην Τουρκία, από την οποία, το ελάχιστο που διεκδικεί είναι ένα είδος αυτονομίας. Η δημιουργία κουρδικού κράτους εξυπηρετεί και τα αμερικανικά και τα ισραηλινά συμφέροντα.
Στην Τουρκία, ακόμη και αν διευθετηθεί, κατά κάποιον τρόπο, το θέμα της συνύπαρξης με τους Κούρδους, θα υπάρξουν τουρκικές υποχωρήσεις που θα καθιστούν τον κουρδικό παράγοντα συστατικό στοιχείο της τουρκικής δημοκρατίας. Η Ελλάδα θα πρέπει, στο πλαίσιο της διεθνούς πρακτικής και χωρίς να επισύρει κατηγορίες εις βάρος της, να βελτιώσει τις σχέσεις της με τους Κούρδους γενικότερα. Τα οφέλη από μια τέτοια πολιτική θα είναι σημαντικά και σήμερα και αύριο, ακόμη και στη διαμόρφωση τουρκικής πολιτικής.
Αποτελεί, δυστυχώς, μεγάλη παράλειψη το γεγονός ότι δεν υπάρχει ελληνική παρουσία στην πρωτεύουσα του Ιρακινού Κουρδιστάν, παρουσία που θα ενίσχυε οικονομικά και πολιτικά την Ελλάδα.
Η Τουρκία έχει δείξει ότι δεν καταλαβαίνει πολύ από διπλωματικούς ελιγμούς πολιτικής ήπιων τόνων και πως το μόνο που υπολογίζει είναι ο διεθνής συσχετισμός και η αποφασιστικότητα της άλλης πλευράς.
 Δεν έχει τις δυνατότητες να υποστηρίξει ούτε οικονομικά, ούτε στρατιωτικά τα μεγάλα «ανοίγματα» της εξωτερικής της πολιτικής. Όχι μόνο τα αδιέξοδα της πολιτικής της αλλά και τα οικονομικά της δεδομένα αρχίζουν και γίνονται ανησυχητικά.
Παρόλα αυτά αναπτύσσει μια έντονη διπλωματική δραστηριότητα στις μεσογειακές χώρες και κυρίως προς την κατεύθυνση των αραβικών χωρών που βρίσκονται σε φάση δυναμικής μετάβασης ώστε να διασφαλίσει τα συμφέροντά της ακόμη και σε βάρος της Ελλάδας.
Το παιχνίδι που παίζεται είναι πολύπλοκο και απαιτεί μια ανάλογη κινητοποίηση και της ελληνικής πλευράς.
Οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία παραμένουν σε ένα σημείο δυναμικής ισορροπίας. Η ισορροπία κινδυνεύει να ανατραπεί προς την πλευρά της Άγκυρας η οποία ενισχύει την άμυνά της και διαμορφώνει σχέσεις με βαλκανικές χώρες με κύριο χαρακτηριστικό μια δυναμική αντιπαλότητα προς την Ελλάδα.
Η Ελλάδα πρέπει να ξεπεράσει και τα φοβικά της σύνδρομα και την εσωστρέφεια που της προκάλεσε η κρίση. Μπορεί να έχει παρουσία στην περιοχή και θα πρέπει να το επιδιώξει.
 ΕΛΛΑΔΑ- ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Ή ελληνική πολιτική στη Μέση Ανατολή χαρακτηρίστηκε, τα τελευταία χρόνια, από τη συνεργασία με το Ισραήλ. Η συνεργασία αυτή δεν φαίνεται να δημιούργησε, προς το παρόν, προβλήματα με τις Αραβικές χώρες. Η όποια απουσία της Ελλάδας από την άσκηση αραβικής πολιτικής έχει τις ρίζες της στην περίοδο των κυβερνήσεων Σημίτη και δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Η Συνεργασία με το Ισραήλ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, διότι οι ελληνο-αραβικές σχέσεις δεν πρέπει να διαταραχθούν επ ουδενί. Μπορεί, ωστόσο, να αναπτυχθούν οι ελληνο-ισραηλινές σχέσεις στη βάση κοινών συμφερόντων, οικονομικών και γεωπολιτικών. Αποτελεί επιθυμία και της ισραηλινής πλευράς, η ανάπτυξη των διμερών σχέσεων χωρίς να ετεροπροσδιορίζονται, είτε από την Τουρκία, είτε από άλλους παράγοντες.
 Οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, μελλοντικά, θα αποκλίνουν σε ορισμένους τομείς (κουρδικό κράτος, κουρδικός παράγον, αραβική πολιτική) αλλά υπάρχουν και τομείς στους οποίους θα συγκλίνουν. Ιδιαιτέρως, αν στην Άγκυρα και κυρίως στους διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής του περιβάλλοντος του τούρκου πρωθυπουργού, γίνει σαφές κάποια στιγμή ότι η Τουρκία δεν μπορεί να ηγηθεί, όπως θα ήθελε, του μουσουλμανικού κόσμου.
Στρατηγική επιλογή της Τουρκίας είναι να αποτελέσει το κέντρο διέλευσης όλων των ενεργειακών αγωγών στην περιοχή και αυτή η επιλογή μπορεί να αναγκάσει την Τουρκία να κάνει κάποιες υποχωρήσεις προς το Ισραήλ, για να πετύχει την ακύρωση του αγωγού Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας.
Η ύπαρξη και λειτουργία του αγωγού αυτού είναι υψηλής γεωπολιτικής σημασίας όχι μόνο για τις τρείς χώρες (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ) αλλά και για τη Δύση η οποία θα είχε συμφέρον από μια απεξάρτηση από τη διέλευση του αγωγού μέσω τουρκικού εδάφους.  Ο καθένας, όμως,  κρατά αυτά που μπορεί. Και, δυστυχώς, η Ελλάδα, αυτήν τη στιγμή δεν φαίνεται να σχεδιάζει και να υλοποιεί σχέδια που θα ήταν συμφέροντα και για την ίδια και για τις δυτικές χώρες. Έχει αφεθεί στο έλεος της τύχης.
Η ελληνική πλευρά θα πρέπει να επιδείξει αποφασιστικότητα  αλλάζοντας το πλαίσιο των συνομιλιών με την Άγκυρα με την ανακήρυξη της ΑΟΖ μετά  από διαβούλευση με ενδιαφερόμενα τρίτα κράτη, όπως έπραξε η Κύπρος.
Είναι λάθος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να φοβάται μήπως η Άγκυρα εγκαταλείψει τις συνομιλίες για την υφαλοκρηπίδα, που πολύ ανησυχούμε ότι δεν περιορίζονται μόνον εκεί.
Ανακήρυξη της ΑΟΖ και διεθνής ενεργοποίηση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών ώστε να υπάρξει η οριοθέτησή της με δεδομένο ότι και το σύμπλεγμα των νήσων γύρω από το Καστελόριζο διαθέτει τη δική του ΑΟΖ, πρέπει να αποτελέσει σταθερό και αποφασιστικό στόχο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Διαφορετικά, υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας.
ΠΙΕΣΕΙΣ
Ενώ το συμφέρον της χώρας είναι μια πολύπλευρη εξωτερική πολιτική σε έναν αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο, οι πάγιες διεθνείς εξαρτήσεις της υπαγορεύουν μια μονοδιάστατη πολιτική προς τη Δύση, η οποία, ευθύνεται εν πολλοίς και για τα σημερινά αδιέξοδά της. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ανοιχτής απειλής του διεθνούς παράγοντα, να μην πωληθεί η ΔΕΠΑ και η ΔΕΣΦΑ σε ρωσική εταιρία, όταν η πώληση αυτή φαίνεται η επικερδέστερη από πλευράς οικονομικής αλλά και ενεργειακής αναβάθμισης της Ελλάδας, η οποία, μέχρι σήμερα, διαδραματίζει τριτεύοντα ρόλο στον χάρτη των ενεργειακών ροών της περιοχής.
Το γεγονός έρχεται ως συνέχεια ενός άλλου εκβιασμού, του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, για την ακύρωση του οποίου, πρωταγωνίστησε, δυστυχώς, η τελευταία, αυτοδύναμη, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Οι πιέσεις αυτές δεν λειτουργούν, ούτε κατ ελάχιστον, προς όφελος της χώρας αλλά είναι εντεταγμένες σε ένα σχέδιο του διεθνούς παράγοντα όπου περιορίζεται και το δικαίωμά της να ανακηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Το γεγονός αυτό καταδεικνύεται και από τις τελευταίες, δημόσιες συστάσεις των ΗΠΑ, αλλά
και από τις αντιδράσεις κατά της ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ, όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά και από την αδύναμη Αλβανία. Η υπαγόρευση της πολιτικής και της στάσης των Τιράνων είναι προφανής. Οι αντιδράσεις αυτές ακολούθησαν προηγούμενες της Λιβύης σε μια ατυχή επίσκεψη του έλληνα ΥΠΕΞ.
ΚΥΠΡΟΣ-ΘΡΑΚΗ
Η Ελλάδα, έφερε την Κύπρο για τρίτη φορά στα πρόθυρα της διάλυσης. Η μια ήταν το 1974 με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η δεύτερη, με τις πιέσεις που ασκήθηκαν επί κυβερνήσεως Σημίτη για αποδοχή του Σχεδίου Ανάν και η τρίτη σήμερα. Η οικονομική κρίση της μεγαλονήσου οφείλεται εν πολλοίς και στην οικονομική κατάρρευση του Ελλαδικού κράτους.
Οικονομική κρίση, απουσία ευρωπαϊκού προσανατολισμού από τις Βρυξέλλες και επικράτηση δυνάμεων με πολιτική πλησιέστερη προς το σχέδιο Ανάν, αποτελούν ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια μιας κυπριακής δημοκρατίας που το τελευταίο διάστημα δεν ευτύχησε να περάσει τις καλύτερες πολιτικές στιγμές της. Και όλα αυτά παρά τη γεωπολιτική αναβάθμιση της μεγαλονήσου…
Στη Θράκη, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού.
Ιδιαιτέρως, η Αθήνα πρέπει να ενσκήψει με προσοχή στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας όπου η Άγκυρα «αλωνίζει» και διαμορφώνει σιγά σιγά τις προϋποθέσεις ενός νέου κυπριακού. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η Άγκυρα έχει εντάξει το θέμα της Θράκης σε υψηλής προτεραιότητας εξωτερική πολιτική.
Το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή, διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην υπονόμευση της ελληνικής κυριαρχίας στη Θράκη και θα πρέπει να εξετασθεί η σκοπιμότητα της παρουσίας του…
 Η Ελλάδα έχει τραγικές ιστορικές εμπειρίες και έχει αποκτήσει την αναγκαία πείρα ώστε να μπορεί να προβλέψει και να διαβλέψει τις προθέσεις άσπονδων φίλων της και να προφυλαχθεί. Η κατάληψη μέρους της Κύπρου και η Μικρασιατική καταστροφή αποτελούν τα τελευταία δραματικά επεισόδια αυτής της μακρόχρονης λυκοφιλίας. Τα ελληνικά συμφέροντα συνέπεσαν το 1920 με τις βλέψεις της Αγγλίας και της Γαλλίας και η Ελλάδα ενεπλάκη σε μια πολεμική σύρραξη, με τις δυνάμεις της να τελούν υπό των έλεγχο των συμμάχων. Όταν χρειάστηκε να εξυπηρετήσουν τα «συμμαχικά» συμφέροντα, «απλώθηκαν» στο μέτωπο και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τη λυσσώδη αντίσταση του Κεμάλ.
Ανάλογα λάθη δεν τα επιτρέπει η σημερινή συγκυρία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σήμερα, η βαθύτατη κρίση που διέρχεται η χώρα συνέπεσε με τα πιθανολογούμενα ενεργειακά αποθέματα στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο…
Η Ελλάδα είναι μια άκρως φιλειρηνική χώρα ενταγμένη απολύτως στις δομές της πολιτισμένης ανθρωπότητας αλλά η θέση της αυτή δεν μπορεί να υποστηριχθεί χωρίς κύρος και ισχύ. Δυστυχώς, και οι δύο αυτές προϋποθέσεις εκλείπουν σήμερα από το δυναμικό της χώρας…
Ομόνοια, εσωτερική σταθερότητα, εύρωστη οικονομία, ικανή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας είναι προϋποθέσεις εκ των ων ουκ άνευ για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε ως λαός και ως έθνος στη γωνιά αυτή της γης…
Και το συμπέρασμα του στρατηγού, το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο είναι πως το γεωπολιτικό τρίγωνο που προανέφερα είχε ειρήνη και ευημερούσε όσες φορές ο συνδετικός του κρίκος, η Μεσόγειος, συνέθετε λαούς και πολιτισμούς και δεν διαιρούσε.
Θεσσαλονίκη 10 Μαρτίου 2013
Παντελής Σαββίδης Δημοσιογράφος
http://www.anixneuseis.gr/?p=77758

Νέα ενεργειακά δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο

Νέα δεδομένα στη διαχείριση ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο δημιουργεί η υπογραφή, στη Λευκωσία, της ενεργειακής συνεργασίας Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, από τον Έλληνα υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιάννη Μανιάτη, τον Κύπριο υπουργό Ενέργειας, Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού, Γιώργο Λακκοτρύπη και τον Ισραηλινό υπουργό Υδάτων και Ενεργειακών Πόρων του Ισραήλ, Silvan Shalom.

Το μνημόνιο θα προβλέπει επίσης και τις παραμέτρους της συνεργασίας των τριών χωρών στην προστασία του περιβάλλοντος και στη διαχείριση των υδάτινων πόρων.

Συνεργασία και στο ρεύμα

Οι τρεις υπουργοί θα σήμερα, Πέμπτη, θα υπογράψουν το σχετικό μνημόνιο συνεργασίας, ενώ θα δοθεί στη δημοσιότητα και κοινή διακήρυξη αναφορικά με το υποβρύχιο καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος, συνολικής ισχύος 2000MW, που θα συνδέει την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ.

Το καλώδιο προβλέπεται να έχει μήκος 870 χιλιόμετρα και θα ποντιστεί 200 μέτρα κάτω από τη θάλασσα, με τα πρώτα 200 χιλιόμετρα να συνδέουν την Κύπρο με το Ισραήλ και τα υπόλοιπα 670χιλιόμετρα την Κύπρο με την Κρήτη. Σύμφωνα με τον Γιάννη Μανιάτη, το έργο εντάχθηκε πρόσφατα στα “Έργα Κοινού Ενδιαφέροντος” της ΕΕ κατόπιν ενεργειών της Ελλάδας και της Κύπρου, ενώ ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου είναι 1,5 δισ. ευρώ και τοχρονοδιάγραμμα του έργου προβλέπει την ολοκλήρωσή του μέσα στο 2016, ωστόσο ενδέχεται να πάει πιο “πίσω” καθώς με βάση το συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα το έργο θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει.

Έντονες διαβουλεύσεις

Η συμφωνία έρχεται σε μία περίοδο όπου βρίσκονται σε πλήξη εξέλιξη οι διαβουλεύσεις για τη διαδρομή που θα ακολουθήσει το φυσικό αέριο που έχουν τα τεράστια κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί στα δύο “οικόπεδα” του Ισραήλ και της Κύπρου. Οι ενεργειακές εταιρείες που έχουν συμφωνήσει για την εξόρυξη των κοιτασμάτων του Ισραήλ, όπως και οι ΗΠΑ, πιέζουν για την υιοθέτηση της οικονομικότερης λύσης του αγωγού μέσω Τουρκίας και Ελλάδας, ένα σενάριο με το οποίο δε συμφωνεί η Ελλάδα και δε συζητά η Κύπρος.

Ελλάδα και Κύπρος προκρίνουν τη λύση του αγωγού Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας, μια λύση στην οποία δεν είναι αντίθετο και το Ισραήλ, που δε θέλει να εξαρτάται σε αυτό το ζήτημα από την Τουρκία, καθώς οι σχέσεις των δύο χωρών δεν πέρασαν τις καλύτερες στιγμές τους τα τελευταία χρόνια, και παρότι έχουν σε ένα βαθμό εξομαλυνθεί απέχουν αρκετά από το να χαρακτηρίζονται ιδανικές.

Μέχρι να αποφασιστεί η τελική λύση μεταφοράς, σε πρώτη φάση οι εξαγωγές θα εκτελούνται απότερματικό σταθμό υγροποιημένου αερίου (LNG) που οι 3 πλευρές έχουν συμφωνήσει να κατασκευαστεί στο Βασιλικό της Κύπρου.

Σημειώνεται ότι η Ελλάδα εξετάζει το σενάριο της μεταφοράς του φυσικού αερίου και μέσω των εγκαταστάσεων που υπάρχουν στη Ρεβυθούσα, καθώς και το ενδεχόμενο το εν λόγω αέριο να τροφοδοτήσει τον αγωγό ΤΑΡ, ο οποίος θα μεταφέρει το φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας.

http://www.ergonblog.gr/2013/08/blog-post_9098.html

YΠΟΓΡΑΦΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Από 18 έως 20 Νοεμβρίου 2013, αντιπροσωπεία από το ΓΕΕΘΑ με επικεφαλής τον Διευθυντή της Διεύθυνσης Διεθνών Σχέσεων, μετέβη στο Ισραήλ με σκοπό τη συζήτηση και την υπογραφή του Προγράμματος Στρατιωτικής Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών για το έτος 2014.
http://www.geetha.mil.gr/index.asp?a_id=1716&nid=3056

 Το ιστολόγιο προσπαθεί να φιλοξενήσει όσο το δυνατόν περισσότερες διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις , χωρίς να ταυτίζεται κατά ανάγκη με όλες τις αναρτήσεις. Το ποιος θα δικαιωθεί  και ποιος όχι θα φανεί σε βάθος χρόνου,από το τι θα αποβεί προς όφελος η όχι της Ελλάδος,