Την 8η Μαΐου 1945 υπεγράφη στο Βερολίνο η άνευ
όρων παράδοση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στους συμμάχους θέτοντας έτσι
τέρμα στην αιματηρότερη στην ιστορία παγκόσμια σύρραξη που ξεκίνησε από τον
μεγαλοϊδεατισμό ενός παράφρονα ηγέτη.
Πριν από αυτά και μέχρι
τέλους Οκτωβρίου
του 1944 η υπόλοιπη Ελλάδα και το μεγαλύτερο μέρος της Κρήτης είχαν
ελευθερωθεί με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων που μόνο στην Κρήτη
συγκεντρώθηκαν σε μια μεγάλη περιοχή του τότε Νομού Χανίων όπου θα ήταν το
τελευταίο οχυρό των Ναζί στην Ευρώπη που θα απελευθερωνόταν.
Αυτό έγινε την με την παράδοση και των τελευταίων δυνάμεων του Γ’ Ράιχ, που υπεγράφη στη βίλα Αριάδνη στο Ηράκλειο. Από την προηγούμενη όμως ημέρα, διαισθανόμενος ο λαός των
Χανίων το τέλος του Γ’ Ράιχ, άρχισε τους ξέφρενους πανηγυρισμούς γιορτάζοντας
συγχρόνως με την Ανάσταση του Χριστού (ήταν δεύτερη ημέρα του Πάσχα) και την
ανάσταση των ανθρώπων της Κρήτης.
Από την 8η Μαΐου και ιδίως τη
10η του ίδιου μήνα, εκατοντάδες ήταν οι κρατούμενοι στις φυλακές Αγιάς,
καταδικασμένοι σε βαριές ποινές ή και σε θάνατο για την αντιστασιακή τους δράση
που απελευθερώθηκαν.
Την 11η Μαΐου φθάνει στα
Χανιά ο δήμαρχος της πόλης Ιωάννης Μουντάκης, ενώ τη 14η αναλαμβάνει
στρατιωτικός διοικητής Κρήτης και εγκαθίσταται στα Χανιά ο Γ. Φουντουλάκης.
Την 23η Μαΐου εισέρχονται στην πόλη των
Χανίων θριαμβευτικά τα πρώτα τμήματα του ελληνικού στρατού και πλήθος ανταρτών
από διάφορες ομάδες. Συμβαίνουν αρκετά επεισόδια που όμως καλύτερα να μην
αναφερθούμε σε αυτά γιατί δεν μας τιμούν μετά από τέσσερα χρόνια στυγνής
κατοχής. Την 24η Μαΐου εγκαθίσταται στα Χανιά, πρωτεύουσα της Κρήτης, ο
Μανούσος Βολουδάκης σαν πολιτικός διοικητής του νησιού. Την 27η Μαΐου τελείται
στη Μητρόπολη Χανίων μεγάλη δοξολογία για την απελευθέρωση και μετά απ’ αυτήν η
σχηματισθείσα πομπή εν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων φθάνει στο φρούριο του
Φιρκά όπου υψώνεται και πάλι η γαλανόλευκη μετά από ακριβώς τέσσερα χρόνια
σκλαβιάς.
Τότε μέναμε ακόμη στον Τοπανά
της παλιάς πόλης και μη έχοντας ξανακούσει μουσικές και πανηγύρια, έτρεξα κι
εγώ να γιορτάσω μαζί με τους μεγάλους. Αν και δεκαοκτάχρονο παιδί, η εικόνα που
μου έμεινε αλησμόνητη είναι μιας γυναίκας, νέας, μαυροφόρας με ένα μικρό παιδί
στην αγκαλιά που έκλαιγε διαρκώς με λυγμούς όσο κρατούσε η τελετή της ύψωσης. Σίγουρα
είχε κάποιον πολύ δικό της, ίσως τον άνδρα της, που δεν πρόλαβε να ζήσει αυτές
τις ώρες της λευτεριάς, εκτελεσμένος από τους Ναζί.
Οι Γερμανοί παρέμειναν στα
Χανιά περισσότερο από έναν μήνα για να συγκεντρώσουν το φοβερής ποσότητας και
δύναμης πολεμικό υλικό που κατείχαν, να εκκενώσουν τα τούνελ, να καταστρέψουν τα
πυροβολεία κ.λπ.
Μετά την παράδοσή τους οι
Γερμανοί περιορίστηκαν σε ορισμένο εκτεταμένο χώρο, ένα από τα όρια του οποίου
θυμάμαι να ήταν στον κεντρικό δρόμο του Μπόλαρη, πάνω από το κέντρο
“Χονολουλού”. Τη σκοπιά των Άγγλων και αυτή των Γερμανών, που ήταν δίπλα –
δίπλα, χώριζε το συρματόπλεγμα.
Ο τελευταίος Γερμανός που επιβιβάσθηκε
από τη Σούδα σε βρετανικό πλοίο σαν αιχμάλωτος πολέμου ήταν ο υποστράτηγος της
Βέρμαχτ (Hans Georg Benthack (στρατηγός Μπεντάκ) τελευταίος στρ. διοικητής
Φρουρίου Κρήτης (15-10-44 έως τον Μάη 1945)…
Αντώνης Πλυμάκης
ΠΗΓΗ
Αναδημοσίευση αποσπάσματος από τα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως