27 Μαρτίου 2011

Η "χαρτοπετσέτα"


Η Συμφωνία των ποσοστών (Percentages agreement), γνωστή και ως "χαρτοπετσέτα", υποτίθεται πως ήταν μία συμφωνία μεταξύ του Ιωσήφ Στάλιν και του Ουίνστον Τσώρτσιλ σχετικά με τη διαίρεση της νοτιοανατολικής Ευρώπης σε σφαίρες επιρροής. Στις 9 Οκτωβρίου, 1944, λίγους μήνες πριν τη Διάσκεψη της Γιάλτας, οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν στην τέταρτη Διάσκεψη της Μόσχας, όπου, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, ο Τσώρτσιλ πρότεινε η Σοβιετική Ένωση να έχει 90% επιρροή στην Ρουμανία και 75% στην Βουλγαρία, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο να έχει 90% επιρροή στην Ελλάδα. Ο Τσώρτσιλ επίσης πρότεινε στην Ουγγαρία και την Γιουγκοσλαβία να έχουν 50% επιρροή και οι δύο. Στη συνέχεια ο Τσώρτσιλ έγραψε τη συμφωνία με μπλε μολύβι σε μία χαρτοπετσέτα, την οποία έδωσε στον Στάλιν, και αφού την ενέκρινε ο Στάλιν του την επέστρεψε.

Οι υπουργοί εξωτερικών των δύο χωρών, Άντονι Ήντεν και Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ, διαπραγματεύτηκαν τα ποσοστά της συμφωνίας στις 10 και 11 Οκτωβρίου. Κατάληξη αυτής της συζήτησής ήταν η αύξηση των ποσοστών επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης στην Βουλγαρία και την Ουγγαρία κατά 80%...
Πάντως, και μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ποτέ επιβεβαίωση αυτής της συμφωνίας από την Σοβιετική Ένωση, αλλά ούτε και από την Ρωσία και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μόνη πηγή συνεχίζει να είναι η αφήγηση του Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του.
Αν η συμφωνία αυτή ήταν πράγματι αληθινή, ο Στάλιν κράτησε τον λόγο του όσο αφορά την Ελλάδα. Η Βρετανία υποστήριξε τις δυνάμεις της Ελληνικής Κυβέρνησης κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, ενώ η Σοβιετική Ένωση δεν βοήθησε καθόλου τους κομμουνιστές του ΔΣΕ.
    
ΠΗΓΗ 
Στη σκακιέρα των ισχυρών αυτού του κόσμου , οι κινήσεις των πιονιών ισοδυναμούν με εκατοντάδες χιλιάδες αθώα  θύματα , αλλά αυτό είναι το λιγότερο πού τους νοιάζει . Γι αυτούς το σημαντικότερο στην ειρήνη και στον πόλεμο, είναι η εξουσία , ο πλούτος και η δύναμη.

Η μοίρα των Ελλήνων κρινόταν εκείνες τις ημέρες, αλλ' όχι στην Ελλάδα, όχι στην Αθήνα. Σε απόσταση 6.000 χιλιομέτρων προς τα Βορειοανατολικά, στη Μόσχα, στις 10 έως 20 Οκτωβρίου 1944 γινόταν μια κοσμοϊστορική διάσκεψη: Ο Στάλιν και ο Churchill συζητούσαν και παζάρευαν. Τι συζητούσαν; Την τύχη των λαών της Βαλκανικής. Τι παζάρευαν; Το μοίρασμα των λαών αυτών μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας. Και ο Churchill περιγράφει στα απομνημονεύματά του την καταπληκτική σκηνή:
«Απεβιβάσθην εις Μόσχαν το απόγευμα της 9 Οκτωβρίου. Εις τας 10 την νύκτα εκείνην είχομεν την πρώτην σημαντικήν σύσκεψίν μας εις το Κρεμλίνον. Ήσαν μόνον οι Στάλιν, Molotov, ο Eden και εγώ. Ο ταγματάρχης Μπιρς και ο Παυλώφ εξετέλουν χρέη διερμηνέων.
»Η στιγμή ήτο κατάλληλος δια σοβαρόν έργον. Ούτω είπον:
- Ας ξεκαθαρίσωμεν τας υποθέσεις μας εις την Βαλκανικήν. Οι στρατοί μας είναι εις την Ρουμανίαν και Βουλγαρίαν. Έχομεν συμφέροντα, αποστολάς και πράκτορας εκεί. Ας μη εμπλακώμεν εις σύγχυσιν δια μικροζητήματα. Καθ' όσον αφορά εις την Αγγλίαν και την Ρωσίαν, πώς θα σας εφαίνετο να έχετε τα 90% της επιρροής εις Ρουμανίαν και ημείς να έχωμεν τα 90% του ελέγχου εις την Ελλάδα και να τα μοιρασθούμε κατά το ήμισυ εις την Γιουγκοσλαβίαν;
»Ενώ μετεφράζοντο αυτά, έγραφα εις ήμισυ φύλλον χάρτου:
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ρωσία 90% - Οι άλλοι 10%
ΕΛΛΑΣ: ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ (εν συμφωνία με ΗΠΑ) 90% - ΡΩΣΙΑ 10%
ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: 50% - 50%
ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 50% - 50%
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ρωσία 75% - Οι άλλοι 25%
«Έσπρωξα το φύλλον χάρτου προς τον Στάλιν, ο οποίος είχε ήδη ακούσει την μετάφρασιν. Υπήρξε σύντομος σιωπή. Και μετά επήρε το μπλε μολύβι του, εσημείωσε την έγκρισή του και μου το επέστρεψε. Όλα είχαν κανονισθεί εις διάστημα όσον απαιτείται δια να αρχίσωμεν...
»... Μετά ταύτα ηκολούθησε μακρά σιωπή. Το φύλλον χάρτου με την σημείωσιν με το μολύβι ευρίσκετο εις το μέσον της τραπέζης. Κατόπιν είπα:
» - Μήπως θα φανεί κυνικόν, εάν απεκαλύπτετο ότι είχομεν διακανονίσει τα ζητήματα αυτά, τόσον μοιραία δι' εκατομμύρια ανθρώπων, κατά τόσον πρόχειρον τρόπον;
» - Όχι, κρατήστε το, είπεν ο Στάλιν».

Η πρόχειρη εκείνη συμφωνία υπήρξε κοσμοϊστορική. Έβαλε τη σφραγίδα της σε ένα ρευστό κόσμο, μέσα στο χάος του πολέμου ακόμη, με καταπληκτική σταθερότητα. Και είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια απλή αμοιβαία ανταλλαγή απόψεων δύο μεγάλων Δυνάμεων, τηρήθηκε με απόλυτη συνέπεια σαν άγραφος νόμος.



Την 18 Οκτωβρίου του 1944, έφθανε στην Αθήνα η κυβέρνηση εθνικής ενότητος από την Ιταλία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έξη ημέρες μόλις είχαν περάσει από την αποχώρηση των τελευταίων Γερμανών. Και ενώ οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει την ιλιγγιώδη αλλαγή, η άφιξη της κυβερνήσεως ήταν ένα σύνθημα ελπίδας για ειρήνη, εθνική ενότητα, αναδημιουργία και αναγνώριση των τρομακτικών θυσιών του λαού για τον κοινό αγώνα. Τις ίδιες ώρες από τον "Αβέρωφ" είχαν αποβιβασθεί αθόρυβα δυο ώριμοι άνδρες. Μια Ρολλς - Ρόυς τους ανέμενε στην αποβάθρα. Η υποδοχή στον Πειραιά είχε τελειώσει. Η Ρόλλς - Ρόυς τους ανέβασε από τη λεωφόρο Συγγρού, και τους έφερε στην αγγλική Πρεσβεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, που βρισκόταν ακόμη σε αθλία κατάσταση. Ποιοι ήσαν εκείνοι οι δυο άνδρες; Ο Άγγλος πρεσβευτής Ρέτζιναλ Λήπερ και ο Βρετανός Υπουργός της Μέσης Ανατολής Macmillan. Έξω η απέραντη βουή του πλήθους αποθέωνε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αλλ' ήταν μια κυβέρνηση διακοσμητική. Ήταν η "de jure κυβέρνηση". Την πραγματική, την "de facto" κυβέρνηση την αποτελούσε αυτό το ντουέτο. Η "ντε φάκτο" ξένη κυβέρνηση θα απεφάσιζε και θα κυβερνούσε. Η "de jure" ελληνική κυβέρνηση θα εκτελούσε.

Ο Ελληνικός λαός - όπως και μια άλλη σειρά λαών,

μάταια υπέστη τόσες θυσίες στη διάρκεια του πολέμου και της γερμανικής Κατοχής. Στα τέσσερα τρομερά εκείνα χρόνια  είχαν σφαγιασθεί πάνω από 400.000 Έλληνες στα πεδία των μαχών και των εκτελέσεων και στα ολοκαυτώματα των χωριών. Είχαν υποκύψει στην πείνα και στις πολεμικές κακουχίες άλλοι 1.000.000 Έλληνες. Είχε εξανεμισθεί το 1/3 του εθνικού πλούτου και είχαν θρυμματισθεί τα 60% του παγίου ελληνικού κεφαλαίου. Όλες αυτές τις συσσωρευμένες θυσίες μέσα στην ατέλειωτη νύχτα της κατοχής που ο λαός καρτερικά υπόμενε, διατηρώντας έναν ασίγαστο πόθο: Να ξαναπλάσει τη ζωή του, το μέλλον του, όπως αυτός νόμιζε...
 ΠΗΓΗ

Έτσι νόμιζε
...Μετά όμως από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, επίτευγμα σπουδαίο της βρετανικής πολιτικής (την οποία συμφωνία οι του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ υπογράφουν στηριζόμενοι στη δύναμη που έχουν στον ελλαδικό χώρο) οι Βρετανοί αλλάζουν στάση και αντιμετωπίζουν την Αριστερά κατά τα πολιτικά τους σχέδια και συμφέροντα. Και σ’ αυτή τη ρευστή εποχή ο Γ. Ινιωτάκης, που έζησε επί 41 χρόνια με το θραύσμα του όλμου πάνω από την καρδιά του, που τραυματίστηκε δια τυφεκίου στην ωμοπλάτη, που τιμήθηκε το χρυσό αριστείο ανδρείας στο μέτωπο και επαινέθηκε μπροστά σ’ όλους τους αξιωματικούς από το στρατηγό Λιναρδάκη κατά τη Μάχη της Κρήτης, που πολέμησε παντού τον εχθρό ως κατάσκοπος των Βρεττανών και ως αντάρτης, διώχθηκε. Διώχθηκε ως επικίνδυνος από το στράτευμα ο τιμημένος ανθυπολοχαγός Αλβανίας μόλις 25 χρονών.

Μη ξέροντας τίποτε περί των ελεεινών συμφερόντων που εξυπηρετούσε ο πόλεμος και περί των αποφάσεων των ηγετών για την πορεία του κόσμου “... Μπήκα στον ΕΛΑΣ, για να υπηρετήσω την δεινώς χειμαζόμενη πατρίδα μου...”, γράφει....

 ΠΗΓΗ


Το αποτέλεσμα της συμφωνίας στην Ελλάδα, διαφαίνεται από την δουλική συμπεριφορά της  Δεξιάς υποχείριο στα δόλια συμφέροντα της Αγγλίας να προκαλέσει τον εμφύλιο με τα τάγματα ασφαλείας και την λευκή τρομοκρατία .Αλλά  και την πλήρη υποταγή της Αριστεράς στη βούληση του Στάλιν με ,τις σπασμωδικές αποφάσεις και παλινωδίες της,και τις ολέθριες επιλογές της,τις τόσο καταστροφικές  για τους αγνούς αριστερούς αντάρτες και  την χώρα.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μην πυροβολείτε ασκόπως